Geen nadrukkelijke styling, ook geen bende

Geen loslopende herdershonden en koekblikken vol wiet op tafel. “Zeker niet: mijn vader was econoom, mijn moeder leerkracht. Wat ik bij de hippietijd voel is vooral zachtheid, kleding, kleur, vrouwen met losse krullen, mannen met kralenkettingen. Simon & Garfunkel, dat gevoel van met de kampeerbus eropuit. Ook wel vrije liefde, maar dan in de zin dat het ontspannen is.”

Zoals ook dit huis is: geen nadrukkelijke styling, maar ook geen bende. “Ja precies. Ik weet nog dat Chris hier zijn housewarming gaf en dat iemand die net uit de Diep (Amsterdams café, red.) kwam gerold een vol glas rode wijn tegen de muur liet vallen, de muur die net een week daarvoor door twee Belgische kunstenaars was beschilderd met van die prachtige krijtverf. En iedereen stampte zijn sigaretten gewoon op de vloer uit.”

Chris: “Ik vond dat juist goed. Als het nou een strak wit huis zou zijn … Maar dit is juist een huis waarin alles wat je ziet al geleefd heeft, die vloer is juist mooi geworden bij de gratie van gebruik.” Marije: “Ja, maar die twee Belgische mannetjes … Zo hippie ben ik dus niet.”

Dat het huis Langkous heet, heeft met Pippi’s lijfspreuk te maken: ‘Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan.’ Chris Zegers leeft zo, Marije Braber wénst zo te leven. Zij was 23, hij 28, het gebeurde in nachtclub RoXY. Chris, enthousiast: “Hell yeah!” Marije: “Ik was nog zo bleu. Ik had altijd een pak Vifit en een banaan in mijn tas, voor als ik ’s nachts honger kreeg.” Chris: “Schitterend: fietsten we naar huis, haalde zij ineens een banaan tevoorschijn.” Het was drie uur ’s nachts, Chris kwam net de RoXY binnen. Marije kende hem niet, ook niet van televisie, maar was meteen verliefd. “Hij was zó mijn type: lief, sterk, sexy, alles. Ik wist niet hoe ik het had.”

Lovely Lane

Chris: “Het grappige is dat ik haar een paar maanden daarvoor al eens voorbij had zien lopen op het Leidseplein. ‘Holy smack,’ zei ik tegen de vriend met wie ik op het terras zat. ‘Zag je die meid? Die is zo níet mijn league.’ Marije: “Ik vraag me nog altijd af of ik die meid wel was.”

Chris: “Jawel, zeker weten, want je had die witte, badstof flarebroek aan. Dus toen wij in de RoXY aan elkaar werden voorgesteld dacht ik: dit is niet waar.” Er volgde een diner in restaurant Zuid Zeeland op de Herengracht, waarbij zij vol aan de whisky-cola ging en hij zat te stotteren. Toch duurde het die keer maar een halfjaar. Marije: “Ik was veel te veel onder de indruk van zijn enorme rock-’n-rollbestaan. Bij zijn energie, zijn leven, werd ik stil. En jij dacht: nou, er komt niet zoveel uit.”

Chris: “Ik vond je wel heel lief, extreem lief. Ze was compleet ontvankelijk voor me. En we voelden ons vanaf het eerste moment veilig bij elkaar. Maar we waren niet klaar voor elkaar, nee.” De onderbreking duurde tien jaar. Marije had inmiddels een baan als producer en hij was niet meer zo ‘toing toing toing’ en van honderd-en-een plannen tegelijk. Op de dag dat ze hoorde dat het uit was tussen hem en Wendy van Dijk stuurde ze hem een berichtje: ‘Volgens mij moeten wij even koffiedrinken.’ Die koffie kwam er, in café Noorderlicht, waar ze úren praatten en zich erover verbaasden hoe alles ineens klopte. Marije: “Hij zei steeds: ‘Wij komen uit één ei.'”

