Stijn de Vries (27) is presentator, fotograaf en schrijver. Ook is hij modejournalist voor Vogue Man en was hij De Mol in ‘Wie is de Mol?’ dit jaar. In zijn columnreeks ‘Up Close’ op Vogue.nl geeft hij elke maand een persoonlijk inkijkje in zijn leven. Deze keer vertelt Stijn de Vries over zijn ‘chosen family’. “Dank voor de wijnovergoten avonden. Voor de ochtenden sporten, erna een koffie, en door met de dag. Voor de reisjes. Ook die binnen Nederland. Dank voor het aanhoren van mijn gefaalde date.”
Stijn de Vries over zijn ‘chosen family’
Kip uit de oven. Rode wijn. Koffie of kaas toe. Al jaren ga ik tijdens de feestdagen huiswaarts. Terug naar Twente, met familie eten, drinken, lachen, me ongekend aan ze irriteren, dat ook. De laatste jaren leer ik pas dat dat geen gegeven is. Dat er ook een chosen family bestaat. Eettafels vol beste vrienden die in elkaar een familielid hebben gevonden die ze missen.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief
Dat onderstreept maar weer: vriendschap is alles. Dat is niet nieuw, dat is al vaker verteld. In literatuur, in het theater, als vrienden onder elkaar. Niet gek ook. Ik begrijp het als geen ander. En ik weet niet of ik vaak genoeg mijn liefde naar de mensen om me heen, mijn vrienden, mijn groep, uitspreek. Ze zijn een verlengstuk van mijn familie. Mijn bloedlijn zonder dat we bloed delen.
Ik ben dol op ze. Op hoe ze lachen, hoe ze met wildvreemden in een café praten, hoe ze onverschrokken hun koffer (of backpack) pakken en de andere kant van de wereld ontdekken. Hoe ze liefhebben, want dat hebben ze, dat laten ze zien middels knuffels, appjes, een luisterend oor. Hoe ze van hun partner, kind, pakje peuken, of boekenverzameling houden. Of van hun werk. Want ze spelen de sterren van het doek, produceren in hun eentje sets, maken kunst om levens te veranderen, doen redactie voor shows, presenteren op tv alsof ‘t niets is, schrijven de mooiste verhalen. Ze blinken uit in alles wat ze doen. Bovenal in het zijn van een goed mens. Iedereen is dol op ze. Ik hoor de recensies regelmatig met trots aan. Hoe geïnteresseerd ze in de ander zijn, hoe hard ze werken, hoe de dansvloer gisteravond van hen was.
Eigen Amsterdamse stam
Recent leerde ik over het begrip urban tribe. Mijn eigen Amsterdamse stam, sinds ik mijn Twentse familie achterliet om in de grote stad te wonen. En ondanks dat ik mijn bloedeigen gezin iedere dag mis, weet ik dat ik extra zussen en broers bij elkaar heb verzameld. We kletsen tot onze stembanden pijn doen, liggen naast elkaar zonder een woord te delen. Familie is niet alleen met wie je bloed deelt. Het zijn de mensen bij wie je zenuwstelsel kalmeert. Het selecte groepje mensen dat je door en door kent.
