De lucht is lichtgrijs, bijna wit. Het regent. Een gure wind waait door de stad. De een noemt het kloteweer, Tess van Zalinge (36) is er niet van onder de indruk. Ze is van het type glas halfvol. “En met deze nieuwe regenjas boeit het me al helemaal niet. Vind je ’m leuk?”, vraagt ze trots als ze binnenkomt. Een jas die bijna de vloer van een Amsterdams café raakt. Ze heeft ’m niet zelf ontworpen. Dat zie ik meteen: het ding is zwart en van kunststof gemaakt. Niet bepaald haar signatuur. Een kus en een knuffel. We zijn dierbare vrienden geworden sinds ik in haar shows liep, haar label droeg tijdens de Wie is de Mol?-finale en dit jaar de campagne schoot voor haar collectie. Typisch Tess – als ze om je geeft, dan helemaal.
Interview met Tess van Zalinge
Tess van Zalinge kon nog net een uur vrijmaken voor het interview. Ze heeft het druk. Daar is niets aan overdreven: in 2026 viert de designer het tienjarig jubileum van haar label. Dat betekent: een grote show, een nieuwe campagneshoot, misschien weer naar Copenhagen Fashion Week, samenwerken met grote merken. Stilzitten? Dat kan ze niet.
Vroeger zat je al nooit stil, toch?
“Jij weet dit als een van de weinigen, maar dat klopt in de letterlijke zin van het woord: als klein meisje wilde ik gabber worden. Ik groeide op in het centrum van Utrecht, droeg een Australian-trainingspak en ging op straat bijna dagelijks leren hakken. Dat oefende ik met de buurkinderen. Zij wilden het écht, ik volgde ze maar een beetje. Misschien wilde ik gewoon ergens bij horen, zoals ieder kind dat wil. Nu hoor ik liever nergens bij. Ik weet niet eens waar ik bij zou moeten horen.”
De top van Nederlandse designers.
“Ben je gek. Ik weet inmiddels wel waar mijn talenten liggen, maar ik de top, dat is echt van een ander kaliber.’”
Via deze link meld je je aan bij ons nieuwe Instagram Channel Before it’s in Vogue
Zichzelf bewijzen
Je geeft shows in Kopenhagen en Amsterdam. Modejournalisten glijden weg bij je collecties. Je kleedde Edsilia Rombley voor het Songfestival, Bente Fokkens en Geraldine Kemper voor het Gouden Televizier-Ring Gala. Je bent overal.
“Oké, oké. Maar de top? Nee. Ik ben vooral trots op waar ik sta en wat ik heb bereikt. Dat had ik op het AMFI, het Amsterdam Fashion Institute, nooit durven dromen. Ik studeerde er in de hardcore jaren, waar de afgelopen tijd veel ophef over was. Over de onveilige sfeer op school en de slechte docenten.
Het was ook een harde periode. Ik heb vier jaar lang geen dag vrij gehad en elke seconde aan school gedacht. Ik heb niet het studentenleven gehad wat ik zou moeten hebben. Dat lag niet per se aan school, ik vond eindelijk iets waar ik driehonderd procent voor wilde gaan. En dat deed ik. Ik had na het eerste blok een 9 voor management, een 9 voor branding, en een 9,5 voor design. Na een half jaar mochten studenten nog van richting switchen binnen de studie. Ik wilde de managementkant op, tot mijn mentor zei: ‘Doe het niet. Vertrouw op die halve punt meer.’ Dat deed ik. Na vier jaar studeerde ik cum laude af.”
