Dit is het échte verhaal van koningin Charlotte en koning George

In Shonda Rhimes’ Queen Charlotte: A Bridgerton Story staat een koninklijke romance centraal: die van koningin Charlotte en koning George. (Pas op: er volgen een aantal spoilers.) In de show trouwt het paar binnen enkele uren nadat ze elkaar hebben ontmoet. Aanvankelijk is hun verbintenis een haat-liefde verhouding: George lijkt geen interesse te hebben om tijd door te brengen met zijn vrouw. Charlotte blijft gekwetst en woedend achter. Maar als ze elkaar zien, is hun chemie onmiskenbaar.

Hoewel Queen Charlotte een fictief televisiedrama is, zijn de hoofdpersonen wel degelijk gebaseerd op twee echte historische vorsten: koning George III, die van 1760 tot 1820 over het Verenigd Koninkrijk regeerde, en zijn vrouw koningin Charlotte. Wat is het echte verhaal achter hun romance?

Zoektocht naar een vrouw

Toen een ongetrouwde koning George III in 1760 op 22-jarige leeftijd de troon besteeg, werd het vinden van een vrouw een onmiddellijke prioriteit om het geslacht van zijn familie veilig te stellen. Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste moest elke potentiële vrouw van adellijke afkomst zijn. Vervolgens moest ze protestants zijn, want George stond aan het hoofd van de Anglicaanse Kerk. (Dit sloot de adel in katholiek Frankrijk of Spanje uit.)

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Er moest ook een politiek argument zijn voor het huwelijk: volgens auteur Janice Hadlow van A Royal Experiment: The Private Life of King George III vonden adviseurs geen reden voor George om bijvoorbeeld met iemand uit Nederland of Denemarken te trouwen, omdat zijn broers en zussen al echtgenoten uit die streken hadden. Ten slotte was er zijn temperament: George was een intellectueel nieuwsgierige maar gereserveerde man en wilde geen vrouw die veel onderhoud behoefde of een eigen agenda had. (George’s moeder Caroline oefende veel invloed uit – iets wat hij in zijn eigen huwelijk wilde vermijden.) “George had een heel duidelijk idee van het soort vrouw dat hij zocht: hij hoopte een metgezel te vinden die zijn visie van een moreel vernieuwde monarchie zou delen”, schrijft Hadlow.

De romance van koningin Charlotte en koning George

Na veel zoeken vond hij de perfecte partner: de 17-jarige prinses Charlotte van Mecklenburg-Strelitz, afkomstig uit een landelijke streek in Duitsland. “Jong, onervaren en ongeschoold in de manieren van het hof of de politiek, kwam haar naïviteit naar voren… als haar aantrekkelijkste kwaliteit, een verleidelijke lege pagina voor een man om op te schrijven”, herinnert Hadlow zich. (Hoewel dat niet wil zeggen dat Charlotte compleet naïef was: de tiener was goed opgeleid, leergierig en intellectueel nieuwsgierig). Op 17 augustus 1761 vertrok Charlotte naar Engeland. Ze arriveerde op 8 september en de twee trouwden zes uur later.

Het bleek dat ze opmerkelijk goed bij elkaar pasten: ze hadden allebei een passie voor muziek (waar Charlotte al vroeg in haar regeerperiode een opmerkelijke smaak voor had: ze ontdekte Mozart op 8-jarige leeftijd en nodigde hem uit voor een optreden in Londen). Ze deelden een passie voor het platteland, waarbij George een grote belangstelling had voor landbouw en Charlotte voor plantkunde. Beiden streefden ook naar een relatief privéleven en brachten veel van hun tijd door in Kew Palace buiten Londen.

Brieven tussen de twee tonen een liefdevol, tevreden stel: “Ik ben op dit moment zeer gelukkig gemaakt met uw zeer hartelijke en vriendelijke brief, waarvoor ik geen woorden heb om mijn vreugde en geluk uit te drukken, maar ik kan met grote waarheid zeggen dat hoewel mijn pen mijn gevoel niet kan uitdrukken, mijn hart het diepst voelt”, schreef Charlotte in 1797, drie decennia na hun huwelijk. De twee baarden uiteindelijk samen 15 kinderen.

‘Waanzinnige’ koning

Er was echter een droevig probleem met hun verbintenis: de zogenaamde waanzin van koning George. ‘Waanzin’ is een ouderwetse overkoepelende term voor een aandoening waar de medische wereld in de jaren 1700 geen woorden voor had. Historici geloven tegenwoordig dat George waarschijnlijk leed aan een bipolaire stoornis en chronische manie – mogelijk verergerd door de door zijn arts voorgeschreven behandeling met arsenicum. Tijdens zijn bewind zijn er gedocumenteerde historische verslagen van tenminste vijf episodes.

In een artikel in een medisch tijdschrift, The madness of King George III: a psychiatric re-assessment, gepubliceerd door Timothy J Peters in de History of Psychiatry, schrijft hij dat de koning in 1765, op 27-jarige leeftijd, al tekenen vertoonde die duidden op een lichte depressie. Na een zware lichamelijke ziekte die gepaard ging met bloedingen en pijn in de borst, vertoonde George aanhoudende geestelijke spanningen. “Het was een moeilijke tijd voor de koning, die toegaf dat hij in deze periode niet meer dan twee uur per nacht sliep en duidelijk moeite had met het nemen van beslissingen over de benoeming van zijn premiers en regeringen”, schrijft Peters.

Acute manie

In oktober 1788 kwam de acute manie, veroorzaakt door een zware aanval van geelzucht. Berichten uit die tijd benadrukken zijn onophoudelijke en obsessieve gepraat. De lijfarts van de koning noteerde dat hij “een aan delirium grenzende opwinding van de geest had. Hij sprak met meer dan normale snelheid en heftigheid. Hij praatte voortdurend en ging vaak en plotseling over van het ene onderwerp naar het andere”.

Een maand later schreef een van zijn artsen over een incident waarbij de koning naakt de slaapkamer van de koningin binnenliep. In december kreeg George vaak een dwangbuis om. Hij rommelde ook obsessief met zakdoeken. Uit een verslag van maart 1789 blijkt dat “zijn staat van zenuwen hem leek te dwingen de zakdoeken op te rollen zodra hij ze kreeg: ik geloof dat hij er op sommige dagen niet minder dan 40 of 50 had”. Er gingen zelfs geruchten onder de bevolking dat de koning gestorven was. Hadlow schrijft dat Charlotte in deze periode zeer bang en angstig was, maar op de een of andere manier haar kalmte behield. George zou in 1795, 1801 en 1805 nog verschillende keren verzwakken.

Trouw tot het einde

Tegen 1810 vertoonde George tekenen van chronische manie en in de volgende jaren mogelijk zelfs van dementie. In 1811 werd de koning als permanent krankzinnig beschouwd. (“Wij hebben Zijne Majesteit soms gezien in een staat van delirium, soms sterk onder de indruk van waanbeelden. Geen van beide toestanden heeft deze dag zozeer gekenmerkt als een mate van prikkelbaarheid, die alleen kon worden opgevangen door dwang, en die alleen werd gevarieerd door het af en toe maken van geluiden zonder betekenis”, schreef een van de artsen van de koning, Robert Willis, in september van dat jaar.)