Slappe lach op de set 

Ze verontschuldigt zich na de eerste zinnen meteen al lachend voor haar taalgebruik. “Sorry, als ik net veel Engels gesproken heb, klink ik als een soort idiote Paul Verhoeven. Over tien minuten gaat het beter.” Ik stel voor om het over good en evil te hebben in haar leven, een lekker toepasselijk thema. Om te beginnen met de serie Evil: dat lijkt me wel iets goeds. Hoe heeft die haar leven veranderd?

Katja: “Heel concreet dat ik zes maanden per jaar in New York woon om haar op te nemen. Het is een van de leukste dingen die ik ooit heb gedaan, ik heb nog nooit een echte hoofdrol gehad in een serie. De keerzijde is dat ik niet thuis ben en daar heb ik het lastig mee. Toen ik in Amerika ging werken, heb ik met mezelf afgesproken: ik doe het alleen als ik in series kan spelen die ik zelf ook zou willen zien. Ik vind deze serie maatschappelijk relevant en bovendien heel geestig. De makers, Robert en Michelle King (ook verantwoordelijk voor The Good Wife en The Good Life, red.), zijn mensen die ik altijd bewonderd heb; lieve, interessante en extreem intelligente mensen.

In het begin was ik bang dat ik mijn anonimiteit zou kwijtraken. Tijdens het eerste seizoen maakten mijn tegenspelers grapjes dat ik nooit meer met de metro zou kunnen, maar dat is totaal niet het geval. Niemand herkent mij ooit, ik heb volgens mij een voorkomen waar mensen niet zo op letten en dat vind ik héél prettig. Het is hard werken hier, maar ook dat vind ik fijn. Ik heb de hele dag de slappe dag op de set. Mike, Aasif en ik zijn een soort match made in heaven qua lol en dat vertaalt zich ook naar het scherm.”

Voor degenen die de serie niet kennen: hoe zou je ‘Evil’ omschrijven?

“Een soort X-files meets Ghostbusters. En wat is een leuke serie met kinderen erbij, All in the Family of zo?”

Ik denk steeds aan Greta Gerwigs ‘Little Women’, al die kwetterende meiden.

“Wat een leuke vergelijking. Ja, die kinderen praten ontzettend door elkaar heen, maar ik kan ze afzonderlijk totaal verstaan.” 

Daar ben je de moeder voor. 

“Hahaha, ja.”

Ben je zelf in spoken gaan geloven?

“Ik ben behoorlijk nuchter, net als mijn personage eigenlijk. Het is wel interessant wat er af en toe voorbijkomt. Als we een exorcisme hebben is er iemand op de set om te kijken of wij het goed doen. Dus als iemand vastgebonden schuimbekkend in een hoekje zit en wij vragen: klopt dit, dan zegt die persoon bloedserieus: jajaja, zo doen we dat.” Lachend: “En dat gaat dan vier dagen door.”

Het is horror. Maar leuke horror.

“Ik hou zelf helemaal niet van eng en ik vind die branding van een horrorserie ook niet echt kloppen. Er zit ook zo veel in waar je om moet lachen of wat ontroert. Ik probeer waar ik kan die lichtheid te pakken. De zware dingen die we bespreken moet je een beetje tegenkleuren. Wat ik ook mooi vind, is dat je volgt hoe deze vrouw als een intens goed personage begint en dan toch gecorrumpeerd wordt.”

Wat zie je als je eigen goede en kwade kanten? 

“Dat vind ik een moeilijke vraag. Ik kijk niet zo veroordelend naar mezelf en ook niet naar anderen. Wat dat betreft heb ik misschien mazzel met mijn psychologische constitutie die ik volgens mij van mijn vader geërfd heb. Ik vind het leven gewoon leuk. Ook als het slecht gaat, heb ik een vrij sterke rust in mezelf en probeer ik er het beste van te maken.

Ik ben wel veroordelend als ik vind dat er onrecht is. Dat is een van de redenen dat ik me heb aangesloten bij Extinction Rebellion, omdat ik het absoluut absurd vind dat onze overheid zich op geen enkele manier aan de afspraken van het klimaatakkoord van Parijs houdt. Dat kan ik niet begrijpen en dan ga ik aan en dan kan ik ook niet meer uit. Dat is dus misschien een goede, maar ook een slechte kant. Dat ik enorm veel energie heb om iets aan te vechten, maar dat ik het moeilijk vind om dat uit te zetten. Het gaat bij mij 24 uur per dag door.”

Fel: “Onze eis is extreem redelijk en volgt de wetenschap. De VN roepen al jaren dat er per direct gestopt moet worden met het subsidiëren van fossiele brandstoffen willen we een leefbare planeet behouden, maar onze overheid doet zo goed als niks. Dus dan ga ik op de A12 zitten of bij het ministerie van Financiën. Ik vind het jammer dat ik er nu door de opnames van Evil niet bij kan zijn, er is een enorm momentum en de beweging groeit met de dag. Ik heb enorme foma. Zo noemt een vriend het, geen fear of missing out maar fear of missing actions.”

Lees het volledige interview met Katja Herbers in het nieuwe aprilnummer van Vogue Nederland, dat vanaf 16 maart in de winkel ligt en hier online te bestellen is.