Ik heb het regelmatig meegemaakt – stoelen, tafels, alles waait in no time van het terras. De wind komt van de bergen af en als je niet oppast stroomt het huis vol water. Dan moeten Marijke en ik aan de bak; alle handdoeken die we kunnen vinden voor ramen en deuren leggen. Het duurt gelukkig altijd maar kort. De eerste keer was ik er alleen en wist ik niet wat ik meemaakte. Ik was gewaarschuwd, maar ik dacht ’s avonds: ach, ik doe de gordijnen en luiken dicht en zie het morgenochtend wel. Om drie uur ’s nachts werd ik gek van het lawaai en móést ik er wel uit.”

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Deze winter moet hij waarschijnlijk op zoek naar een nieuw vakantieadres, want het huis staat te koop. “Tja, het kan nog wel even duren, laatst is er een bod van een paar miljoen afgewezen. Of ik het niet zelf wil kopen, met veel vrienden? Welnee, ik vind het heel ouderwets om een tweede huis te hebben. Het onderhoud gaat altijd maar door als je er niet bent. De tuinman, de schoonmaker, het zwembadpersoneel: je loopt erop leeg. Rouwig ben ik er niet om dat ik het straks niet meer kan huren. Vijftien jaar is best lang, ik vind wel weer iets nieuws.”

Waarschijnlijk wordt dat wel weer op Mallorca. “Veel interessanter dan het nabijgelegen Ibiza, mooier qua natuur, groter en fijn is ook dat Mallorca een werkend, industrieel eiland is. Er wordt niet alleen maar gefeest. In elk dorp zit wel een smederij, tegelmakerij of textielweverij en je kunt er mooie leerproducten kopen.”

Best bewaarde interieurgeheim van Nederland

Mooie items verkoopt Ming zelf ook tijdens exclusieve salonsales in zijn vijfkamerappartement aan de Amsterdamse Apollolaan. Hij woont er al 38 jaar; minstens tweemaal per jaar gooit hij het gehele interieur om, inclusief vloer en wandbekleding. Bezoekers vragen zich vaak af of hij er echt woont vanwege het ontbreken van een bank en eethoek. Ja dus. “Praktisch vind ik maar saai. Ik zit meestal aan mijn bureau en ik kijk tv in de slaapkamer – alleen BBC, op dinsdagavond hebben ze een te gekke quizavond.”

Zijn huis dient als showroom en laboratorium. Dingen uitproberen, verrassende kleurcombinaties en onverwachte materiaalkeuzes maken en verschillende kunstperiodes mixen. Lang was Ming het bestbewaarde interieurgeheim van Nederland onder de mode-incrowd en half bekend Nederland. Tijdens zijn salonsales, driemaal per jaar, is alles binnen 45 minuten verkocht. “Iedereen loopt te sjouwen met lampen, kandelaars, beelden, schilderijen, vazen en sieraden – zelfs de stoelen nemen ze mee. Mensen halen allerlei trucs uit om de eerste keuze te hebben. Doen alsof ze de uitnodiging niet goed hebben gelezen, of dat er bij hen aanvang drie uur stond, in plaats van vijf uur, maar ik stuur ze gewoon weer naar buiten. Even wachten.”

Alles is weg

Klokslag vijf uur mogen ze het walhalla betreden. De rij voor zijn deur wordt elk jaar langer; tegenwoordig huurt hij dames in met prijslijsten en stickers, om alles in goede banen te leiden. Vriendin Jean Beddington, de Britse chef en voormalig eigenaar van restaurant Beddington’s, verzorgt de hapjes. “Als iedereen weg is, zit ik op de grond in een lege kamer. Heerlijk. De volgende ochtend start ik met gaten dichtplamuren, verven en begin ik weer aan nieuw werk. Ik hecht totaal niet aan spullen. Leuk om ze even te hebben, maar eveneens fijn als anderen er plezier van hebben.”

