Elke moderedacteur heeft zijn eerste herinnering aan de front row van een show – tijdens London Fashion Week of een andere modeweek. De keer dat zij of hij een beroemdheid, omringd door bodyguards en flitsende camera’s, naar diens zitplaats begeleid zag worden. Het moment dat hij of zij een junior medewerker van een tijdschrift op de eerste rij zag ploffen. Of de assistente die vervolgens werd gevraagd een rij (of meerdere) terug te gaan zitten vanwege de plotselinge aanwezigheid van de eerdergenoemde beroemdheid.
Front row bij London Fashion Week
Mijn eerste herinnering aan de front row was het bezet houden van een zitplaats. Als stagiair bij Fashion East in 2011 moest ik plaatsnemen op de bank voor ‘een zekere’ Anna Wintour. Puur en alleen in geval van onvoorziene drukte op de eerste rij. Als 21-jarige, die haar tienerjaren had doorgebracht met het scrollen van Vogue Runway, kon ik niet geloven dat ik zo dicht bij de catwalk zat. Ook al was ik niets anders dan een ‘plekbezethouder’.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
De eerste editie
Veertig jaar geleden was de eerste locatie van London Fashion Week de parkeerplaats van het Commonwealth Institute in Kensington High Street. Ook de grote tentoonstellingsruimte Kensington Olympia was in de jaren tachtig gastheer van het evenement. De vrouw die verantwoordelijk was voor het regelen van deze locaties was Lynne Franks.
De beroemde fashion-PR vertegenwoordigde onder meer ook Katharine Hamnett, Wendy Dagworthy, Jasper Conran, Jean-Paul Gaultier, Vivienne Westwood en BodyMap. Waarschijnlijk was Franks ook de inspiratie voor het personage Edina Monsoon in Absolutely Fabulous.
Lynne Franks over LFW in de jaren tachtig
“Er was altijd een eerste rij voor de belangrijkste modekopers en topjournalisten. Daar pasten dan beroemdheden tussen”, zegt Franks. Vergeet merkambassadeurs en gesponsorde plekken, dit was een tijdperk waarin muziekiconen massaal naar de catwalks van hun favoriete labels kwamen. Gewoon uit liefde voor de kleding. Alle in- en uitgangen werden omgeven door fotografen. “Dit waren de jaren van Boy George, Spandau Ballet en Bananarama. Zelfs Madonna was front row te zien bij een Joseph-show, wat een geweldig moment was”, zegt Franks.
“Alle ontwerpers hadden hun eigen kring aan beroemdheden”, voegt ze toe. Wendy Dagworthy ontwierp voor Bryan Ferry en Roxy Music. BodyMap werkte met de beroemde Schotse choreograaf en medewerker van JW Anderson, Michael Clark. Ook Boy George liep in 1985 over de catwalk van het merk. “BodyMap had travestieten, oma’s en kinderen in hun shows. Katharine Hamnett had Afrikaanse trommelaars en Tibetaanse monniken. De shows waren ten opzichte van nu wat minder serieus”, zegt Franks. “Het was echt gewoon enorm leuk!”
Al vanaf het begin wordt London Fashion Week geassocieerd met een excentriciteit en het gevoel voor community. Vandaag de dag is dat nog steeds voelbaar. Franks beaamt dat. “De shows kwamen toen van de straat, uit de clubs, van de kunstacademies. We gebruikten live DJ’s, het was net een feest.”
Voer voor paparazzi
De explosie van de schaamteloze tabloidcultuur in de noughties luidde een waanzin in voor zogenaamde stoeipartijen als het gaat om het bemachtigen van een plek op de front row. Hier werden de belevenissen van de sterren op de eerste rij voer voor de flitsende camera’s van de paparazzi. Zulke gebeurtenissen zouden dan ook hoogstwaarschijnlijk de voorpagina halen.
Denk aan Sporty Spice die zichtbaar geënthousiasmeerd was toen ze Mel B over de catwalk zag paraderen in een bubblegumroze jurk tijdens de Julian McDonald-show in september 1999. Of de opstellingen op de eerste rij die de maatstaf werden van de Britse beroemdheden tijdens de Topshop Unique en Burberry Prorsum-shows. Halverwege de jaren negentig werden deze shows bezocht door niemand minder dan Kate Moss, Posh en Becks, Alexa Chung, Agyness Deyn en Emma Watson.
