Gisele Azad (33) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur.
De zomer is officieel voorbij. Terwijl ik in ons houten huisje in het bos – we noemen het ons atelier – zit te schrijven, slaat de regen tegen de ramen. Is dit het moment waarop we afscheid nemen van de zomermaanden? Of ben ik gewoon wat sentimenteel? Waarschijnlijk allebei. September is misschien wel mijn favoriete maand: de onbezonnen zomerperiode maakt plaats voor een nieuw seizoen, waarin ik beter aanvoel wat mij voedt, en wat ik juist los mag laten. Net zoals de bladeren die van de bomen vallen, kan ik zelf ook beter loslaten wat me tegenhoudt.
Overspoeld door twijfel
Terugkijkend besef ik dat dit een zomer vol eerste keren was. Ons atelier is eindelijk af en voor het eerst konden Rudmer en ik tijd doorbrengen op de plek waar we jarenlang elk vrij uur en elke euro in hebben gestoken. Ik begon aan mijn eerste boek, ik vertelde mijn verhaal in podcasts, ik bezocht mijn eerste fashion week, en ik reisde veel, van Frankrijk tot Korea, samen met merken waar ik al jaren fan van ben.
Op papier klinkt dat prachtig, maar eerlijk gezegd werd ik vaker dan ik wilde overspoeld door twijfel. Gaat dit wel goed? Kan ik dit eigenlijk wel? Wat als ik alles verkeerd doe? Nieuwe dingen leren betekent ook dat je geen idee hebt waar te beginnen. Hoe schrijf je het allereerste hoofdstuk van je eigen boek? Hoe stel je je op als tientallen fotografen je aanstaren bij een show? En hoe loop je in vredesnaam over (je eerste) twee rode lopers in één week? HELP. Ik voelde me totaal niet op mijn plek.
Tijdens de opnames van een podcast floepte het eruit: ‘Ik ga een boek schrijven, maar ik ben helemaal geen schrijver.’ Toen ik mijn eigen woorden terug hoorde, besefte ik dat ik mezelf kleiner maakte dan nodig. Misschien wel om me alvast ‘in te dekken’. Jarenlang had ik mezelf wijsgemaakt dat ik minder was dan de mensen om me heen. Vooral door mijn migratieachtergrond vond ik het makkelijker om iets negatiefs over mezelf te zeggen dan iets positiefs.
Gisele Azad over zelfvertrouwen
Langzaam begon ik te beseffen dat niemand precies weet wat hij of zij doet; iedereen doet maar wat, we zijn het allemaal aan het uitvogelen. De een is (of lijkt) superzelfverzekerd, de ander totaal niet. Maar achter iedereen schuilt hetzelfde: we doen ons best. En dat is wat telt.
Ik hoef niet te doen alsof ik alles meteen weet of perfect kan in een nieuwe situatie. Maar ik moet mezelf ook niet kleiner maken dan ik ben. Het gaat er niet om dat ik een bepaald beeld van succes of zekerheid moet uitstralen; het gaat erom dat ik aanwezig ben, mijn best doe en het moment omarm. Ik vind dat zo’n fijne manier om naar het leven te kijken.
Het mooiste is dat dit eigenlijk voor ons allemaal geldt. We leven allemaal voor het eerst. Elke eerste stap, elk eerste hoofdstuk, elke nieuwe ervaring: het is allemaal nieuw terrein. En het enige wat je kunt doen, is het beste maken van waar je nu bent en leren on the way. En natuurlijk af en toe lachen om jezelf.
Soms lukt het, soms niet
Door dat te erkennen, veranderde er iets in mij. Ik voel minder druk om alles perfect te doen en meer vrijheid om te genieten. De onzekerheid voelt niet meer als een vijand, maar als een herinnering dat ik groei. Het is oké om fouten te maken, vragen te stellen en gewoon te zijn wie je bent, zelfs in een wereld waarin iedereen lijkt te weten wat ‘goed’ is.
