Dennis Van Peel en Ruben van de Sande van bakkerij-imperium Have a Roll: ‘Alles smaakt beter met kaneel’
Wat begon met kaneelbroodjes bakken in een Antwerps keukentje, is uitgegroeid tot bakkerij-imperium Have a Roll met zes winkels in België en Nederland. Ook de aantrekkingskracht tussen de Vlaamse Dennis Van Peel en de Nederlandse Ruben van de Sande kent geen grenzen. “Het bleek leuker dan vriendschap.” Over Have a Roll: ‘Geloofde er heilig in’ […]
Wat begon met kaneelbroodjes bakken in een Antwerps keukentje, is uitgegroeid tot bakkerij-imperium Have a Roll met zes winkels in België en Nederland. Ook de aantrekkingskracht tussen de Vlaamse Dennis Van Peel en de Nederlandse Ruben van de Sande kent geen grenzen. “Het bleek leuker dan vriendschap.”
Over Have a Roll: ‘Geloofde er heilig in’
Toen in 2020 de eerste lockdown begon, vormde Ruben van de Sande (30) pas net een stel met Dennis Van Peel (29). “De ultieme test”, zegt Ruben. “Het was leuker toen we nog aan het daten waren, zeiden we tegen elkaar.” “Ja, de twijfel sloeg wel even toe”, vult Dennis aan. Met een lachje: “Dus gingen we maar bakken.” Het was het begin van hun inmiddels bloeiende bakimperium, dat ontstond in zijn toenmalige keuken. Het was Dennis die zichzelf vegan kaneelbroodjes leerde bakken – “net als in Amerika, want die zag ik in Antwerpen nog niet”. Hij begon ze vanuit huis te verkopen onder de naam Have a Roll. Dennis: “Op den duur hadden we zo veel bestellingen dat we om één uur ’s nachts met bakken moesten beginnen.”
Ruben: “Dennis was destijds nog influencer, maar door covid had hij weinig werk meer. Ik had gewoon nog een pr-baan. Op zo’n onmogelijk tijdstip zei ik tegen hem: ‘Hállo, dit is niet mijn keus hè.’ Als we ruzie hadden ging het steevast over het bakken. Omdat mijn huis weer eens vol stond met dozen, of omdat we urenlang in de kou moesten wachten totdat mensen hun bestellingen kwamen ophalen.”
Toch werden de twee jongens samen een geoliede machine. Een keer bakten ze zelfs 320 cinnamon buns in één nacht, “brainless” en “in stilte” terwijl ze Friends en The Crown keken. Ruben nam het deeg op zich, Dennis het rollen. Ruben: “Pas om acht uur ’s ochtends, na twee koffietjes, zeiden we voor het eerst iets tegen elkaar.” Ze kijken met warme gevoelens op die periode terug. Dennis: “Met die takeaway is alles begonnen. We hebben het vanaf het begin heel serieus genomen, bijvoorbeeld door de buns meteen in mintgroene branded patisseriedozen te verkopen. Het moest er leuk uitzien, zodat mensen het ook online zouden delen. Ik geloofde er heilig in – alles smaakt beter met kaneel.”
Dennis’ wens kwam uit. Toen in 2021 de eerste Have a Roll-winkel in Antwerpen opende, stond er meteen een dikke rij voor de deur. Zijn beste vriendin Lisa Wynen, ook een bak-autodidact, stapte in als vennoot. Inmiddels telt hun kaneelbroodjeszaak zes locaties, waaronder Amsterdam en Utrecht. In 2023 kwam daar ook nog de Scandinavisch ingerichte bakkerij Funk in Antwerpen bij, waar naast kaneelbroodjes ook diverse andere vegan zoetigheden worden verkocht. Dennis: “Koffiekoeken, bladerdeeg, zuurdesembrood – alles wat ik lekker vind. Er is ook ontbijt, en natuurwijn.”
Vegan is Dennis overigens niet: de plantaardige insteek komt voort uit zijn lactose-intolerantie. Funk is vernoemd naar Lisa’s overleden hond, Funky. Dennis: “Een labrador die stokoud is geworden, maar tot het einde nog vol leven zat. Zelfs toen hij amper meer de trap af kon komen, ging hij nog zwemmen. Funky belichaamde precies wat onze bakkerij moest worden: een levendige plek om te genieten.” Twee jaar later is de zaak een echte hit: Funk kon onlangs nog op de aandacht van zanger Joe Jonas rekenen, die zijn komst via dm aankondigde.
