Creatief ondernemer en influencer Vivian Hoorn heeft het haar persoonlijke missie gemaakt om vrouwen meer van zichzelf te laten houden. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand over haar ervaringen als single vrouw in de 30 op zoek naar (zelf)liefde en alles wat daarbij komt kijken. Deze week de hilarische momenten die Vivian Hoorn beleefde toen ze een bezoek bracht aan het wereldberoemde Filmfestival van Cannes. Niet één, maar twee gênante momenten aan de Zuid-Franse kust.
Het stond al een tijdje op mijn bucketlist: naar het Filmfestival van Cannes, inclusief een rode loper en een filmpremière. En dit jaar was het zover: de 78e editie van het Festival de Cannes, en ik was erbij. De verwachtingen waren torenhoog, en ik was vastbesloten om elk moment te omarmen. Maar zoals dat bij mij vaker gaat, niet zonder een paar awkward momenten.
Vivian Hoorn op het Filmfestival van Cannes
We verbleven in het Martinez Hotel, hét hotel aan de Croisette waar alle sterren logeren. Van Bella Hadid tot Eva Longoria — ze waren er allemaal. Toen we aankwamen, dacht ik: voordat de gekte begint, wil ik nog even in de zee zwemmen. In mijn Burberry-bikini, die nu weer helemaal on trend is, en een dunne linnen rode blouse die net iets te kort was, voelde ik me best zelfverzekerd.
De lift liet echter lang op zich wachten — iets wat in alle hotels tijdens het filmfestival schijnbaar normaal is — dus besloot ik de trap te nemen. Terwijl ik naar beneden liep, omringd door mensen in de mooiste jurken en flitsende camera’s, voelde ik me meer een toerist die net uit een vakantiehuisje kwam. Met een ‘excusez-moi’ en ‘sorry’ liep ik de trap af, niet wetende dat juist deze trap — van de eerste verdieping naar de begane grond — dé fotoplek van het filmfestival was.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
Onderaan de trap stonden journalisten, fotografen, videografen en tientallen mensen met hun iPhone in de aanslag, hopend op de eerstvolgende celebrity die zou verschijnen. Je kunt je wel voorstellen hoe ze met z’n allen keken toen er in plaats daarvan een onbekende vrouw de trap af kwam lopen, met twee melkflessen die duidelijk zichtbaar waren onder haar blouse. En geloof me: mijn hoofd was op dat moment minstens zo rood als mijn blouse.
Ik werd door het hotelpersoneel vriendelijk maar resoluut naar de achteruitgang begeleid. Logisch, want bij de hoofdingang stond een menigte te wachten op hun idool — en het is toch nét wat minder glamoureus als daar ineens een ‘vakantieganger’ tussendoor strompelt.
‘Hoe verzín je het’
De première van meerdere films bijwonen tijdens het Filmfestival was een droom die uitkwam. Met zweetoksels, zonder te struikelen over de rode loper en het moment pakken — het ging me gelukkig goed af. Ik kon eindelijk weer ademhalen, nu alle zenuwen mijn lijf verlaten hadden. Totdat mijn telefoon besloot dat het tijd was voor mijn dagelijkse wekker van 19:45 uur.
Midden in de stilte van de filmzaal, terwijl de film al halverwege was, begon mijn telefoon luid te piepen. Ik kon wel door de grond zakken. Hoe verzín je het! Gelukkig kon ik in een reflex de wekker uitzetten en bleef ik stoïcijns naar het doek kijken, alsof er niets aan de hand was. Mijn nichtje Sheida naast me kon haar lach niet inhouden en fluisterde in mijn oor: “Kan er maar weer één zijn, hoor.”
