Pieter Peulen: ‘We zijn er supernaïef in gestapt, zo van: dat kunnen we wel, een huis bouwen’
"Dat jongetje dat altijd zijn ideale huis op The Sims aan het ontwerpen was, heeft nu zijn droomhuis in het echte leven gerealiseerd. Daar had ik nooit van durven dromen."
Twintig jaar geleden was hij dat dromerige jongetje dat liever op The Sims zijn droomhuis ontwierp dan dat hij met zijn boerenvriendjes met minitractors speelde. Nu tikt influencer Pieter Peulen soms tien miljoen views aan met de posts over zijn brutalistisch-minimalistische huis op het Vlaamse platteland.
Pieter Peulen: ‘Zo’n betonnen huis was m’n droom’
Het begon allemaal in 2021, met een foto die Pieter Peulen (31) op zijn socials zette van het betonnen huis dat hij en zijn man Joeri Evers (30) hadden laten bouwen op het Vlaamse platteland – het huis dat na drie jaar eindelijk af was. Tot zijn stomme verbazing ging die post viral: met het uur zag hij het aantal likes groeien. Dat smaakte naar meer. Meer foto’s volgden en met elke post groeide zijn fanclub. Nog altijd verbaasd, schudt hij zijn hoofd. “In die tijd kwam de short form-video op: korte filmpjes op TikTok en Instagram, met vooral dansjes, beauty, fashion, maar bijna niemand deed dat nog op interieurgebied.
Dat ben ik toen gaan doen, die video’s zorgden helemáál voor de ene na de andere piek. Eerst ging mijn woonkamer viral, toen mijn keuken – waar we trouwens zelden koken – daarna de slaapkamer. En wat liet ik nou eigenlijk zien:
een lege kamer met een bed, opgemaakt met wit beddengoed, dat ik steeds weer op een andere plek zette. Mensen vroegen: wat is dat voor een bed? Het wás toen niet eens een bed, het waren gewoon twee goedkope lattenbodems en een matras. Een van die filmpjes zorgde voor vijf miljoen views op TikTok en nog eens vijf miljoen views op Instagram. In één weekend had ik tien miljoen views. Crazy. En de volgers tikten maar aan, elke keer nadat ik had gerefresht had ik er weer honderden bij, tot twintigduizend per dag.” Hij lacht. “Ja, dan voelt het wel alsof je het gemaakt hebt.”
An influencer was born. Daar had het jongetje dat opgroeide in Kotem, een gehucht aan de Maas in Belgisch Limburg, niet van kunnen dromen. Nog afgezien van het feit dat in de jaren negentig influencers nog niet bestonden en het internet, dat toen nog het World Wide Web heette, in de kinderschoenen stond. We spreken elkaar via FaceTime, waar Pieter op de bank zit in zijn brutalistisch-minimalistische huis en labradoodleMemphis luid blaffend voor zijn voeten loopt. “De postbode doet zijn ronde en daar wordt hij erg opgewonden van.”
Als Memphis is gekalmeerd, vertelt hij over het jongetje dat hij ooit was, dat in dat boerendorp woonde op twintig minuten fietsen van de bewoonde wereld, met een broertje en twee ouders die ‘sociale jobs’ hadden bij de overheid. De kinderen in het dorp waren boerenjongens die met miniatuurtractortjes speelden en Pieter speelde uit armoede mee. Voor de rest was er niks te doen, behalve wat rondfietsen en struinen door de velden. Op school speelde hij liever met de meisjes dan dat hij ging voetballen met de jongens. Gepest werd hij niet. “Ik kon goed een façade optrekken en me aanpassen. Soms ook niet hoor: ik heb een foto waarop ik een zonnebril draag en Buffalo’s, van die schoenen met plateauzolen. Supercool vond ik dat.”
Nieuwe wereld
Dat ‘die zoon van Peulen’ anders was dan de andere jongens in het dorp, dat was wel duidelijk voor iedereen. Maar wat dat precies betekende wist de kleine Pieter niet; rolmodellen waren in geen velden of wegen te bekennen. “Het was wel de tijd waarin de computer opkwam. Ik ontdekte Tumblr, Lookbook, en daarmee een ander soort mensen die hun stijl en hun muziek met de rest van de wereld deelden. Thuis was ik altijd bezig met mijn eigen kamer: ander behang, andere verf, mijn bed in de ene hoek, dan weer in de andere.
Ik speelde eindeloos met The Sims: kavels kopen, huizen bouwen, met meubels schuiven. Ja, het zat er al vroeg in. Met mijn ouders ging ik mee naar rommelmarkten, op jacht naar schatten voor het huis. Dat was klassiek ingericht met veel antiek, later verhuisden we naar een appartement. Daar kochten ze moderne dingen voor, een stoel van Hans Wegner en een Verner Panton, dat soort dingen.”
