Ooit sprak ik in New York met Crystal Renn, een 22-jarig model uit Mississippi dat op haar veertiende ontdekt werd. Ze moest alleen wel een derde van haar lichaamsgewicht verliezen. Dan zou ze een kans maken in de top van de modewereld, had de modelscout gezegd.
Het lukte haar – aangemoedigd door haar agentschap – door bijna niets meer te eten, in combinatie met een abonnement op twee sportscholen. Als ze bij de ene drie uur op de loopband had gestaan en er vragen werden gesteld, ging ze verder bij de andere gym.
Crystal Renn
Renn schreef er een boek over, Hungry – A Young Model’s Story of Appetite, Ambition, and the Ultimate Embrace of Curves, kwam 32 kilo aan en werd als plussize-model wederom omarmd door de mode-industrie. Steven Meisel fotografeerde haar voor de cover van Vogue Italia, vele shows en campagnes volgden (onder meer voor Chanel en Dolce & Gabbana) en Renn stond met haar ‘volle lichaam’ eveneens in het Sports Illustrated Swimsuit Issue.
Het was 2012, Renns verhaal ging de wereld over – eind goed al goed zou je denken, maar qua lichaamstypes op de catwalk veranderde er nauwelijks iets. Renn verdween zachtjesaan uit beeld. Vier jaar later zag ik na afloop van de Milanese modeweek op het vliegveld twee broodmagere Russische modellen een appel delen. Enkele dagen eerder had ik ze de Prada-show zien lopen.
