Waar zijn al onze vrienden gebleven? En dan heb ik het niet over die selfie die je vorige week op Instagram plaatste met je hardloopmaatje (“PB’s voor 9 uur ’s ochtends!”), of je nieuwe yogavriendin die toevallig tienduizend volgers heeft. Ik bedoel je échte vrienden – de mensen die je al kent sinds de middelbare school, scoutingkamp of de universiteit. De ‘normale’ mensen.
Foto’s van vrienden op Instagram
Social media was jarenlang dé plek waar onze belangrijkste vriendschappen zich afspeelden. We volgden elkaar allemaal – echte mensen die we in het echte leven kenden. Onze Facebookalbums stonden vol groepsfoto’s waarop iedereen elkaar vasthield alsof we meededen aan de intro van Friends. Het was cool om zoveel mogelijk vrienden te laten zien (dat performatieve element was er dus altijd al), maar het waren tenminste wel je échte vrienden, mét imperfecties. Nu verdwijnen ze. Hoe vaak heb je niet naar iemands Instagram gekeken en je afgevraagd: waar zijn hun echte vrienden?
Via deze link meld je je aan bij ons nieuwe Instagram Channel Before it’s in Vogue
Je zou de schuld makkelijk kunnen geven aan het algoritme, dat ons zenuwachtig maakt over hoe ver onze foto’s zich verspreiden. Dat is deels waar, maar voelt ook als een excuus. Het echte probleem is, denk ik, wat social media van ons vraagt: om de perfecte, meest uitvergrote versie van onszelf te zijn. We worden beloond voor wie we kennen en hoe goed we hen weten te ‘showcasen’, waardoor het delen van je normcore vrienden niet cool of aspirerend voelt. Zelfs solo-selfies zijn dan liever gezien. “Meestal lijkt het gewoon alsof ik alleen woon en af en toe naar het strand ga”, zegt Clare, 41.
‘Het kan de vibe verpesten’
We zijn getraind om te denken: Is deze foto goed genoeg om te posten? Is deze persoon dat? En als het om onze normcore vrienden gaat, is de angst dat hun aanwezigheid je zorgvuldig opgebouwde online persona kan verstoren – en kan onthullen wie je offline eigenlijk bent (gruwel). Zoals Julia, 33, het zegt: “Het kan de vibe verpesten.” Soms voelt het alsof maar een bepaald soort vriendschap nog zichtbaar mag zijn: de fotogenieke, hooggeplaatste. De vriendschappen waarmee we ons kunnen neerzetten als een “girl’s girl” – het soort vrouw met wie andere vrouwen beste vriendinnen zouden willen zijn. Als “love my girlies!” de nieuwe flex is nu het hebben van een relatie gênant wordt gevonden, dan tellen alleen bepaalde girlies mee. Taylor Swifts #squadgoals-periode in 2014, waarin ze het idee van een perfecte groep invloedrijke vriendinnen verkocht, speelt daarin zeker een rol.
Niets is irritanter dan een foto zien waarop een vriendin haar arm om “dit fantastische mens!” slaat, terwijl je héél goed weet dat ze die persoon nauwelijks mag. Zeker als ze niet één foto heeft gedeeld van jullie wandeling van vorig weekend. En als we wél foto’s posten met onze echte vrienden, gaat dat vaak gepaard met een caption waarin we uitleggen hoe lang we elkaar al kennen. (Vertaling: ik ben waardevol.) Ik weet het, want ik doe het zelf ook. Ik heb geschreven over het vieren van dertig jaar vriendschap met mijn oudste schoolvriendin en vind nog steeds dat zulke mijlpalen het vieren waard zijn, net zoals in een romantische relatie. Maar ik weet ook dat het posten ervan deels een nieuw verzoek om externe goedkeuring is.
