De set voelde aan als een heteluchtballon

Ghesquière schakelde de hulp in van de Amerikaanse productieontwerper James Chinlund om een catwalk te bouwen die het gevoel moest overbrengen alsof je in een heteluchtballon zat. Geen ongewoon gevoel voor showbezoekers (onder wie Zendaya) tijdens de modemaand in deze tijd van klimaatverandering. Daarom was lichtheid het uitgangspunt van Louis Vuitton lente/zomer 2024. Denk aan levendige kledingstukken die het luchtige, opbollende effect van ballonnen opriepen.

De collectie was avontuurlijk

Het idee van de heteluchtballon zette een avontuurlijke sfeer neer voor de show. Geheel in de geest van Ghesquière wiens benadering van Louis Vuittons connectie met reizen vaak geworteld is in de droom van tijdreizen. Hij uitte dit in een even avontuurlijke collectie, die de beperkingen van tijdperken en dresscodes trotseerde en vrijelijk silhouetten en garderobes samenvoegde in een reeks dynamische looks. Ze sprongen tussen de jaren vijftig en tachtig, met af en toe een tussenstop in de negentiende eeuw.

Alles draaide om prints

Patronen stonden centraal in de collectie: Engelse ruiten werden omgezet in golvende blouses en scherp gesneden, vloeiende rokken. Strepen verhoogden de grafische waarde in shirts en broeken die geleend waren van de mannengarderobe. Sjaalachtige kettingprints vonden hun weg naar rokken en damborden en houndstooth sierden jasjes met brede schouders.

De vliegende koffer

Van het heteluchtballon-interieur tot de overvloed aan prints op de catwalk, de Louis Vuitton-show was een zintuiglijke overload aan indrukken. Door de connectie met de reisgeschiedenis van het huis en het gevoel van avontuur dat de ruimte vulde, voelde het een beetje alsof je een verstekeling was in het sprookje De vliegende koffer van Hans Christian Andersen. Als negentiende-eeuwse tijdgenoot van Monsieur Vuitton deelden de twee duidelijk de smaak voor magie van die tijd – net als de huidige creative director van het huis.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.