Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Het huis uit 1870 is een van de weinige in de wijk die de bombardementen van de Tweede Wereldoorlog hebben overleefd – 170 vierkante meter, verdeeld over twee verdiepingen, met kelder en opbergzolder. “Bovenop moet ooit nog een keer zo’n Mies van der Rohe-schoenendoos worden gezet”, is de wens van Sjaak. Op het platje dat grenst aan de woonkamer zitten Baptiste en Hartog, oud-Hollandse kapucijnen, fancy duiven met een vreemde riante ‘bontkraag’. Sebas: “Mijn opa heeft altijd duiven gehad, toen hij overleed heb ik ze ook genomen. Het zijn sierduiven: ze vliegen amper, ze zijn meer voor de gezelligheid.” Sjaak: “Sebas staat hier af en toe in zijn onderbroek Gerritje te spelen.”

Tammie, hun grote trots

Bij het verwijderen van de plafonds troffen de heren in een spleet een ruimte aan die door een kind was gebruikt als schatkist. “Too cute.” Nu woont in het huis weer een klein meisje, hun grote trots: dochter Tammie van ruim anderhalf jaar. Sjaak had al heel lang een kinderwens. “Tien jaar geleden zijn we gaan onderzoeken wat er mogelijk was”, zegt Sebas. “We zijn een adoptietraject ingegaan, maar als gaykoppel word je niet gestimuleerd om verder te gaan; veel landen hebben ook rare eisen.

Als homokoppel moet je sowieso alles zelf doen, alleen heterokoppels krijgen begeleiding. Althans, dat was destijds zo. Voor Sjaak werd het emotioneel te veel. Wat we ook hebben overwogen, is draagmoederschap, maar dat is ontzettend complex – plus dat je zo anderhalve ton verder bent. Dat bedrag hadden we niet, en het voelde ook een beetje eng. Er zijn vrouwen die zich op sites aanbieden als topatleten. Echt, zo verkopen ze hun eieren, met fitnessvideo’s en al erbij. Wij dachten af en toe: waar zitten we in godsnaam naar te kijken?”

“Afijn, toen hebben we het idee van een eigen kind in de ijskast gezet”, zegt Sjaak, “en gedacht: dan worden we maar hysterisch leuke ooms. Tot we op een avond op meerdangewenst.nl een kersverse advertentie zagen van een superleuke dame, afgestudeerd aan de universiteit van Wageningen, die een homokoppel zocht in de omgeving van Arnhem.

Toeval bestaat niet, we hebben haar meteen gemaild. Haar man, biologisch boer, had al grote kinderen en hoefde niet meer zo nodig, maar vond het prima als ze in zee ging met een homostel. Toen zijn we gaan daten. Bloednerveus waren we, je wil de relatie met de potentiële moeder meteen een kickstart geven, dat was wat onwennig. Daarna besloten we het thuisfront in te lichten. Mijn ouders vonden het al spannend dat ik een eigen bedrijf ging starten, en dan dit! Een kind nemen met een wildvreemde, ze verklaarden ons voor gek. Alle ouders trouwens. Maar toen we met z’n vieren bij ze op de koffie gingen, waren ook zij om.”

Schrikbarend snel raak

Na driekwart jaar daten begonnen de gesprekken over zaken als opvoeding, scholing en hoe de praktijk zou gaan werken. Sebas: “We kennen twee koppels die alles op een keukenvelletje hadden uitgeschreven en daar liep het toch een beetje anders. Wij zijn twee concrete pikken: dit willen we helder hebben, de ruis eruit slaan. Dus hebben we met z’n drietjes een ouderschapscontract opgesteld, waarbij we alles hebben ingecalculeerd. Dat móést, voor Tammie.”

Sjaak: “Pas daarna zijn we met potjes en pannetjes gaan klooien. Allebei? Tja, in het begin lag dat nog even open, maar nadat ik er twee nachten van wakker had gelegen was ik resoluut: twee Kramers in huis, dat is best veel. Daarbij is mijn familie klein: ik heb een zus en een broer, en alleen mijn zusje heeft kinderen – ik gunde het mijn ouders ook zo. Tammie heeft daarom mijn DNA, maar Sebas’ achternaam, hij heeft haar aangegeven bij de burgerlijke stand. Zo hebben we alle drie, vanaf dag één, een band met haar.”

Veel tijd om aan het toekomstig vaderschap te wennen, hadden ze niet. Sebas: “Het was schrikbarend snel raak. We hebben natuurlijk niet lepeltje-lepeltje met de moeder geslapen, maar we hebben niet het gevoel iets te hebben gemist. Het leukste begint toch pas als de baby er is. Nu zie je duidelijk al karaktereigenschappen van zowel Sjaak als haar moeder terugkomen, dat is heel grappig om te zien.”

