Gisele Azad (33) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand een column over wonen in het bos. Deze keer vertelt Gisele Azad over hoe ze erachter kwam dat ze een laatbloeier is nadat ze in het bos ging wonen.
Sinds een paar weken zijn alle bomen op ons perceel weer groen en de varens hebben zich rustig ontvouwd. Elk jaar ziet alles er net weer anders uit. Ik ontdek steeds nieuwe bloemen en planten – soorten die er vorig jaar misschien ook al waren, maar die ik toen niet had opgemerkt. Wat ik de afgelopen jaren heb geleerd, is dat je goed om je heen moet blijven kijken. Er is elke dag wel iets nieuws te zien. En voor je het weet, is het ook weer weg.
Oké om een laatbloeier te zijn
Toen we hier net kwamen wonen, dacht ik dat ik een echte tuinierster zou worden. Zo iemand met een plan, een schort en een schoffel. Ik had nog nooit een tuin gehad, laat staan een stuk bos om te onderhouden. Ik weet nog het eerste moment dat ik in mijn eigen stukje bos stond en dacht: moet ik dit wel doen? Dit is geen tuin, ik woon in het bos. En het bos vraagt iets anders. Geen controle, maar ruimte.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Dus in plaats van in te grijpen, ben ik gaan observeren. Het meest fascinerende vond ik wanneer bepaalde bloemen bloeien. Waarom komen sommige vroeg tot bloei, en andere pas veel later? Hoe dan ook: ze bloeien op hun eigen tijd. Dat zette me aan het denken. Ben ik een vroege of een late bloeier? En maakt dat eigenlijk iets uit?
Als kind leerde ik de Nederlandse taal veel later dan de mensen om me heen. Op school haalde ik nooit goede cijfers, totdat ik aan mijn master begon. Plotseling schreef ik met plezier essay na essay, en mocht ik zelfs een speech houden bij mijn diploma-uitreiking. Ik had nooit veel vrienden en werd flink gepest. Nu heb ik een paar mensen om me heen waar ik ontzettend blij mee ben. Geen grote vriendengroep – en eerlijk gezegd: daar ben ik stiekem best blij mee.
‘Ik was nergens écht goed in’
Tot mijn dertigste had ik geen idee wat mijn carrière moest voorstellen. Ik was nergens écht goed in. Maar nu, op mijn 33e, voel ik voor het eerst dat ik mijn passie kwijt kan in mijn werk. Als ik dit zo op een rijtje zet, kan ik het wel stellen: ik ben een laatbloeier.
Jarenlang heb ik me kunnen opvreten door het gevoel dat de kansen aan me voorbijgingen, en dat ik ze niet kon grijpen. Dat gevoel werd zó overheersend, dat het als een enorme bevrijding voelde toen ik samen met Rudmer in een boshuisje ging wonen. Alles en iedereen leek ineens ver weg. En voor het eerst dacht ik: ik hoef niks te bewijzen. Niet aan de mensen om me heen, niet op social media, en ook niet aan mezelf. Ik ben nu hier. Dat is wat ik zeker weet. De rest komt later wel.
Doordat ik voor het eerst in mijn leven niet meer bezig was met mezelf aanpassen aan een nieuw land, met een obsessieve focus op het hebben van veel vrienden en geliefd worden, met het steeds veel te hoog leggen van de lat voor mezelf, en vooral met het continu vergelijken met anderen… ontstond er ruimte. Ruimte om te doen wat ik wél kan, en om erop te vertrouwen dat dat genoeg is.
