Het zal je vast niet zijn ontgaan: Kanye West stuurde in Parijs “White Lives Matter” T-shirts de catwalk op tijdens zijn YZYS9-presentatie. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik moet schrijven over de impact van het gebruik van een extreemrechtse slogan op een T-shirt, of dat ik het moet negeren, zoals je wordt verteld te doen als peuters driftbuien hebben.
Hier gaat de ophef over Kanye West over
Kanye West is volwassen, en ik denk dat dit niet zozeer een woedeaanval was, maar een reactie – hoewel ik niet helemaal zeker weet waar hij op reageert. Mag ik even zeggen dat ik me oprecht slecht voel voor de zwarte vrouw die op de catwalk een kledingstuk droeg met een racistische reactie op een belangrijke burgerrechtenbeweging? Het is onmogelijk om haar politieke ideologie te kennen, of überhaupt te weten of het model iets te zeggen had, maar ze beleefde Black Lives Matter in real time, op dezelfde manier als wij allemaal.
Waar beginnen we met West? Een van de dingen die ik het leukste aan hem vind, is zijn onvoorspelbaarheid, zijn onwil om zich aan te passen. Hij heeft karakteristieke humor – direct en scherpzinnig – met een onmiskenbare mix van onwetendheid en uitbundigheid. Hem zien werken is zowel spannend als angstwekkend. Hij is zowel goedaardig als gevaarlijk, en nietszeggend als krachtig. Maar het probleem met West is dat de energie te intens kan zijn, de provocatie kan doorslaan, hij kan over de schreef gaan.
