De Louis Vuitton Cruise 2026-show heeft een middeleeuws tintje

Voor de Louis Vuitton Cruise 2026-collectie keerde Nicolas Ghesquière donderdag terug naar een plek die hem 25 jaar geleden al fascineerde: het Palais des Papes in Avignon. In deze historische setting bracht hij een collectie tot leven die balanceert tussen de wereld van legendes en moderne idolen. Denk aan: leren jacks, sprookjesachtige jurken, handgeborduurde laarzen en een Alma-handtas versierd met bloemenranken die je direct aan de middeleeuwen doen denken.

De Louis Vuitton Cruise 2026-show in Palais des Papes

In het jaar 2000, aan het prille begin van de 21e eeuw, bezocht Nicolas Ghesquière de Zuid-Franse stad Avignon. Hij bezocht het historische Palais des Papes, een indrukwekkend bouwwerk uit de 14e eeuw, voor een kunsttentoonstelling. De ontwerper bewonderde onder andere een installatie van Bill Viola en een dansvoorstelling van Pina Bausch. Alles vond plaats in het grootste middeleeuwse bouwwerk van Europa, dat ooit het centrum van het westerse christendom was. Tegenwoordig staat het vooral bekend als UNESCO-werelderfgoed (dat dit jaar zijn dertigjarige jubileum viert) en als thuisbasis van een jaarlijks experimenteel theaterfestival.

Ghesquière was meteen betoverd door de locatie. En dat is niet zo gek: wanneer geschiedenis, cultuur en zijn eigen creatieve, nieuwsgierige geest samenkomen, ontstaan er magische dingen in zijn hoofd.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Nu, 25 jaar later, is hij teruggekeerd naar Avignon, voor de presentatie van zijn Cruise 2026-collectie. Donderdag zette hij een spectaculaire show neer, bestaande uit 45 looks, waarin hij moeiteloos schakelde tussen decoratieve, religieuze geschriften en glamrock, middeleeuwse heraldische kostuums en de mythe van Excalibur, met volop verwijzingen naar koning Arthur en de Vrouwe van het Meer. Ik had hem graag willen vragen of hij Nicholas Clay in de film Excalibur uit 1981 net zo aantrekkelijk vond als ik, maar ik hield me in. Wat ik wél zeker weet: de dansvoorstelling van Bausch inspireerde hem om te bedenken hoe hij deze collectie wilde tonen.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Louis Vuitton cruise show 2026 — ©GoRunway.com
1/3

Het onmogelijke mogelijk maken

“Ik wilde het publiek op het podium zetten”, vertelde Ghesquière tijdens een preview voor de show. “Ik wilde spelen met het idee dat je alles bekijkt vanuit het perspectief van de performer. De plekken waar ik mijn Cruisecollecties toon – zoals Kyoto – hebben meestal een persoonlijke betekenis”, vervolgde hij. “Het komt zelden voort uit locatie-scouting. Het is altijd iets persoonlijks, dat vervolgens door mijn wat vreemde denkwijze over mode gaat. Toen Jean Vilar (een beroemde Franse acteur en theaterregisseur, red.) hier in 1947 kwam om een voorstelling te geven, zei hij over het Palais des Papes: ‘Het is onmogelijk om hier theater te maken, dus laten we hier theater maken!’ En dat vind ik geweldig. Ik zeg niet dat het onmogelijk is om hier een modeshow te geven, maar dit is wel de eerste keer dat zoiets hier gebeurt.”

Ghesquière is geen onbekende als het gaat om het onmogelijke mogelijk maken. Het is juist een kenmerk van zijn tijd bij Louis Vuitton, de afgelopen tien jaar; hij verheft het alledaagse met ambacht op couture-niveau en technologische experimenten, verwerkt in kleding die diep geworteld is in de realiteit. Denk aan: leren jacks, ambachtelijke breisels, korte rokken, zwierige jurken en accessoires met een flinke dosis attitude. Zoals de met borduursels versierde flat peep-toe boots uit deze collectie, of de Alma-handtas uitgevoerd met banen van exotisch leer. Of (en dit was mijn persoonlijke favoriet) de Alma-handtas versierd met bloemenmotieven die worden omschreven in religieuze manuscripten uit de middeleeuwen.

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

Louis Vuitton resort 2026 — ©GoRunway.com
2/3

Geborduurde pailletten en bloemblaadjes

Het handwerk in deze collectie was ongeëvenaard. Tijdens de preview zei Ghesquière dat hij geen haute couture maakt bij Louis Vuitton, maar op dit niveau – eerlijk is eerlijk – komt het wel dichtbij. Je zag het in de sprookjesachtige glans van met de hand geborduurde pailletten en bloemblaadjes op jurken met de eenvoud van oversized T-shirts. Maar ook in de verbluffende complexiteit van zijn intarsia-breisels (zoals een jurk waarbij het leek alsof hij werd omhuld door vlammen uit een stripverhaal). En in de waaiervormige versieringen van leer en metalen kettingen waarmee de laatste looks waren afgewerkt.

Veelzeggend is dat Ghesquière tijdens zijn onderzoek voor deze collectie stuitte op beelden van een stuk van Vilar in het Palais des Papes. Hierin droegen acteurs zowel toneelkostuums als hun eigen kleding – een mix van historische fantasie en hedendaagse realiteit. Nog veelzeggender is zijn opmerking over hoe muziekliefhebbers zich tegenwoordig kleden als hun favoriete artiesten, als een eerbetoon. Het is bijna een soort moderne verering van iconen.

Al is het meest veelzeggend dat hij eraan toevoegde hoe jongeren van nu geboeid zijn door mythes en legenden, tovenaars en superhelden, via popcultuur of videogames. Ghesquière begrijpt als geen ander dat mode tegenwoordig zowel draait om wat we in het dagelijks leven dragen – met alledaagse charme – als een vorm van escapisme. En een ontwerper moet kunnen navigeren tussen die twee werelden. Als je Nicolas Ghesquière heet, lukt dat moeiteloos – zonder een enkele misstap te maken.