Maandag kwam het volledig onverwachts: een dag voor het geplande debuut van Demna bij Gucci stond zijn eerste collectie plots al online, terwijl zijn showmoment gepland stond voor dinsdagavond tijdens Milan Fashion Week. Een lookbook met de titel La Famiglia, een serie van 37 portretten van verschillende personages die volgens de nieuwe creative director de essentie van Gucciness of Gucci belichamen. Denk bijvoorbeeld aan La Drama Queen, een model in een dramatische jurk met veren. Of La VIP van top tot teen gehuld in GG-monoprint. Het is een Gucci-familiealbum waarin Demna op sarcastische wijze alle kanten van het Italiaanse modehuis weet te vatten.
Master of gimmicks
Goed, een element of surprise zijn we wel gewend van de kersverse Gucci-ontwerper. Tijdens zijn periode bij Balenciaga wist hij ons, vooral in zijn begindagen, vaak te verrassen en ging hij geen taboe uit de weg. Zo transformeerde hij het modehuis in tien jaar tijd tot een cultureel fenomeen met uitgesproken, vaak provocerende collecties. Hij maakte zeker impact, maar riep ook controverse op. (Laat ik maar niet beginnen over het schandaal rondom de Giftshop-campagne uit 2022.) Kortom, you either love him or hate him.
Via deze link meld je je aan bij ons nieuwe Instagram Channel Before it’s in Vogue
Ik behoorde tot het tweede kamp. Haten vind ik een groot woord, maar ik was niet echt een fan van zijn werk. Ja, hij heeft zeker spraakmakende collecties voortgebracht. Denk bijvoorbeeld aan zijn immersieve herfst/winter 2020-show, een apocalyptische setting waarbij modellen door water liepen met beelden van de brandende natuur op de achtergrond. Of zijn herfst/winter 2022-couturecollectie met Nicole Kidman, Dua Lipa en Kim Kardashian in sculpturale looks die doen denken aan oprichter Cristóbal Balenciaga.
Het is precies dat laatste wat ik goed vond aan zijn werk, maar helaas werd zijn vakmanschap vaak overschaduwd door sensatiezucht, gimmicks, het idee van ‘hoe kan ik ervoor zorgen dat er zoveel mogelijk gepraat wordt over mijn werk?’. En dat kwam tot uiting in cropped Y2K-hoodies, afgetrapte sneakers en larger than life, cartooneske sneakers waarvan zelfs clowns zouden zeggen dat ze een beetje too much zijn. Er is daar vast een publiek voor, maar het is niets voor mij. Ik houd van de couturejurken, het spelen met vormen, de ingetogen dramatiek, ontwerpen die eerder op sculpturen lijken dan op kleding en de modedroom.