Na vier jaar middelbare school in het eigen dorp mocht hij naar kunstonderwijs in Genk, een iets grotere plaats in de buurt. “Op die school ging een wereld voor mij open. Er liepen extreme types rond, gothics, mensen met paars haar. Vergeleken met hen was ik een grijze muis die nog zijn eigen stijl moest ontdekken. Op mijn oude school moesten we tegen de leraren beleefd meneer en mevrouw zeggen, hier mocht je ze met de voornaam aanspreken. Ze stelden zich meer op als mentoren dan als leerkrachten, bijna als vrienden. Ik kreeg les in kunstgeschiedenis en opeens gingen er zo veel belletjes rinkelen. Alles wat ik had gezien en mooi vond op internet, daar kon ik nu een naam op plakken. Alles kreeg opeens context.”
Daarna ging hij in Mechelen Interieur & Vormgeving studeren en “op kot”. “Naast mijn studie verdiepte ik me ook in fotografie, want ik vond vaak het presenteren van de objecten die ik maakte leuker dan het creëren van de objecten zelf: hoe kan ik ze fotograferen en in welke setting, hoe kan ik daar een brochure van maken?”
Verliefd
In zijn tweede jaar ontmoette hij Joeri. Tot dan had Pieter nog niemand verteld dat hij op jongens viel. “Het klinkt misschien raar, maar ik wilde niet uit de kast komen voordat ik een vriendje had. Ik was bang voor de vraag: hoe wéét je dat je homo bent?” Hij zucht. “Je moet het eerst zelf accepteren voordat je er iets mee kunt in de buitenwereld. Voor mij was dat moeilijk, omdat ik geen voorbeelden had met wie ik me kon identificeren. Ik maakte het in mijn hoofd groot en eng. Toen we verliefd werden hebben we het aan onze ouders verteld. Natuurlijk was dat spannend, ook al wist ik diep vanbinnen dat het voor niemand een verrassing zou zijn. Maar om die woorden te zeggen – verschrikkelijk. Gelukkig reageerde iedereen prima. Ik voelde me meteen kilo’s lichter.”
Samen met Joeri, die webdevelopment studeerde, startte hij een blog. Hij ging experimenteren met schrijven, met marketing en communicatie, met fotografie. “Ik vond het interessant om te zien hoe grote merken zich positioneerden. Na mijn afstuderen kon ik aan de slag bij een mode-agency in Antwerpen, daar deed ik
onlinecommunicatie voor verschillende fashionlabels. Social media kwamen op, iedereen was aan het bloggen en vloggen. Superfascinerend vond ik dat, ik was er constant mee bezig.”
Na vier jaar wonen en werken in Antwerpen wilde het stel graag een huis voor zichzelf, een eigen plek onder de zon. De keuze was óf een appartement in Antwerpen óf een heel huis in Belgisch Limburg, waar ze allebei vandaan komen. “We hadden een luxeprobleem: de ouders van Joeri hadden in Zonhoven een stuk grond waarop we een huis mochten bouwen, en mijn ouders, die een beetje in vastgoed doen, boden ons in Maasmechelen een huis aan dat gerenoveerd moest worden. We zijn uiteindelijk gegaan voor het stuk grond. Nu konden we ook een hond nemen, een grote wens van ons beiden.”
Zo keerden de jongens terug naar het platteland, naar een piepklein dorp waar ook de ouders van Joeri vandaan komen. “Zo’n beetje de hele familie woont bij ons in de straat. Het was wel even wennen om de stad te verlaten; nu vinden we het de beste beslissing die we hadden kunnen nemen.” Tijdens de verbouwing woonden ze bij de ouders van Joeri, op dertig vierkante meter. “Drie jaar pendelden we elke dag een uur en veertig minuten naar Antwerpen, om daar onze job te doen. Elke dag nam ik de trein als het nog donker was en kwam ik terug in het donker.
Daarnaast ging de bouw van het huis niet van een leien dakje en hadden we financiële stress, want we hadden een grote lening afgesloten die afbetaald moest worden. Achteraf bezien zijn we er supernaïef in gestapt, zo van: dat kunnen we wel, een huis bouwen. Misschien ook wel goed, anders begin je er niet aan. Maar als ik erop terugkijk, was het wel een moeilijke periode.”
Pieter had een schets gemaakt voor een simpel betonnen huis, geïnspireerd door het minimalistische van Scandinavische vormgeving en het pure van de Japanse stijl. “Ik ben een groot fan van de Japanse architect Tadao Ando die befaamd is om zijn strakke lijnen en gebruik van beton. Zo’n strak betonnen huis was mijn droom. Op de Vitra Campus in Weil am Rhein hadden we een paviljoen gezien met vergaderruimtes onder de grond, gebouwd rond een patio, waardoor er licht binnenkomt. Dat wilden wij ook. Maar dat bleek niet een kwestie van een gat graven en een muur bouwen, nee, daar kwamen heel veel ingenieurs bij kijken. Een halfjaar lang hebben hier vijf pompen gestaan om het grondwater af te voeren voordat er gebouwd kon worden.”