Daarom is hij niet zo idioot duur, zegt hij. “Laatst zag ik ergens kaarsen van honderdzeventien euro. Absurd, wie koopt dat nou? Ik wil dat ook jongeren mijn spullen kunnen kopen. Wat ik precies maak? Alles waar ik zin in heb: portretten, abstract, realistisch, beeldhouwwerkjes van gepatineerd hout, landschapjes, van kubisme tot Amerikaans realisme. Het heeft een hoog knutselgehalte, maar het is geen creatief met kurk. Het heeft altijd wel iets grappigs en is niet zo serieus, geen kunst met een grote K. Ik hoef niet op Art Basel Miami te hangen.”

Voor zijn overwegend zwart-witte schilderijen mixt hij diverse technieken en materialen. “Ik werk veel met potlood, schuurpapier en acryl, want dat droogt lekker snel. Voor olieverf heb ik geen tijd.” Naast de sales ontvangt hij thuis ook klanten op afspraak. “Morgen komt er een vrouw met haar kleindochter. Thuis in Noord-Holland heeft ze al veel werk van mij; nu komt ze shoppen voor haar huis in Zuid-Frankrijk. Soms worden schilderijen nog nat onder mijn kwasten vandaan gekocht.” Hoteleigenaren weten hem eveneens te vinden. In The Hoxton, Soho House, Hotel De L’Europe, The Hunfeld in Utrecht en Kasteel Broekhuizen hangen diverse echte Mings. Voor een hotel in Vélizy, even buiten Parijs en volledig ingericht door het Nederlandse duo Ravage, leverde hij alle 197 schilderijen. “Ik heb me het lazarus geschilderd. Maar ja, it don’t mean a thing, if it ain’t got that Ming.”

Luxepoes

De liefde voor mooie spullen heeft Ming niet van een vreemde. Zijn Chinese moeder, Julia Tan Fon Moy, kwam met passagiersschip MS Oranje naar Nederland met zo’n grote bruidsschat dat ze door het chassis van de Ford zakte waarmee ze door haar liefje werd opgehaald. “Mijn Nederlandse vader herkende haar nauwelijks omdat ze zo was afgevallen, ze was twee weken zeeziek geweest. Mijn opa had tinmijnen en rubberplantages. Rijke Chinezen waren niet geliefd in Indonesië, dus werd zijn huis bewaakt. Onder andere door mijn vader die er als soldaat gestationeerd was. Hij viel als een blok voor mijn beeldschone moeder. Kort na de oorlog zijn ze met de handschoen getrouwd: hij hier met een foto van haar, zij daar met een foto van hem in haar handen. Heel geestig.

Mijn moeder arriveerde zonder winterkleren, dus ging ze linea recta met mijn tante naar Maison de Bonneterie en Krause & Vogelzang, de chicste winkels van Amsterdam. Ze was de eerste Chinese inwoner van Weesp en werd af en toe uitgescholden, maar ze heeft nooit geworsteld. Voor dit leven had ze gekozen en ze maakte daar het beste van. Ze had nog nooit gekookt, altijd bediendes gehad, maar hier ontpopte ze zich als een ware kokkin, zelfs voor de hele straat. Ik maar lopen met nasi en bami goreng voor de buren. Kijk, Chinezen redden zich wel, die maken er gewoon het beste van en klagen nauwelijks. In die zin voel ik me meer Chinees dan Hollands – hoewel ik niet zo’n handelsgeest heb, ik ben geen Won Yip. Ondanks de goede verdiensten ben ik gestopt met het inrichten van huizen voor anderen. Ik werd gék van al die vrouwtjes die allemaal stylist zijn en met een moodboard aankomen.”

Mathilde Willink en Andy Warhol

Ming doorliep de Amsterdamse Modeacademie, een serieuze coutureopleiding, liep stage bij Ted Lapidus in Parijs en verdiende op zaterdag een zakcentje bij ‘de leukste en wildste kapper ooit’, Boy G in de Reguliersdwarsstraat. “Een begrip, voor groene haren en permanentjes moest je bij hem zijn. Lastige klanten stuurde hij rustig met nat haar de deur uit. Op zaterdag waste ik er steevast de haren van Mathilde Willink. Zat ze daar bij de wasbak in een zilveren leren hotpants plus top van Fong Leng.” Omdat er met visagie meer te verdienen viel ging hij werken voor Libelle, Viva en Avenue. Op zijn 21ste werd hij in New York assistent van stylist Barbara Dente, die veel werkte met fotografen Bruce Weber en Herb Ritts. Hij sliep er drie jaar op de bank bij een vriend en was kind aan huis in Studio 54.

