Mijn man en ik zijn, zoals zovelen uit onze generatie, door de hoge huizenprijzen Amsterdam uitgejaagd – de stad waarin we ons thuis voelen, werken en de meeste van onze vrienden en familieleden wonen. Twee jaar lang hebben we elk beschikbaar huis met drie slaapkamers bekeken, twee jaar lang werden onze biedingen te laag bevonden en visten we achter het net.

Uiteindelijk vond ik mezelf in het holst van de nacht terug, acht maanden zwanger van de tweede en net wakker uit een koortsdroom waarin ik een kat was, die haar kittens ter wereld moest brengen in een donkere steeg, tussen de prullenbakken, op een platgeslagen kartonnen doos. In een vlaag van hormonen en wanhoop zei ik ‘ja’ tegen een huis in een dorp aan de Vecht. We verhuisden toen mijn zoon zes maanden oud was. We kenden er niemand. 

Survivalmodus

Dus daar wonen we nu – een dorpsschool, kerkplein, veel groen en klushuis rijker. Maar een netwerk armer. Mijn kinderloze broers en zussen zijn achtergebleven in de stad en zitten op hun schaarse vrije avonden toch echt liever in de kroeg dan dat ze komen babysitten. Mijn ouders hebben geen auto en wonen te ver om regelmatig per trein en bus te pendelen. En de ouders van mijn man wonen wel in de buurt, maar dealen met instabiele gezondheid en mantelzorg. Dus staan manlief en ik er alleen voor. 

Op papier hebben we het puik geregeld: we werken allebei vier dagen betaald buitenshuis en zijn doordeweeks één dag thuis bij de kinderen. Op de overgebleven drie dagen gaan ze na school naar de buitenschoolse opvang (bso). Als een kind ziek is of incidenteel een leraar uitvalt, bepalen we ad hoc wie die dag thuisblijft. Het gáát dus best.

Maar iedereen met kinderen weet dat het bestaan van een jong gezin ongelofelijk precair is – er hoeft maar íets te gebeuren of je zorgvuldig opgebouwde kaartenhuis dondert genadeloos in elkaar. De afgelopen weken bijvoorbeeld, kregen eerst mijn zoon, toen mijn man en als laatste ikzelf covid. Drie weken lang lagen we in bed met koorts, hoofdpijn en koude rillingen.

De inkomsten stokten, het huis plakte en kruimelde aan alle kanten, de koelkast was leeg en tot overmaat van ramp sneuvelde de afwasmachine. Je begrijpt, de sfeer daalde zo rond dag zeven tot ver onder het vriespunt en toen moesten we nog twee weken. 

Lees het volledige artikel in Vogue’s juninummer met Negin Mirsalehi op de cover, dat nu in de winkels ligt en hier online te bestellen is.