Annekee: “Dat heeft ermee te maken dat we niet veel tijd samen hebben. Matthijs traint zeven dagen per week en slaapt twee nachten per week op de club, om zich te kunnen focussen op de wedstrijd van de volgende dag. Dus áls we een keer een hele dag vrij hebben samen, genieten we daar enorm van en doen we eigenlijk heel weinig. We maken een boswandeling met de hondjes, zitten een uurtje in onze sauna, koken voor elkaar en kijken ’s avonds op de bank een serie.” Grinnikend: “Saai hè?”

Kibbelen of ruziemaken doen Matthijs en Annekee zelden. Matthijs: “Nee, natuurlijk niet. Als ik Annekee eindelijk weer eens voor me alleen heb, ga ik geen ruzie zitten maken. Ik ben ook gewoon heel slecht in ruziemaken. Of ik haar altijd gelijk geef? Haha, ze hééft altijd gelijk.”

Die honden – door Annekee steevast ‘hondjes’ genoemd, terwijl het toch twee flinke Duitse herders zijn – zijn belangrijk. Ze zorgen voor een gezinsgevoel, voor geborgenheid. Annekee: “We zagen twee jaar geleden een bericht op Facebook van een vrouw uit Turijn, die in de bossen een moederhond had gevonden met acht pups. We zijn gaan kijken en wilden er eigenlijk eentje, maar kwamen thuis met deze twee zussen. Door hen voel ik me altijd veilig en nooit alleen. Ik ben momenteel mijn bachelor rechten aan het afronden – mijn scriptie gaat over transfers in de voetbalwereld – en zit dus veel met mijn neus in de boeken. Tijdens het studeren liggen ze steevast aan mijn voeten. We hebben een tweede huis in Amsterdam, zodat we ook in Nederland een uitvalsbasis hebben, maar mede dankzij Bella en Luna voelt Turijn inmiddels echt als thuis.”

De droom

Een gevoel waar ze allebei, maar met name Matthijs, niet zonder zouden kunnen. Hij prijst Annekee tijdens het gesprek meerdere malen als degene die thuis de touwtjes in handen heeft, degene die al het regelwerk op zich neemt en er zo voor zorgt dat hij zich volledig kan concentreren op zijn veeleisende carrière. Matthijs: “Ik kan me er geen voorstelling van maken hoe het zou zijn om hier te wonen zonder An. Daar wil ik eigenlijk helemaal niet aan denken. Het is dankzij haar dat we hier een goed en fijn leven hebben. Zij regelt alles, echt alles.”

Bij sommigen gaan wellicht, bij het horen hiervan, alarmbellen af: ‘jonge vrouw zet eigen leven opzij voor man’ en what not. Zo niet bij Annekee. “Matthijs heeft gewoon een fucking zware baan, dat ís gewoon zo”, zegt ze nuchter. “Dat ik hem daarbij, naast mijn studie, kan helpen is alleen maar superfijn.” Zeven dagen per week trainen, twee wedstrijden per week, altijd op het hoogste niveau moeten presteren – Matthijs is het gewend, pittig is het wel.

Matthijs: “Ik ben van nature geen feestbeest, dat scheelt. Ik mis het uitgaan niet, het drinken. Daardoor heb ik niet het gevoel dat ik iets moet laten voor dit werk. En luister, als ik thuis per se een hele fles rode wijn leeg wil drinken, is er niemand die de fles uit mijn handen grist. Maar ik heb altijd in mijn achterhoofd dat ik de volgende dag weer in topvorm moet zijn. Die druk is er altijd.”

Net als het besef dat duizenden, zo niet tienduizenden, getalenteerde jongens en meisjes maar wat graag in zijn schoenen zouden staan: “Voetbal is mijn leven. Ik vind voetballen het leukste wat er is. Ik droomde als klein jongetje, toen ik nog speelde bij de jeugd van Abcoude, van een carrière als profvoetballer. Dat me dat gelukt is, is min of meer een wonder. Dat besef dringt niet altijd tot me door, nee. Het is zo snel gegaan en ik werk zo hard, dat het een beetje langs me heen gaat. Maar als we het er nu zo over hebben denk ik wel damn, ons leven hier, en alles wat we meemaken, is echt heel bijzonder.”