“De barman was een vriendje, dus mocht ik er altijd in.” Op weg naar een feest van modellenagent Eileen Ford stapte hij eens in een flanellen pyjama in Schotse ruit met bijpassend koffertje – “What was I thinking?” – in een limousine, bleek Andy Warhol op de achterbank te zitten. “Hij heeft nog een polaroid van me gemaakt.” Het waren de tijden van wilde feesten op Fire Island. “Elke vrijdagmiddag ging ik met Ara Gallant, een legendarische haar- en make-upartist, en model Apollonia van Ravenstein per watervliegtuig naar het huis van een vriendin op Water Island, zondagavond weer terug. Op dat eiland waren geen winkels, dus gingen we stoned of dronken in onze pyjama naar Fire Island om boodschappen te doen – geen zin om ons aan te kleden.”

Doordeweeks scheurde hij op zijn gele Raleigh-fiets met rieten mandje voorop over Manhattan, gekleed in een kilt of tweedbroek met een twinsetje. “Wijlen Richard Buckley, de man van Tom Ford, was journalist voor Daily News-Record en heeft me een keer staande gehouden omdat hij wist dat ik op het ‘joodse’ 7th Avenue werkte. Hij vond het stoer dat ik daar met mijn kleine snorretje durfde te verkeren. Maar ik heb zoveel met Joodse mensen gewerkt; zij vonden, net als ik, dat ik op Charlie Chaplin lijk.”

Kunstenaar San Ming: ‘Relaties zijn maar gedoe’ 

Na tien jaar Manhattan vond hij het er wel genoeg. “Ik hou van verandering. Het risico dat je ineens niets meer verdient en in een zwart gat kunt vallen, vind ik wel spannend.” Terug op Nederlandse bodem ging hij als stylist aan de slag voor Elegance en Residence. “Al vond ik kleren nooit zo interessant, nog steeds niet.” Door veel te werken met fotograaf Miep Jukkema werd hij een meester van sfeervolle minimalistische stillevens. Een vichyssoise, een klassieke koude aardappelsoep, in een wit porseleinen koffiekopje, met op een servet ernaast een garnalensandwich en lepeltje; niemand doet het mooier dan Ming. Ook thuis voor zichzelf serveert hij alles in stijl.

“Ik heb het nooit erg gevonden dat ik alleen ben. Relaties zijn maar gedoe, dan moet je dingen doen voor de ander waar je helemaal geen zin in hebt. In New York heb ik wel gescharreld; ik ging er een tijd om met een leuke kunsthandelaar. Hij is later getrouwd met een goede vriendin van me. Ik heb ze zelf aan elkaar voorgesteld. Liefde, ik heb het nooit gemist – laat mij maar mijn ding doen. Ik heb geen dromen, ik leef van dag tot dag. Enkele jaren geleden heb ik een hartaanval gehad, dus elke dag is leuk. Het kan morgen afgelopen zijn en ik wil nergens spijt van hebben. Vooral niet ‘had ik maar dit en ik wilde nog dat’, nee doe het nu, niet morgen.”

Vandaar dat hij in het voorjaar en ’s zomers minstens twee keer per week te vinden is in de tuin van Marijke op haar eiland in de Loosdrechtse Plassen, want Ming heeft ook nog groene vingers en vind het heerlijk om in de aarde te spitten. “Keihard werken vind ik hartstikke leuk. Ik lig er de ganse dag op de grond, Marijke ziet alleen mijn voetzolen. Als de lunch klaar is, ga ik aan tafel, drink een bloody mary en ga weer aan de slag.”

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het januari/februarinummer van Vogue Living 2023.