Creatief ondernemer en influencer Vivian Hoorn heeft het haar persoonlijke missie gemaakt om vrouwen meer van zichzelf te laten houden. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand over haar ervaringen als single vrouw in de 30 op zoek naar (zelf)liefde en alles wat daarbij komt kijken. Deze week blikt Vivian Hoorn terug op 2025. Want hoewel ze een TikTok-hype volgde om een man te vinden, liep het uiteindelijk toch anders, met veel angst om te daten.
Vivian Hoorn over de angst om te daten
Vorig jaar zat ik op oudejaarsdag om middernacht onder een tafel twaalf druiven in mijn mond te proppen, omdat TikTok mij ervan had overtuigd dat je dan in het opvolgende jaar je man zou vinden. Als ik eerlijk ben, keek ik de afgelopen weken met enige teleurstelling terug op dit jaar. Niet omdat het slecht was, maar omdat het niet werd wat ik had gedacht. Aan het begin van 2025 had ik een vrij helder visionboard gemaakt: liefde, een partner, misschien samenwonen. En ergens, voorzichtig, ruimte maken voor het idee van een kindje. Dat leek logisch, want ik had die twaalf druiven gegeten. Alsof het leven daar nu eenmaal naartoe zou bewegen. Maar dat deed het niet.
Via deze link meld je je aan bij ons nieuwe Instagram Channel Before it’s in Vogue
In plaats daarvan belandde ik in twee intensieve trajecten om mijn eicellen in te vriezen. Iets waarvan ik nooit had gedacht dat het zo’n groot onderdeel van mijn jaar, en mijn lichaam, zou worden. Het tweede traject is net afgerond. En waarschijnlijk volgt er in het nieuwe jaar nog een derde. Maar die planning heb ik voor nu even geparkeerd. Het waren intense, maar ook bijzondere maanden, want ergens onderweg tijdens het proces verschoof er iets in mij. En zoals ik geloof dat er in veel dingen in het leven een reden schuilt achter donkere momenten, werd me dat hier ook duidelijk.
Ik kwam dit jaar mezelf tegen op momenten dat er niemand was om me af te leiden. Geen externe validatie om het op te vullen. Geen snelle oplossing. Alleen ik. En dat voelde in het begin ongemakkelijk. Soms ook gewoon eenzaam. Maar ik ben gebleven, en ik ontdekte dat ik mezelf eigenlijk heel prettig gezelschap vind. Ergens was ik er al van overtuigd dat ik zelfliefde in veel vormen had gevoeld, maar ik kan nu oprecht zeggen: ik voel rust. Ik kan alleen zijn.
Single als een keuze
In een recent artikel van de Britse Vogue wordt het single zijn op een positieve, bijna trendmatige manier benaderd. Het beschrijft hoe 2025 voor veel vrouwen het jaar werd waarin relaties hun vanzelfsprekendheid verloren. Niet omdat vrouwen geen liefde meer willen, maar omdat de constante teleurstelling, emotionele ongelijkheid en het moeten aanpassen voorbij was. Steeds meer vrouwen ontdekten dat hun leven niet onvolledig is zonder partner; integendeel: vriendschappen verdiepten zich, rust keerde terug en eigenwaarde werd leidend. Single zijn is geen tussenfase meer, maar een volwaardige, zelfs aspirerende levensvorm.
En dat kan ik volledig beamen. Het voelt niet meer als een tussenfase. Mijn lichaam is moe van alle hormonen, maar mijn hoofd is stiller. Ik voel geen haast. Geen afhankelijkheid. En dat maakt ruimte voor iets nieuws. Voor mij. Maar ook voor dingen waar ik eerder geen tijd of ruimte voor nam. Waarvan ik ook voelde dat ik er nog niet was, uit angst om mezelf opnieuw te verliezen in een ander, omdat ik dacht dat mijn waarde daarvan afhing. Het voelt een beetje scheef, want als je content bent met alleen zijn, waarom zou je deze stap actief zetten? Toch denk ik dat het nu echt tijd wordt om weer te gaan daten. Ondanks mijn ontzettende angst om te daten. Want ergens ben ik nieuwsgierig naar deze nieuwe versie van mezelf en hoe zij zich staande houdt zonder afhankelijkheid te voelen van de ander. Kan ik daten zonder verwachtingen? Kan ik puur het avontuur aangaan? Zoals mijn therapeut zegt: ga het onderzoek aan, ervaar. En daar heb ik een partij zin in.
