Dan over die timing, zo vlak na de zomervakantie. Waarom zou dit een goed moment zijn voor het opnieuw uitvinden van jezelf en je look? Het is immers eigenlijk gewoon midden in het jaar; 1 januari zou een voor de hand liggender moment zijn voor goede voornemens. Maar persoonlijk vind ik eind augustus/begin september toch ook wel écht logisch.

Dat heeft ten eerste te maken met mijn eigen verjaring. Ik ben midden augustus jarig, waardoor het einde van de zomervakantie voor mij altijd samenvalt met het einde van een levensjaar. Door die verjaardag is mijn sterrenbeeld Leeuw. En zoals je hier al kon lezen in onze astrologie-rubriek zijn wij Leeuwen nogal goed in onszelf op de eerste plaats zetten. Iets van ‘na mij de zondvloed’, maar dan ‘na mijn verjaardag starten we allemaal opnieuw’. (Dramatische hair flip hier, met leeuwenmanen.)

New year, new look, new me

Los van mijn persoonlijke jaar rondom de zon, vind ik begin september sowieso meteorologisch gezien een meer voor de hand liggende start van een nieuw jaar, een nieuwe start en dus een nieuwe look – al kun je daar, gezien alle klimaatveranderingen, tegenwoordig misschien tegenin gaan. Normaal gesproken is het immers zo dat je in ons deel van de wereld een opbouw hebt van koud naar warm, die opborrelt naar een hoogtepunt in augustus. Vanaf september start dan de ontlading met regenbuien en begint het hele riedeltje weer van voren af aan. Nogmaals: even alle bizarre weersomstandigheden van afgelopen zomer struisvogelend negerend.

Dat wij het jaar op 1 januari beginnen, is eigenlijk best raar; het is midden in een seizoen – de astronomische winter is dan pas net, op 22 december, officieel van start gegaan – en het is bovendien niet echt een seizoen dat stimuleert tot het opnieuw uitvinden van je look. We zitten lekker binnen, onder een dekentje op de bank. Wie heeft er dan behoefte om een nieuwe look aan te meten? Not me.

Je look transformeren

Nee, maar eind augustus, begin september wel. Voor mij roept die periode allerlei jeugdherinneringen op. Vroeger dacht ik altijd, voor de grote vakantie begon, dat ik een soort magische transformatie zou ondergaan in die zes oneindig lange weken. Zeker op de middelbare school. Ik zou een enorme groeispurt krijgen (nimmer gebeurd), een blokjesbuik (al helemaal nooit) en mijn pokdalige puberale huid zou transformeren tot een smetteloos, glowy gezicht (pas gebeurd toen ik 25 was en goede huidproducten ontdekte). Die hoopvolle illusie zwakte wel wat af gedurende de vakantie, maar toch, dat gevoel van grenzeloze mogelijkheden was heerlijk. Uiteraard werd ik ook gevoed door films als She’s All That (1999) en The Princess Diaries (2001), waarbij de hoofdpersonen compleet onrealistische make-overs ondergingen dankzij die ene knappe hunk/toveroma. En uiteraard daarna meteen gelukkig en populair werden.

Dat bleek in het echt niet zo te werken – althans, als het gaat om die lichamelijke transformaties die niet binnen het eigen controlegebied liggen (ik doel op mijn lengte en huid, voor een sixpack ben ik gewoon te lui). Je hebt echter wél altijd de ‘macht’ om jezelf opnieuw uit te vinden qua imago. En dus bedacht ik in die zomerweken steevast een nieuwe look. Na de vakantie zou ik iedereen versteld laten staan in een outfit à la Anastasia, Christina Aguilera of Britney Spears. Ik zou in één klap volwassen zijn in die ene heupbroek die nu weer terug is, met uiteraard dunne sjaal (óók weer gespot).

Schoolcampus V&D

Niet alleen mode is een heuse ’transformatietool’; als scholier waren er nog meer manieren om je imago opnieuw vorm te geven. Ten eerste, in het verlengde van je look: de accessoires. En dan eigenlijk eentje in het bijzonder: de rugzak. Een Eastpak was in mijn tijd een must – of anders een tas van Björn Borg, Calvin Klein, Herschel of – iets eerder nog – Kipling. Later werden ook crossbody- en handtassen van Michael Kors en Invito populair.

Daarnaast hadden we nóg een manier om jezelf uit te drukken, en dat was natuurlijk met schoolspullen. Je agenda, etui, pennen en uiteraard kaftpapier waren dé items om je (toegegeven: vaak slechte) smaak mee te etaleren. En dit alles was gewoon kant en klaar te koop bij de V&D Schoolcampus. Zo had ik zelf in de brugklas alles met lichtgevende aliens erop. Juist ja, het imago dat ik voor mezelf had geschapen, was dat van glow in the dark ruimtebeest. Uiteraard niet realiserende dat de jongens in mijn klas me nog het hele jaar alien zouden noemen – niet per se het gewenste effect.

Vernieuwd zelfvertrouwen

Nu, 25 jaar later, laat ik alle Britney-looks en aliens allang achter me. Het spannende gevoel van mezelf opnieuw uit kunnen vinden, blijft echter hangen. Natuurlijk, ik weet ook heus wel dat dat niet zo werkt, maar het idee dat je jezelf met mode een vernieuwde look kan aanmeten, vind ik nog steeds interessant. Het is die excitement, die sprankeling dat je voor jezelf een nieuw imago creëert. De belofte dat je zaken in je leven opnieuw aan kan pakken begint dan met die nieuwe outfit. En dat hoeft heus geen complete transformatie, zoals in The Princess Diaries, te zijn. Een nieuw paar herfstlaarzen is al leuk genoeg. Stap ik weer vol vernieuwd zelfvertrouwen door het leven.