Chris: “Sindsdien noem ik haar Kukel.” Marije: “We houden erg van eenden. Van deux-chevauxs, maar ook van de dieren, en van andere watervogels. Het logo van mijn kledingmerk Lovely Lane is een tekening van een jongetje met een gans aan z’n hand.”

Lovely Lane noemt ze haar binnenwereld, een seventies inspired, unisex kledingmerk met veel fluweel, badstof, okergeel, bruin, groen, rood, en alles zacht-zacht-zacht. In een hoek van de woonkamer staat een bureau met een naaimachine waar ze de kleding ontwerpt, ernaast een kledingrek en overal stapels wol, lapjes en garen. Lovely Lane is een kledingmerk dat naadloos past bij dit huis.

Beleving leven

Wat voor muziek staat er nu op? “Frazey Ford. Mooi hè? Ik heb altijd muziek aan. ’s Avonds branden er ook overal kaarsen. Ik creëer bewust sfeer in huis. Ook doordeweeks, ook als ik alleen met de kinderen ben, ook als ik me niet goed voel. Juist dan.” Welke behoefte vervul je daarmee? “Het heeft met verbeelding te maken, met film. Ik ben nu bezig met een vrouwenlijn, die moet voelen als Brigitte Bardot in 1968, als die vrouw in een huis in Saint-Tropez, met haar armen in de lucht, in van die wijde gehaakte mouwen. Daar word ik gewoon zó gelukkig van, dat ik dat zelf het liefst ook aan heb op een zaterdagochtend bij het ontbijt, of op dinsdagmiddag op het schoolplein. Ik wil in die beleving leven.”

Ben je in de verkeerde tijd geboren? “Nee, precies goed juist. Als ik nu weleens meiden zie uit het vak, dan halen ze alle decennia door elkaar. Dan zeggen ze: dit is denk ik seventies, en dan denk ik alleen maar: nee joh, dit is helemaal 1988.” Is dat aankleden van het leven misschien ook een soort vlucht uit het alledaagse? “Zeker. Ik ben heel sensitief: voor sfeer, voor andere mensen, voor slecht weer, voor hormonen, voor januari – ik ben niet depressief, maar ga ook niet helemaal licht en fluitend door het leven. De zon schijnt niet vanzelf, die moet ik zelf laten schijnen. En dat doe ik door sfeer te creëren. Ik wil ook graag dat mensen lief en aardig zijn voor elkaar.”

Als ik streng ben zeg ik: dat is nogal naïef. “Tuurlijk: niet iedereen is lief en het wordt elk jaar weer januari. Maar een groot deel heb je wel zelf in de hand. Als je op straat naar iemand lacht, gaan mensen ook naar jou lachen. Het zit ’m in een compliment aan het meisje in de supermarkt, of tegen de serveerster.

Dat leer ik onze jongens ook: what goes around comes around. Het werkt echt, met alles. Ik kom weleens bij mensen thuis die een strak, wit kinderbedje hebben staan. Die had ik ook, maar ik heb hem bruin geverfd en er van die fijne, bordeaux-paarse stootkussentjes in genaaid. Nu is het een zacht holletje, waar je zelf ook wel in zou willen liggen.” Jij maakt stootkussens in je hele leven. “Ha, ja eigenlijk is dat zo. Ik neem zelf de verantwoordelijkheid voor mijn geluk.”

Verliezen in mooie stof

Toen ze in verwachting was van Eden stopte ze met werken als producer in de reclame en startte ze Lovely Lane. Een eigen kledinglijn. En nu? Nu staat Marije Braber in Vogue Living, samen het haar grote liefde Chris Zegers.

Lachend: “Dat is toch ongelooflijk? Als kind was ik heel creatief, ik vernaaide mijn eigen kleding en schreef gedichten, maar niemand heeft dat toen opgemerkt. Dus toen ik keuzes moest maken ging ik gewoon naar Schoevers, want dan kon ik tenminste typen. Later heb ik ook nog de pabo gedaan, wat al meer klopte. Ik heb er nooit spijt van gehad, want nu heb ik profijt van die ervaringen. Wat mijn creatieve kant bedenkt kan mijn praktische kant meteen omzetten in daden.”