Sjaak: “Ik vond de eerste maanden met Tammie best pittig, een rollercoaster. Onze hele wereld stond op z’n kop. Waar ik het meest van schrok, was het overweldigende gevoel van liefde en de reflectie. Een kind is één grote spiegel. Ik zie mezelf in haar, mijn ouders, het hele fotoboek komt voorbij. Het werd me even te veel. Ik moest die liefde toelaten, daar ben ik niet goed in. Waar dat vandaan komt? Ik heb een wat kale jeugd gehad, ben in Zierikzee opgegroeid in een lief, stabiel gezin. Ik ben knettergek op mijn ouders, alleen ben ik wel kerkelijk opgevoed.

Als puber liep ik daardoor met gevoelens rond die door de gemeenschap werden gezien als een zonde. Mijn ouders hebben me overigens geen seconde ook maar iets verweten, maar de kerk voelde voor mij wel zo, en daar kwam ik elke week. Ik viel buiten de boot en heb mezelf een beetje in de luwte opgevoed. Mijn ouders lieten me heel vrij. Ik zat al vanaf mijn elfde in de kroeg en had het hele eiland als speeltuin.”

Even slikken

Zijn geliefde groeide op in Hoofddorp en Amsterdam en komt uit een heel ander gezin. Druk, sociaal, veel kinderen, altijd gezelligheid. Door zijn getinte huid en donkere ogen blendt hij overal in waar ze maar op vakantie zijn, Marokko, Spanje, Frankrijk. Sjaak: “Ik heb Sebas voor zijn verjaardag een DNA-test gegeven. Hij dacht dat hij van exotisch Portugese komaf was. Tenminste, dat hoopte hij, haha. Maar hij stamt onder andere af van Joodse ras-Amsterdammers.”

Vandaar dat Sebas graag een Joodse naam wilde voor hun dochter, en dat was nog een pittige klus: “Je moet immers met drie mensen rekening houden. Er zijn zo veel namen de revue gepasseerd, we hadden giga-Excellijsten vol. Abigail was een van de namen die wel in de smaak viel, maar die was al vergeven aan onze hond.”

De keuze viel uiteindelijk op Tamar, Tammie. Sjaak had stiekem op een jongen gehoopt. “Gewoon gemak, piesen tegen een boom, en ik weet hoe het lurfje werkt. Ik moest even slikken toen het een meisje bleek: van voor naar achter vegen, meidenproblemen, meisjeskleren. Maar het had niet anders moeten zijn, denk ik nu. Als ik Tammie zie zitten, die fijne motoriek, met haar perfect getekende wenkbrauwtjes heeft ze al een expressief gezichtje, en dan nu met anderhalf jaar al in Vogue. Ze is echt een meisjesmeisje; mevrouw kan lang voor de spiegel zitten tuttelen met een haarborstel.”

‘Eerste woordje was aai’ 

Sebas: “Ik kom uit een jongensgezin, heb drie jongere broertjes en wilde altijd een zusje, dus nu heb ik eindelijk een meisje om mee te frutten.” De peuter is de helft van de week bij haar moeder in Wageningen, weekenden doen ze om en om. “Door de hele constructie is ze supersociaal”, zegt Sjaak. “Zet haar op een terras en ze connect direct met omstanders. Voorheen namen we de zaak altijd mee naar huis; nu gaat de laptop vaker uit en gaan we met Tammie het park in. Sebas leest veel voor, ik lig graag samen met haar in de hangmat, kroelen op bed, veel lol maken om niks. Maar Tammies beste vriend is Abigail, een kruising tussen een weimaraner en een Duitse staande. Ze zijn net de Daltons met z’n tweeën, ze eten samen een boterham, haar eerste woordje was ‘aai’.”

Sjaak is een fanatiek zwemmer. “Binnen tien minuten lig ik in de Rijn. Sebas niet nee, maar Tammie moet over een paar jaar ook in die rivier, dan staat Sebas wel langs de kant met een handdoek en een pakje Fristi. Hij is fantastisch in de verzorgende rol. Het vaderschap heeft onze relatie een andere verdieping gegeven. Dan zit Sebas ineens weer een jurkje te naaien met een prachtig kraagje en er de initialen van de kleine op te borduren. Daar smelt je toch van.”

Dertigerssyndroom

Beide mannen zijn in 2005 afgestudeerd aan de Arnhemse kunstacademie ArtEZ. Sebas was pas vijftien toen hij er al werd aangenomen, en naar eigen zeggen heel arrogant. “Sjaak en ik schelen vier jaar, hij was in mijn ogen een heel oude man. We werden wel beste vrienden; in elkaar liggen, op elkaar liggen, altijd aan elkaar zitten … Iedereen dacht dat we een stelletje waren, alleen hadden wij het zelf nog niet door.”