Toon der natie

Dat Annekee zijn steun en toeverlaat is, blijkt behalve thuis ook op momenten dat het misgaat op het veld. Zoals toen Matthijs vorig jaar tijdens het EK hands maakte tijdens de wedstrijd Nederland-Tsjechië en een rode kaart kreeg, waarna Nederland verloor en uit de competitie lag. Tijdens de persconferentie achteraf nam hij de schuld volledig op zich, zozeer zelfs dat de journalist vaderlijk opmerkte dat het toch niet helemáál aan hem had gelegen.

Matthijs: “Wat er op dat moment door me heen ging, is lastig te omschrijven. Voor je gevoel heb je zeventien miljoen mensen teleurgesteld. Dat is het eerste wat je denkt. Dat is niet fijn. Maar daar tegenover staan momenten waarop je de gevierde man bent en je niets verkeerd kunt doen. De kunst is daarin stabiel te zijn: de mooie momenten te beleven en de vervelende momenten te relativeren. Maar dat is op het moment zelf niet altijd makkelijk.”

Annekee had een modellenklus dus was er niet bij, die bewuste wedstrijd. Annekee: “Ik weet inmiddels dat ik na zo’n gebeurtenis niet veel meer kan doen dan luisteren, het thuis gezellig maken en voor afleiding zorgen. Geen gezeik aan z’n hoofd, geen druk op hem leggen. Ik probeer hem dan duidelijk te maken hoe trots ik op hem ben, hoe trots de hele familie op hem is. Dat we hierdoor echt niet minder van hem houden.”

Wat helpt, is dat Annekee uit een onvervalste voetbalfamilie komt. Haar vader Keje Molenaar was verdediger voor Ajax en Feijenoord en weet dus precies wat Matthijs doormaakt. “Hij zegt op zulke momenten vaak tegen me: ‘An, niet gaan zeuren over de wc-bril die nog omhoog staat! Het enige wat je nu moet doen is luisteren en knuffelen.'”

En toen verliefd

Niet alleen Annekees vader, maar ook haar moeder kent door de carrière van haar man het klappen van de zweep. De mindere kanten: hoe het is om op een feestje naast je man te staan en als vrouw-van totaal genegeerd te worden. Maar ook de mooie kanten: het avontuur, de vrijheid. Het was een van de redenen dat Annekees ouders makkelijk instemden toen hun destijds twintigjarige dochter met haar kersverse vriend mee wilde naar Turijn, waar hij zou gaan spelen bij Juventus.

Annekee: “Veel mensen vonden het maar raar. Matthijs en ik waren pas zeven maanden samen, we woonden allebei nog thuis en het modellenwerk dat ik destijds deed, liep goed. Maar mijn ouders begrepen meteen dat dit een geweldig avontuur was voor ons tweeën. Mijn moeder zei: maar je moet wél studeren!”

De twee leerden elkaar via via kennen. Matthijs: “Vrienden van mij waren vrienden van haar.” Annekee: “Nou, het ging eigenlijk zo: mijn beste vriendin had een foto op haar Insta geplaatst van ons samen en die zag jij.” Matthijs: “O ja, en toen zijn we gaan eten in Amsterdam.”

Annekee: “Pizza bij Sotto. Maar we zijn eerst gaan flirten via Instagram en WhatsApp. Jij ging mij volgen.” Matthijs, stralend: “Jazeker. Ik vond je meteen heel mooi en interessant. Ik was na die eerste date echt helemaal in de wolken. Het was gewoon erg gezellig en leuk.” Gezellig en leuk? Klinkt platonisch. Matthijs: “Haha, nou ja, ik vond haar behalve mooi ook intelligent en lief. Ik was onder de indruk.”

Annekee: “Heel eerlijk? Ik wist het niet meteen zeker. Die eerste date was leuk, maar ik wist niet of er meer inzat dan vriendschap. We konden heel goed met elkaar praten, maar daar bleef het bij.” Matthijs: “Ik ben best afwachtend, totaal niet het type dat er meteen bovenop springt.” Annekee: “Ik dacht: gaat hij me nou eindelijk zoenen, of niet!? Pas op de derde date heeft hij me gekust. Op mijn slaapkamer in Broek in Waterland, met mijn ouders beneden in de woonkamer.” Glimlachend en een steelse blik op Matthijs werpend: “Ik had het nodig om een bepaalde kriebel te voelen in mijn buik. