Creatief ondernemer en influencer Vivian Hoorn heeft het haar persoonlijke missie gemaakt om vrouwen meer van zichzelf te laten houden. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand over haar ervaringen als single vrouw in de 30 op zoek naar (zelf)liefde en alles wat daarbij komt kijken. Deze week vertelt Vivian Hoorn hoe lastig het kan zijn om een kinderwens te hebben en de twijfels die daarbij horen.
Mijn kinderwens was nooit echt groot. Soms vroeg ik me af of die ‘rammelende eierstokken’ waar zo vaak over wordt gesproken ooit zouden komen. En ja, het cliché blijkt bij mij waar te zijn. Plotseling is het daar, midden in mijn vrijgezellenbestaan. “Geniet er nog maar even van”, wordt me voortdurend toegeroepen. En dat doe ik ook. Bewust geniet ik van deze tijd, want echt op mezelf zijn en me voornamelijk bezighouden met mezelf is heel kostbaar. Maar je daardoor niet compleet voelen, is niet altijd een feestje.
De kinderwens van Vivian Hoorn
Daar zit ik dan, jankend in de auto op weg naar huis, waar alleen mijn kat op me wacht. De hele middag heb ik doorgebracht met vrienden. Allemaal stelletjes, allemaal gezegend met kinderen. Waar ik eerder niets van kinderen moest hebben, begin ik nu dingen schattig te vinden. Als een van de kleintjes met open armen op me af komt rennen, krijg ik een brok in mijn keel. Mijn vrienden en ik zijn allemaal van ongeveer dezelfde leeftijd, en dat roept een gevoel van onzekerheid op: heb ik dan zulke verkeerde keuzes gemaakt, dat ik er nog niet zo bij zit?
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
De emotie die ik tijdens mijn rit naar huis voelde, is een mengeling van geluk en gemis. Enerzijds voel ik de vrijheid die ik beleef, de liefde van de mensen om mij heen, en het avontuur dat nog op me wacht. Anderzijds voel ik de eenzaamheid in de leegte, en een zekere vorm van jaloezie. Of zijn het meer verlangens? Ik ben blij voor anderen die zich in situaties bevinden waar ik van droom, maar de laatste tijd kruipen die verlangens steeds vaker naar boven. Dat komt waarschijnlijk doordat er, naarmate ik ouder word, steeds meer mensen om me heen zijn die zich in die droom bevinden. De ‘situatie’ waar het om gaat: het starten of hebben van een gezin. Huisje, boompje, beestje, een partner – en vooral de wens voor een kindje. Mijn eigen familie.
Als ik nu eens op een briefje kon krijgen dat alles goedkomt, dat die familiedroom die ik voor ogen heb voor mij is weggelegd, en dat het me gegund is. Dan zou ik misschien wat meer kunnen ontspannen. Mijn omgeving probeert dat briefje voor me te zijn, goed bedoeld, maar ook zij hebben geen glazen bol. Als ik mijn onzekerheid met hen deel, zijn ze er altijd van overtuigd dat het allemaal goedkomt. En hoewel ik weet dat ik nog tijd heb, hoop ik natuurlijk dat het me uiteindelijk gegund zal zijn.
‘Het plaatje’
Toen ik jonger was, dacht ik dat – ondanks mijn op dat moment nog afwezige kinderwens – ik wel ‘het plaatje’ zou hebben voor mijn 28e. We groeien op met een maatschappelijke norm en ook ik wilde die najagen. Ik had zelfs een oordeel over dertigers die nog single waren en geen kinderen hadden. Zielig vond ik dat. Grappig genoeg ben ik nu zelf degene geworden die ik vroeger beoordeelde. En er is helemaal niets zieligs aan. Althans, meestal niet. Op een paar huilbuien na.
Ik leer, en probeer te genieten van deze tijd waarin ik nog op mezelf ben. Want ergens is het ook spannend om te bedenken dat ik hopelijk al deze dingen nog mag ervaren. En in die gedachte vind ik rust in mijn verlangen.