Het succes van de bakkerijen is knap, als je bedenkt dat Dennis, Ruben en Lisa geen patisserie-achtergrond hebben. De Vlaamse Dennis, opgegroeid in Antwerpen, studeerde toegepaste economische wetenschappen. Als tiener bakte hij wel graag (“Ik zei zelfs dat ik bakker wilde worden”), maar toen hij op zichzelf ging wonen verschoof die interesse naar de achtergrond. “Ik had een kleine keuken en geen tijd om een hele zondag te bakken.”
In zijn laatste studiejaar begon hij content te delen op Instagram: menswear, fashion en outfits. Toen hij afstudeerde kon hij er al bijna van leven en werd hij regelmatig op mode-events uitgenodigd. In “die influencerwereld” kwam hij de Nederlandse Ruben tegen, die destijds nog in het Zeeuwse dorp Breskens woonde. Ruben, die zijn leven na het afronden van de opleiding communicatie “nogal saai” vond, kwam steeds vaker in Antwerpen vanwege zijn eigen modeblog. Uiteindelijk verhuisde hij naar de Vlaamse stad, nu acht jaar geleden. Terug naar Nederland wil hij niet meer. “Ik vind Antwerpen leuker dan Amsterdam, waar meer bewijsdrang is. En veel mensen zeggen hier niet altijd wat ze denken, dat vind ik eigenlijk wel chill.”
Love at first sight was het niet tussen de twee, die inmiddels vijf jaar samen zijn. Ze zaten in dezelfde vriendengroep, maar Dennis had op dat moment nog een relatie met een van die jongens, wat het allemaal “best wel messy” maakte. Ruben: “In eerste instantie keek ik ook helemaal niet op die manier naar Dennis. Hij was best afstandelijk, nam een soort mysterieuze houding aan, dus het was niet dat ik dacht: dit is een leuk-leuke jongen.” Dennis: “Ja, ik heb een kleine muur om me heen, al weet ik niet precies waarom.” Alles veranderde toen Ruben opving dat Dennis, uit elkaar met zijn ex, hem wel “leuker dan vriendschap” vond. Dennis: “Ik vond hem heel knap. Nog steeds.”
Ruben, enigszins verlegen: “Ja, ik jou natuurlijk ook. Je bent heel charmant, en dat je niet direct het achterste van je tong laat zien maakt je juist ook aantrekkelijk.” Ze spraken een jaar lang af – “we draaiden nogal om elkaar heen” – voordat het uiteindelijk serieus werd. Dennis vindt Ruben “heel caring” en zou willen dat “iedereen hem kende zoals ik hem ken. Hij is echt supergrappig, we lachen heel veel”. Ruben: “Soms ook uit misère, maar zelfs dat is leuk. Als het klikt, dan klik het – voor sommige mensen is het gras altijd groener aan de overkant, maar dat zie ik echt niet zo.”
Ze zijn bovendien op veel vlakken hetzelfde, zegt het stel. Vaste prik is hun jaarlijkse snacktour door een stad, vorig jaar Londen. “Het is dan zaak dat er een strakke planning gemaakt wordt”, zegt Ruben, “want we hebben ook een hekel aan dezelfde dingen, zoals traagheid.” In Londen bezochten ze achttien bakkerijen. Dennis: “High on sugar, we hebben alles geproefd. Inmiddels hebben we geleerd dat je niet overal een latte met veel melk bij moet bestellen, want dan word je misselijk. Worth it for the job, though.”
Het koppel rijdt ook regelmatig even naar Kopenhagen, waar ze veel inspiratie vinden. De bakkerijen daar horen bij de top van de wereld en “interieur-wise is het ook heel cool”. Het interieur van Funk is dan ook op het Deense “houtje-touwtjegevoel” gebaseerd, zegt Ruben. De balken en lichtinval van het
hoekpand doen in feite al het meeste werk, dus veel meer had het niet nodig. “Bij Lille Bakery in Kopenhagen zit je bijvoorbeeld op plastic stoelen, maar toch is het een vibe. De blauwe kratten die we bij Funk hebben zorgen voor hetzelfde laidback gevoel. We houden niet van afgelikte, truttige dingen, zoals een bloemenmuur of zo.” Dennis: “Zo blijven onze baksels ook centraal staan; het moet niet alleen om het interieur gaan.”