Op het examenfeest hebben ze elkaar de liefde verklaard, een jaar later startten ze met mannenlabel Sjaak Hullekes, een internationaal succes. Ze openden winkels in Arnhem en in Den Haag, maar werden er ongelukkig van. “Retailers wilden een wit overhemd en een grijs gemêleerd truitje, en god, dat kun je werkelijk overal kopen. Het dertigerssyndroom stak de kop op: is dit het nu? We misten de creatieve drive, het echte ontwerpen, stukken produceren waar we trots op zijn. Als boertje uit Schouwen-Duiveland stond ik als tiener kwijlend voor de etalages van Dries Van Noten in Antwerpen. De magie van kleding, daar komt veel storytelling bij. Dat ontroerde me en naar dat gevoel wilde ik terug”, zegt Sjaak die op de voorgrond treedt, terwijl Sebas meer de financiële kracht achter de schermen is.

Ze lieten hun label een stille dood sterven, in ruil voor ruim twee jaar bezinning, waarin ze Studio Ryn oprichten. Ze produceren er voor andere merken, Humanoid, Schueller de Waal, Maison the Faux, Martan – ‘God, voor wie niet’ – geholpen door topstudenten van mbo Rijn IJssel, waar Sjaak al veertien jaar lesgeeft. “Heel leuk zo’n jonge generatie; heel puur en nog geen grootheidswaanzin.”

Het hielp hem te ontgiften. “Ik was echt ziek van de mode-industrie. Ik voelde me gefopt over het hele systeem, dat een item na twaalf weken al in de sale gaat. Producenten die de vereiste minimumaantallen maar omhoog blijven knallen. Ik word wel stukadoor, dacht ik op een gegeven moment. Om vier uur ’s middags naar huis zonder sores aan je kop.”

Een nieuw begin

Maar je haalt de mode nooit uit het beestje, dus in 2019 kwamen ze met een nieuw label: Hul le Kes. “Casual spul”, geïnspireerd op wat ze zelf graag dragen, gemaakt van restpartijen antiek tafellinnen, honderd jaar oude lakens, vintage dekens en gecancelde stofpartijen. Doordat het antieke materialen betreft, is elk item net even anders en heeft het ook een eigen uniek paspoort, waarin de koper bijzondere momenten die hij in het kledingstuk beleefde, kan noteren.

Het duo hoopt ermee te bereiken dat klanten de emotionele waarde van kleding weer gaan waarderen. Stoffen verven doen ze alleen met planten en groenten als uien, smeerwortel, vlier en meekrap. In Park Sonsbeek hebben ze een riante volkstuin waar ze van alles verbouwen. Dat Duncan Laurence Hul le Kes droeg tijdens zijn overwinning op het Eurovisie Songfestival, een halfjaar na oprichting van het label, zorgde voor een fijne kickstart.

En nu hebben ze weer een nieuw speeltje, een ruimte van maar liefst vierhonderd vierkante meter in een voormalig metaalverwerkingsbedrijf. Sjaak: “Het wordt de meest arrogante winkel ever, genaamd Privé. Tassen van fastfashionketens zijn er verboden, dat staat ook op de muur. Geïnteresseerden kunnen de sleutel krijgen, waarna de ruimte voor een uur hun speeltuin is. Het is pal boven de locatie waar we in 2016 getrouwd zijn, de start van een nieuw begin, waarin we voor onszelf zouden gaan opkomen.”

‘Textiel is prachtige verbinder’

Omdat Sjaak en Sebas zelf ervaren hebben hoe de snelle, prestatiegerichte eisen van deze tijd van invloed kunnen zijn op het geestelijk welzijn, hebben ze de Recovery Studio opgezet: een herstelatelier waar mensen met een burn-out of depressie in een langzame, veilige omgeving kunnen helen. Sebas: “Het mooie is dat zij met het kledingstuk dat ze herstellen ook een pleister op zichzelf plakken. Textiel is een prachtige verbinder.”

Tammies slaapkamer grenst aan die van haar vaders. Ze doezelt er elke nacht weg onder beeldschoon vintage linnengoed in het wiegje waarin niet alleen Sebas, maar ook zijn beide ouders als baby hebben gelegen. “Ja, dat is een bijzonder verhaal. Mijn oma heeft ondergedoken gezeten bij de familie van de andere kant. Zodoende kenden mijn ouders elkaar al voordat ze verliefd werden. Heel mooi dat ook ons kleine meisje er nu in slaapt.”

Styling: Charissa Hogerheijde