Gisele Azad (33) is geboren in Teheran en werkt al bijna tien jaar als creatief consultant in de wereld van selfcare en humanitaire projecten. Tijdens de pandemie nam ze de beslissing haar leven compleet om te gooien en op zoek te gaan naar een plek in de natuur. Dit keer schrijft Gisele over hoe het is om geen kinderwens te voelen, of in ieder geval een twijfel over je kinderwens te hebben.
Gisele Azad over haar kinderwens
Er zijn van die vragen die vrouwen hun hele leven achtervolgen. “Wil je kinderen?” is er zo een. Een simpele zin, maar boordevol verwachtingen, aannames en ongevraagde meningen. Alsof vrouw-zijn pas echt begint zodra je een kind op je heup draagt.
Toen ik dertig werd, leek iedereen ineens te vinden dat het tijd was voor een beslissing. Alsof er ergens een onzichtbare deadline in mijn agenda stond: Je bent nu 30. Kies maar. Wel of geen kinderen? En misschien lag het aan mij, maar ik voelde die druk overal. Terwijl ik van binnen… helemaal niets voelde. Geen moederinstinct, geen vurige wens, geen subtiele tik van die beroemde ‘biologische klok’. Ik vond kinderen van anderen geweldig, maar nooit op een manier die me deed denken: dat wil ik ook.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief
Lange tijd schaamde ik me daarvoor. Niet omdat ik iets verkeerd deed, maar omdat ik dacht dat ik iets miste. Alsof ik niet paste in het verhaal dat vrouwen altijd wordt verteld: dat we vanzelf zouden weten wat we willen. Dat we op een dag in de supermarkt een baby ruiken en ineens denken: Ja. Nu. Ik ook.
Maar wat als dat moment nooit komt? Wat als het stil blijft?
Twijfel over kinderwens
Ik was daar jarenlang bang voor. Bang dat er iets mis was met mij. Dat ik mijn eigen mankementen zou doorgeven aan een kind. Dat ik geen goede moeder zou zijn omdat ik nu nog niets voelde. Of dat ik later spijt zou krijgen omdat ik het nooit geprobeerd had. De vragen werden er alleen maar meer en kwamen steeds dichterbij.
Totdat ik meedeed aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker en later bleek dat ik onrustige cellen had. De gynaecologen adviseerden me mijn kinderwens voorlopig uit te stellen. En gek genoeg voelde dat als opluchting. Eindelijk had ik een reden om er niet mee bezig te hoeven zijn. Zodra iemand me de vraag stelde, kon ik zeggen: Nu nog niet. Eerst wil ik dat mijn baarmoeder weer gezond is.
De afgelopen drie jaar heb ik veel nagedacht. Ik ben gegroeid. Wonen in de natuur gaf me de rust om eindelijk stil te staan bij wie ik ben, wat ik heb meegemaakt, wat ik wil meenemen de toekomst in en waarvan ik nu toch echt afscheid moet nemen. Hoe moeilijk het soms ook is om verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen trauma’s, in plaats van ze af te reageren op de wereld of op de mensen die je het meest lief zijn.