Hoewel Ruben vanaf het begin bij alles heeft geholpen, van het klussen tot de socials, bleef het voor de twee zoeken naar de juiste samenwerkingsvorm. Anderhalf jaar geleden stapte hij pas officieel in, om de Nederlandse Have a Roll-winkels verder uit te bouwen, maar dat stokje heeft hij weer overgedragen. Tegenwoordig runt Ruben de social media van Funk, helpt hij mee aan de onlinekanalen van Have a Roll en focust hij zich op het interieur. Dennis werkte in het verleden al eens samen met een geliefde, naar eigen zeggen zonder succes: “Ik wilde niet wéér elke avond tegenover elkaar zitten en dan niks meer te zeggen hebben omdat je elkaar al zo veel ziet. Dat is best heftig.”
Ruben: “Terwijl ik dacht: ik ben kosteloos voor je aan het werk, dan wil ik er op z’n minst bij horen. Tot op zekere hoogte kun je je partner natuurlijk supporten, maar die lijn was bij ons wel heel dun.” Het scheiden van werk en privé vinden ze “belangrijk, maar wel moeilijk”. Ruben: “Als je alles persoonlijk neemt wat er op werkvlak gezegd wordt, is het nooit gezellig.” Dennis: “Tegelijkertijd nemen we dingen soms toch mee naar huis, dat is onvermijdelijk. Na een ruzie is het gewoon even stil.” Daar staat tegenover dat ze samen “memories maken die je voor altijd meedraagt”. Ruben: “Het rewarding aspect, zoals het openen van een nieuwe winkel, maak je ook samen mee. En je leert andere kanten van elkaar kennen, al proberen we onze werkzaamheden binnen het bedrijf wel te scheiden.”
Dat gaat ook op voor de renovatie van hun nieuwe herenhuis, dat het stel vorige zomer kocht en maandenlang heeft verbouwd. Het vier verdiepingen tellende pand ligt in een “zalige straat”, op twee minuten wandelen van Funk. Ruben: “Ons leven speelde zich al voornamelijk af in deze buurt, dus dat we er nu wonen voelt als een droom. Het was niet makkelijk om hier een klushuis te vinden, überhaupt staat er in deze wijk weinig te koop. Ik heb zes maanden lang alle mogelijke sites doorgespit, Funda bestaat in België niet. Tijdens de verbouwing realiseerde ik me extra hoeveel geluk we hebben, toen gebruikten we de bakkerij als een tweede huis. Als het water het niet deed, liep ik met emmers op een neer.”
Een groot deel van het klussen hebben ze zelf gedaan, zoals het slopen – in koor: “superleuk!” Ruben vindt schilderen rustgevend. “Dennis heeft weinig geduld, dus ik vertrouw hem ook niet met een kwast. Ik snap wel waarom mensen zeggen dat je alles samen overleeft als je een verbouwing overleeft, we hebben het echt onderschat.” Dennis: “Ruben is veel perfectionistischer en gedetailleerder dan ik. Hij heeft me er echt van moeten overtuigen dat een huis belangrijker is dan een winkel, dat je je er dus wél aan ergert als een plafond niet mooi genoeg afgewerkt is. We werken eigenlijk het beste samen als we ieder in een eigen kamer bezig zijn.”
In het huis woonden voorheen studenten, waardoor veel van de originele elementen niet goed onderhouden waren – “zeg maar gerust kapot”. Ruben: “Toen we voor het eerst hier binnenkwamen dachten we in eerste instantie: nee, dit wordt ’m niet.” Toch zie je van de schade weinig meer, want Dennis en Ruben hebben het huis “teruggebracht naar hoe het was”. De woonkamer is boven, de eetkamer is het centrale gedeelte van het huis. Dennis: “We wilden de keuken eerst lichtgroen schilderen, maar toen dacht ik ineens: o nee, straks lijkt het hier veel te veel op een Have a Roll-winkel.” Het werd een andere tint groen, gecombineerd met een roestvrijstalen keukenblok, marmeren werkbladen en aan de muur een kleurrijk schilderij van bevriend kunstenaar Diego Boonen. Ruben: “Ik hou van veel kleur, maar niet als het tierelantijntjes zijn. Huizen die helemaal wit zijn op een paar accessoires na, vind ik helemaal niks.”
