We wilden er vooral achter komen wie er dood zou gaan, maar het moment in de finale van The White Lotus dat écht moordend goed was, was de monoloog van Laurie over de complexiteit van vriendschap tussen vrouwen. Na een seizoen vol driehoeksdenken en passieve agressieve-momenten, zat het trio aan hun laatste avondmaal, waar twee van hen deden alsof de week een totale droom was geweest. Terwijl Jaclyn – de zelfvoldane actrice gespeeld door Michelle Monaghan – de gespannen reis vergelijkt met ‘zweven op een wolk’, mijmert Kate – Leslie Bibbs Texaanse, op Trump stemmende beauty – tevreden dat haar metaforische ’tuin in bloei staat’. Maar onze altijd oprechte en directe Laurie (mijn nieuwe favoriete actrice Carrie Coon), een gescheiden advocate voor wie tevredenheid veel ongrijpbaarder is, wil er niets van weten.
Laurie’s monoloog in ‘The White Lotus’
“Dat is grappig, want als ik eerlijk ben, ben ik de hele week al zo verdrietig”, zegt ze, terwijl haar stem begint te trillen. “Ik heb het gevoel dat mijn verwachtingen te hoog waren, of… Ik heb het gevoel dat als je ouder wordt, je je leven moet rechtvaardigen, snap je? En je keuzes… Als ik bij jullie ben, is het gewoon zo duidelijk wat mijn keuzes waren, en mijn fouten.”
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Ik had vernietigende laatste uitspraken verwacht van Laurie, een personage dat de neiging heeft om de waarheid te vertellen onder het genot van rosé, waarbij ze haar vrienden erop wijst dat ze nep zijn. In plaats daarvan was ze ongelofelijk eerlijk op een geheel nieuwe manier. Ze gaf toe dat ze geen geloofssysteem had; dat haar huwelijk en moederschap tot carrièresucces, haar niet dichter bij verlichting hebben gebracht. Maar de openbaring die ze in Thailand heeft gehad – een plek die zo geworteld is in spiritualiteit – is dat de lange levensduur van haar vriendschap met Jaclyn en Kate haar leven zin geeft.
LEES OOK
Hollywood heeft er een nieuw en onverwacht stijlicoon bij: Leslie Bibb uit ‘The White Lotus’
“We zijn dit leven samen begonnen. Ik bedoel, we gaan er apart doorheen, maar we zijn nog steeds samen, en ik kijk naar jullie en het voelt betekenisvol. Ik kan het niet uitleggen, maar zelfs als we gewoon bij het zwembad zitten en praten over wat voor onbenullige dingen dan ook, voelt het nog steeds fucking diep”, zegt Laurie terwijl ze volledig instort. Nadat ze Jaclyns “mooie gezicht” en Kate’s “mooie leven” oprecht heeft erkend, de dingen die voor elk van hen het belangrijkst zijn, zegt Laurie de meest ontroerende zin van allemaal: “Ik ben gewoon blij dat ik aan tafel zit.”
Complexiteit van vriendschap tussen vrouwen
Mijn man snapte het niet (ik heb gehoord dat veel mannen het niet snapten), maar ik kreeg tranen in mijn ogen. Nadat de finale was afgelopen en tot in de ochtend erna, stroomden mijn telefoon vol met berichten van vrienden van de middelbare school en de universiteit die de fijne kneepjes van Laurie’s speech wilden uitdiepen. Iemand merkte op dat sinds America Ferrera’s Barbie-monoloog een speech op het scherm vrouwen niet meer zo heeft geschokt. Ik hou ervan hoe mijn vrienden zijn.
Laurie liet ons in verwarring achter om redenen die zo complex zijn als vriendschap tussen vrouwen zelf. We moeten huilen, omdat ze gevoelens verwoordde die vrouwen met zich meedragen, maar niet vaak onderzoeken. Onder andere dat je oudste vriendinnen je doorzien en je af en toe herinneren aan iemand die je niet meer wil zijn. Maar ook ik weet hoe “fucking diep” het kan zijn om bij mijn oudste vrienden te zitten en dezelfde gemeenschappelijke taal te spreken. Vorig jaar at ik met twee studievriendinnen die ik al een eeuwigheid niet had gezien en ik vroeg me af hoe ze allebei precies hetzelfde waren gebleven en waren uitgegroeid tot de gracieuze, zelfverzekerde vrouwen die ze altijd al waren. Alleen al dicht bij ze in de buurt zijn voelde als een geschenk.