Hij lacht: “Twee van die snotjongens van 26 met rare plannen die met bouwvakkers moesten communiceren. Alles ging fout wat er fout kon gaan, en het kostte ook meer geld. Intussen hadden we ook nog eens allebei onze vaste banen opgezegd, dat heen en weer reizen brak ons op. Joeri begon een bedrijfje als zelfstandig webdeveloper. Dat ging gelukkig al snel heelgoed, inmiddels heeft hij een eigen kantoor en drie man personeel. Ik ging als freelancer aan de slag, verzorgde de social media en communicatie voor uiteenlopende merken.”
Toen het huis af was, postte Pieter de eerste foto’s en filmpjes, die viral gingen. Opeens was hij een influencer. “Als student had ik daar wel van gedroomd, van influencer zijn, om net als Chiara Ferragni beroemd te worden en de wereld rond te reizen, om geld te verdienen met je hobby. Dat idee had ik al lang laten varen en nu kwam die droom
toch opeens uit.”
Inmiddels verdient hij er een meer dan dikke boterham mee. “Designmerken uit Scandinavië waar ik altijd tegenop keek, willen opeens met mij samenwerken, dat is echt te gek. Ik heb de luxe dat ik alleen deals hoef te sluiten met merken waar ik achter sta. Ik wil niet mijn eigen stijl en smaak verloochenen, het moet geloofwaardig blijven. Daarnaast verhuur ik ons huis voor fotoshoots. Ik wist niet eens dat dat ook een job is, totdat een merk me mailde: kunnen wij een shoot bij jullie thuis doen? Ik was vereerd, natuurlijk is dat goed, zei ik.”
“Er kwamen meer verzoeken en nu komen er elke week wel teams uit Frankrijk, Italië, België of Duitsland. Ik vlucht dan naar het kantoor van Joeri of ga naar mijn schoonouders, beetje zoeken op internet, op jacht naar gouden vondsten. Daar krijg ik een kick van: als ik voor een appel en een ei mooie stukken vind door ‘tweedehands’ in te tikken en dan eindeloos te scrollen totdat ik iets herken uit de kunstgeschiedenisboeken van de middelbare school.”
Pieter koopt hoofdzakelijk stukken die gelabeld en onbeschadigd zijn. “Daarvoor rij ik desnoods naar de andere kant van het land. Ik haal het op, poets het en zet het neer in ons huis. Maar omdat ik ook van leeg en minimalistisch hou, moeten er soms ook stukken weg. Die verkoop ik dan weer via het web. Anoniem, anders krijg ik volgers over de vloer en dat heb ik liever niet.” Soms vragen mensen hem als interieurdesigner, of hij hun huis wil ontwerpen en/of inrichten. “Het is een grote luxe dat ik daarop nee kan zeggen. Ik moet eerst het trauma verwerken van het bouwen van ons eigen huis.”
Het volgende project van de mannen was de aanleg van de tuin. “Op vakantie in Puglia had ik bij een prachtig hotel, Masseria Moroseta, een zwembad gezien met zo’n opstaande rand waarop je kunt zitten. Dat wilde ik ook. Op Instagram zag ik eenzelfde zwembad, en uiteindelijk kwam ik erachter dat dat bad nota bene hier in Zonhoven in een tuin ligt, aangelegd door tuinarchitect Dieter Vernijns. Ik kwam met hem in contact en Dieter stelde voor om onze zwemvijver dieper in de tuin aan te leggen – niet traditioneel vlak voor het huis. Daardoor heb je nu een superweids gevoel als je uit het raam kijkt.”
Nee, zelf zwemt Pieter niet in de zwemvijver. “Te koud voor mij. Maar Joeri zwemt graag en er zwemmen ook vissen in, Japanse koikarpers natuurlijk. Ik ben gék op vissen, ik weet eigenlijk niet waarom, vroeger had ik al een aquarium op mijn kamer. Ik ging ook graag in de Maas vissen.”
De twee vroegen Dieter ook de tuin te ontwerpen. “Hij is imker en zeer geïnspireerd door de tuinen van Piet Oudolf. Dieter zette de tuin vol inheemse bloemen en grassen waar bijen en vlinders op afkomen – heel goed voor de biodiversiteit. Van hem is ook het geniale idee om de beplanting door te laten lopen tot onder de overkapping, tegen het raam aan, waardoor je het gevoel krijgt midden in de natuur te wonen. We hadden aanvankelijk die overkapping bedacht met een tafel eronder, zodat we buiten konden eten als het regent. Maar wie gaat er nu buiten eten als het regent?”
Pieter aait Memphis over zijn kop en kijkt tevreden om zich heen. “Dat jongetje dat altijd zijn kamer veranderde, dat altijd zijn ideale huis op The Sims aan het ontwerpen was, dat heeft nu zijn droomhuis in het echte leven gerealiseerd. En hij verdient daar ook nog eens z’n geld mee. Daar had hij toch nooit van durven dromen?”
Styling: Tricja Cotterrill
Dit interview werd eerder gepubliceerd in het januari/februarinummer van Vogue Living 2025.