Het doel was een huis dat “speels, gezellig en sophisticated” zou worden, zegt het koppel bijna gelijktijdig. Daarvoor moesten ze ook risico’s nemen, zoals het spuiten van hun lichtgele “investeringstafel” van Gustaf Westman. Dennis: “Naast de lichtgroene keuken was dat geel veel te pastellerig, dus daarom is de tafel nu donkerrood.” Ruben: “We hebben niet met een architect gewerkt, dus we zeiden vooraf: misschien is dit in ons hoofd wel cool, maar wordt het in werkelijkheid clownerij. We hebben veel op Pinterest gekeken om een idee te krijgen, maar daar kom je zo twintigduizend keukens tegen die
allemaal mooi zijn.”
In tegenstelling tot wat je van twee horecaondernemers zou verwachten, kookt het stel amper samen. Als er geëxperimenteerd wordt, doet Dennis dat in de bakkerij. Hij staat zelf niet meer op de werkplanning, maar springt op drukke dagen nog wel bij. Ruben: “Dennis heeft een goed gevoel voor smaken, ik zou zelf bijvoorbeeld nooit aan een bloedsinaasappel-saffraan-pastry denken.” Alleen als er vrienden langskomen pakt het stel uit, dan staat er bijvoorbeeld een vegetarische pasta van Ottolenghi op het menu. Dennis: “Als we met z’n tweetjes zijn moet het vooral snel en healthy zijn; broccoli, rijst en kip of zo. We eten graag, maar hebben geen zin om lang in de keuken te staan.”
Laatst hebben ze de airfryer ontdekt. “Daar kun je echt alles in maken, maar ik verstop dat apparaat wel in de kast.” Dennis en Ruben hebben twee jaar geleden een oude teckel geadopteerd, Snoet, het dier dat ook op de achterkant van al hun werkshirts staat. Dennis: “Hij is voor ons een oase van rust.” Toen ze een aantal maanden bij vrienden woonden vanwege de verbouwing, merkten ze hoezeer ze een “thuis-thuis” misten: een eigen koffiezetapparaat, kaarsjes aan, een gebakken ei in de ochtend. “Onze hond eet yoghurt, net als wij”, zegt Ruben. “Grappig genoeg vind ik dat het meest thuis: Dennis, Snoet en ik, met een bak yoghurt op de bank.”
25 grote koeken
• 560 g plantaardige boter of margarine
• 500 g kristalsuiker
• 500 g lichte basterdsuiker
• 1 kg bloem
• 30 g baking soda
• 5 g zout
• 50 g havermelk
• 40 g vanille-extract
• 500 g witte chocolade, bij voorkeur plantaardig
• 400 g macadamianoten
Bereiding
Verwarm de oven voor op 180 °C. Laat de boter zacht worden in een pan of magnetron (niet volledig gesmolten). Doe de zachte boter in een beslagkom. Voeg alle droge ingrediënten toe en mix ze met een platte deeghaak op lage snelheid. Voeg de melk en het vanille-extract toe. Als laatste voeg je de chocolade en macadamianoten toe. Je kunt de noten van tevoren in stukjes hakken of in hun geheel door het deeg mixen, zoals wij hebben gedaan.
Mix het deeg nog 4 à 5 minuten op lage tot medium snelheid. Het moet een stevige structuur krijgen, zeker niet zacht blijven. Verdeel het deeg in ballen van 140 gram. Verspreid ze over een bakplaat en duw ze een beetje plat. De koekjes lopen ontzettend uit, dus zorg voor voldoende tussenruimte. Bak de koekjes 15 minuten voor een chewy structuur en 18 minuten als je ze graag wat krokanter hebt. Laat ze ten slotte goed afkoelen – even geduld a.u.b.
