vivian-hoorn-ik-kende-mijn-eigen-lichaam-minder-goed-dan-ik-dacht-373486
©Vivian Hoorn

Creatief ondernemer en influencer Vivian Hoorn heeft het haar persoonlijke missie gemaakt om vrouwen meer van zichzelf te laten houden. Voor Vogue.nl schrijft ze elke maand over haar ervaringen als single vrouw in de 30 op zoek naar (zelf)liefde en alles wat daarbij komt kijken. Deze week vertelt Vivian Hoorn over haar ervaring met het invriezen van eitjes. En hoe ze erachter kwam dat ze haar lichaam eigenlijk helemaal niet zo goed kent als dat ze dacht. 

Ervaring van eitjes invriezen

Vorig jaar maakte ik een afspraak met mezelf: als ik op mijn 33e verjaardag nog niet in een relatie zit, ga ik mijn eitjes invriezen. En na de zoveelste teleurstelling in mijn liefdesleven besloot ik deze zomer al te gaan kijken naar de opties. Via vriendinnen werd ik verwezen naar dr. Marion Valkenburg, gevestigd in België. Ik baalde dat ik dit traject alleen moest doen. Waarom ben ik op dit punt gekomen, terwijl de geboortekaartjes me om de oren vliegen?

Via deze link meld je je aan bij ons nieuwe Instagram Channel Before it’s in Vogue

Het eerste gesprek was online, vanuit het buitenland, achter mijn telefoon. De lijn haperde, waardoor ik niet al mijn vragen kon stellen. En ik besefte opnieuw hoe weinig ik eigenlijk weet van mijn eigen lichaam en hoe het allemaal werkt. Dat vond ik best bizar, want ik dacht altijd dat ik mijn lichaam goed kende. Maar door gesprekken met vriendinnen én de vragen die ik zelf kreeg tijdens het traject begon ik te beseffen hoeveel informatie we nooit hebben gekregen. Want als het gaat om vruchtbaarheid, eicelreserves en hormoonfases, weten de meesten van ons eigenlijk schrikbarend weinig.

Vragen zoals: Hoeveel eitjes heb ik maandelijks? Is dat elke maand hetzelfde? Worden we allemaal met dezelfde eicelreserves geboren? Hoeveel eicellen heb je nodig voor een realistische kans op een zwangerschap? Je hebt er toch maar één nodig? Dit is maar een deel van wat in mijn hoofd speelde. Waarom heb ik dit nergens geleerd? Waarom kom ik pas achter de kwetsbaarheid van deze situatie nu ik al in het traject zit? Iets waarvan ik denk dat we er maatschappelijk echt eens naar moeten kijken. Want als ik dit rondvraag, ben ik zeker niet de enige die niets weet over het deel van ons lichaam dat zó belangrijk is.

Uitslagen

Terug in Nederland moest ik een MRI laten maken van mijn baarmoeder en eierstokken, en een ECG-test doen. Een paar dagen later ontving ik een mail met de uitslagen. Ik kon het niet laten om de dokters­ termen waar ik nog nooit van had gehoord in ChatGPT te gooien, om vervolgens het volgende antwoord te krijgen:

Adenomyose wordt ook wel adenolysis genoemd. Het is een aandoening waarbij baarmoederslijmvlies in de spierwand van de baarmoeder groeit, wat pijn, krampen en soms vruchtbaarheidsproblemen kan veroorzaken.

Met tranen in mijn ogen zat ik naar mijn scherm te staren. Ja, ik had pijn tijdens mijn menstruatie en ovulatie, maar ik dacht dat dat er “gewoon bij hoorde”. Ik wilde alleen mijn eitjes invriezen, en dan hoor ik dit?!

Meer onderzoeken

Tijdens een inwendig onderzoek vertelde de dokter ook dat mijn eicelvoorraad niet heel hoog is. Nou ja, laten we eerlijk zijn: gewoon laag. En ik maar denken dat iedereen net zoveel eitjes had. Little did I know. Ik had gewoon weinig ervaring over eitjes invriezen. Dit betekende dat één punctie niet genoeg zou zijn. Het besef dat ik misschien eerder mijn fertiliteit had willen checken, kwam keihard binnen. Ik vroeg het ooit aan een arts toen ik dertig was, maar kreeg te horen dat ik “nog veel te jong” was. Achteraf denk ik: waarom is het niet normaler om dit op een bepaalde leeftijd te laten checken? Misschien had ik dan nu niet twee rondes hoeven doen. Want hormonen kunnen wel extra eitjes stimuleren, maar niet toveren.

Dus terwijl ik dit schrijf, heb ik de eerste ronde erop zitten en begin ik volgende week aan de tweede. En ik heb daar toch een partij weinig zin in. Mijn lichaam en geest zijn nog steeds aan het herstellen van de eerste ronde.

Rondes vol dagelijkse hormooninjecties, voor ongeveer tien dagen. Bloedafnames en inwendige onderzoeken. Een opgezwollen buik, vocht vasthouden in je hele lichaam, acne-uitbarstingen, misselijkheid, buikpijn, hormonale crisissen in je hoofd en lijf, en vooral: een partij hele dikke, pijnlijke tieten. Ik vergelijk het een beetje met de eerste dag van je ongesteldheid: dat je gewoon even niet weet van voor naar achter wat je met jezelf aan moet en niemand kunt luchten of zien. Maar dan twee weken achter elkaar.

Zelfmedelijden

Het mentale aspect is misschien nog wel het zwaarst. Sterk blijven terwijl je lief voor jezelf moet zijn. Ja, ik heb een portie zelfmedelijden gehad. Misschien nog steeds. Want aan het eind van de dag lig je alleen in bed, met buikpijn en angsten. En moet jij jezelf troosten. Het is gewoon een potje kut.

Maar ik ben blij dat ik eraan begonnen ben en niet nog langer heb gewacht. En dat de mogelijkheid er überhaupt is om dit te doen, want het financiële aspect van dit proces is ook vrij pittig. Ik besef me maar al te goed dat ik dankbaar mag zijn dat ik dit kan doen, en dat er nog een kans is op een kleine baby.

Het vervolg van dit proces zal ik meer stapsgewijs delen in mijn column, om hopelijk meer vragen te kunnen beantwoorden. En misschien kan mijn verhaal anderen helpen om hun fertiliteit te laten checken, nog beter naar hun lichaam te luisteren of zich minder alleen te voelen. Want in mijn ogen is het een onderwerp waar we te weinig over praten, en waar veel vrouwen mee bezig zijn. Vaak in stilte. Delen is eng, dat voel ik ook. Maar laten we onze kwetsbaarheid wat vaker tonen, en er voor elkaar zijn.