Column Gisele Azad: zo ging het kopen van een huis in het bos

Gisele Azad (31) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Voor Vogue.nl schrijft ze elke week een column over wonen in het bos en een duurzame levensstijl. Deze week vertelt ze over het kopen van hun huis in het bos.

Een verlangen naar de natuur

Het is precies een half jaar geleden dat we naar het bos verhuisden. Nu de zomer is begonnen, maken Rudmer en ik weer elke ochtend een wandeling. Hoe vroeger in de ochtend we gaan, hoe meer dieren we zien. Laatst werden we begroet door een hert dat op ons erf rondliep.

Ons wandelritueel in de ochtend begon echter niet in het bos, maar tijdens de pandemie. We waren, net als iedereen, gedwongen om thuis te blijven in ons stadsappartement, een bovenwoning met een klein balkon. Omdat we nergens hoefden te zijn, konden we een nieuwe, dagelijkse routine creëren die ons een goed gevoel gaf. Al snel ontdekten we dat we graag plekken opzochten met meer rust en groen. Een ontwikkeling waarmee we onszelf verrasten; we dachten allebei altijd dat we stadsmensen waren.

Een huis in het groen

Op een dag vonden we tijdens onze ochtendwandeling in de stad een volkstuinencomplex midden in een woonwijk; een stuk natuur waar je grond kunt huren, een houten tuinhuis kunt neerzetten en een (moes)tuin kunt creëren. We waren er allebei zo enthousiast over, dat we er elke ochtend naartoe gingen en begonnen te dromen over een eigen houten huisje in de natuur.

Op Funda gingen we op zoek naar huizen in het groen. We wisten niet precies wat mogelijk zou zijn, maar hadden vanwege de pandemie toch niets beters te doen. Al werd onze droom om daadwerkelijk naar de natuur te verhuizen steeds serieuzer.

Op huizenjacht

Als we een huis vonden dat ons beviel, maakten we een wandeling in de omgeving. Het werd onze hobby. Ook gingen we praten met een financieel adviseur om erachter te komen wat onze mogelijkheden waren. Toen we wisten wat ons budget was, werd het ineens allemaal heel concreet. Als we écht weg wilden uit de stad, was er een kans dat we het konden realiseren.

We speurden urenlang het internet af, keken op verschillende woningwebsites, bezochten dagelijks de volkstuin in de stad en verkenden in de weekenden de Nederlandse natuurgebieden en het platteland. Dit ging bijna twee jaar zo door – iets wat ons achteraf erg geholpen heeft; omdat we zoveel tijd in onze zoektocht stopten, wisten we precies welke dorpen, gebieden en nationale parken we het mooist vonden.

Rudmer wilde bijna nooit een huis gaan bezichtigen omdat het niet perfect genoeg was. Ik daarentegen was all over the place. Ik ben temperamentvol en heb totaal geen geduld, en wilde elk huis dat we leuk vonden gaan bekijken. Uiteindelijk hebben we veel uiteenlopende huizen bezichtigd en meerdere keren een bod gedaan. Maar helaas zonder succes.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Droomhuis in het Drentsche Aa

Totdat Rudmer op een dag naar me toekwam, en zei: ‘Ik heb ons huis gevonden’ – iets wat hij in twee jaar tijd nog nooit had gezegd. Hij liet me de Funda-pagina zien met meer dan vijftig foto’s die overduidelijk niet door een goede fotograaf waren gemaakt. Het was een klein huisje dat niet helemaal naar onze smaak was, maar het stond op een zeldzaam mooie plek. En het bood ruimte voor onze verbouwingsdromen. Omdat we eerder een bezichtiging in dat bosgebied hadden gehad, wisten we zeker dat we in deze omgeving wilden wonen. Een groot geluk – ik denk dat we de advertentie anders niet eens hadden geopend.

Er stonden drie open dagen gepland voor de bezichtigingen. Maar tot onze grote schrik ontdekten we dat we precies die drie dagen op vakantie zouden zijn. Hoewel we even hebben getwijfeld, wisten we al snel: in het buitenland of niet, we moeten bieden. Dít is het. Dit wordt ons huis. Hoe we dat zo zeker wisten? Ik kan het niet anders omschrijven dan een onderbuikgevoel; een if you know, you know-geval. Er zat niks anders op dan op het huis bieden vanaf ons vakantieadres.

Bieden vanuit het buitenland

Op dat moment was er een totaal oververhitte huizenmarkt. Zelf hadden we in eerste instantie een bod in gedachten dat echt flink hoger was dan de vraagprijs, maar toen we via onze makelaar hoorden voor welk bedrag een huis met dezelfde vraagprijs in onze omgeving een jaar eerder was verkocht, zakte de moed een beetje in onze schoenen. Daar was echt zo enorm veel overboden, dat konden en wilden wij niet doen. We wisten: om een kans te maken zullen we ons bod moeten verhogen.

We besloten er volledig voor te gaan en boden het maximale, met goedkeuring van onze hypotheekadviseur. Aan onze makelaar vroegen we om alles volledig uit te zoeken, van de regelgeving tot de omgeving en de staat van het huis. Toen dat allemaal goed leek, hebben we tegen hem gezegd: “Ga maar kijken, en als er niks geks aan de hand is, dan gaan we ervoor”.

We hebben uiteindelijk drie keer geboden maar hoorden na het derde bod dat we het niet zouden krijgen. Het voelde als een verloren zaak en we waren er echt behoorlijk kapot van. Totdat we de volgende ochtend wakker werden in een hotel in Mexico, en een appje hadden van onze makelaar. Het was tóch gelukt! We waren in shock. Ik schreeuwde het uit van enthousiasme maar Rudmer wilde het pas vieren als het voorlopige koopcontract was ondertekend. En hij had gelijk: we kwamen erachter dat de verkopers toch twijfelden.

Hoewel ze het contract na een paar zenuwslopende weken tóch hebben ondertekend, belden ze ons één week voor de sleuteloverdracht nog op: of ze het huis niet weer van ons terug konden kopen. Ik heb nog nooit zoiets bizars meegemaakt.

Een huis kopen in het bos

Inmiddels wonen we in ons droomhuis in het bos, een huis dat we kochten zonder het van tevoren ooit in het echt te hebben gezien. Dat het de juiste keuze was, moge duidelijk zijn – al schrokken we wel een klein beetje van de kleine ruimte en het lage plafond op de bovenverdieping toen we voor het eerst binnenliepen (Rudmer kan net niet rechtop staan).