Marije werkt vanuit huis aan Lovely Lane. Als Chris er is, brengt hij Eden naar school, Riven is twee dagen naar de crèche en de overige dagen is hij thuis. De avond begint om vijf uur, als de jongens om hen heen rommelen en zij een glas wijn in schenken.

Hoe bestier je de boel thuis als Chris weg is? “Dat is soms best pittig. Alleen al het naar bed brengen … Ik heb weleens een oppas twee uurtjes laten komen toen Riven nog een baby was, alleen voor dat moment. Aanstaande maandag ga ik een weekje naar een vriendin in Spanje, even ademhalen. Ik ben natuurlijk altijd met kinderen, hè? Ik heb geen werk buitenshuis, lunchen met vriendinnen doe ik zelden, als ik uitga doe ik dat met Chris – toevallig vanavond, naar Vuurtoreneiland, héérlijk – dus dan is het gevaar dat je leven best klein wordt. Dan is het belangrijk om soms even weg te gaan, al was het maar om te waarderen wat je thuis hebt.”

Wie jou volgt op Instagram ziet een volmaakt leven – in dat huis, met die man, met die kinderen, met zulke namen. Lachend: “Irritant, hè? Wat ik al zei: toch geloof ik in die wolk. Ik zeg niet dat ik oppervlakkig ben, maar ik kan me wel verliezen in een mooie stof.”

Liefde voor herrie en hard

We zien jullie zoontjes vaak in kaftans lopen en met gelakte nagels. Voeden jullie ze genderneutraal op? “Nee. Maar toen Riven één werd heb ik hem wel bewust een pop gegeven. Eden draagt inderdaad kaftans, heeft lang haar en om zijn nek een barnstenen kettinkje. Maar Chris en ik zijn niet dwingend. Dat willen we niet en dat kan ook helemaal niet: probeer jongens van die leeftijd maar eens van een Nerf af te houden, zo’n pijltjespistool. Die liefde voor herrie en hard zit er nu eenmaal in. Maar je zult onze jongens niet horen zeggen dat roze voor meisjes is.”

Hebben Marije Braber en Chris Zegers wel eens onenigheid over de opvoeding? “Omdat ik zo gevoelig ben, schiet ik nog weleens in mijn emotie, en als ik ook nog moe ben en migraine voel opkomen kan ik best een kort lontje hebben. En dan zit ik vooral op de kinderen: doe eens niet, hou eens op, ik heb het al tien keer gevraagd. Dat. Dan ontstaat er een spanning en is Chris altijd de redder, die lost het op door ze van me weg te nemen. En dat moet hij eigenlijk niet doen, want dan voel ik me uitgeschakeld en word ik stil. Hij daarna ook, en dan kan het weleens koud zijn tussen ons.”

Hoe lang duurt dat dan? “Totdat ik zeg: ‘Hé, dit vond ik niet leuk.’ En dan zegt Chris: ‘Ik ook niet, ik heb echt een gevoel van liefdesverdriet.’ We praten erover en meestal is het dan alweer opgelost. Alleen komt het ook steeds weer terug. Je blijft mens, hè?”

Verzamelaar

Als je mijn kasten ziet, valt je mond open. Het is belachelijk veel, ik schaam me er ook niet meer voor. Nog een tijdje heb ik gedacht: dit kan ik niet maken, maar ik ben nu eenmaal een verzamelaar en het is allemaal vintage, het komt van over de hele wereld. Ik koop dus geen slecht geproduceerde kleding.

Ik ben er een kei in een jas voor een habbekrats te vinden waar ze op straat allemaal van zeggen: ‘Waar heb je díe vandaan?’ Ik vond het een tijdje ijdel en oppervlakkig dat ik zo met uiterlijkheden bezig was, maar inmiddels heb ik er mijn werk van gemaakt. Nu weet ik: iedereen heeft een eigen passie, en dit is de mijne.”

Productie en styling: Valerie van der Werff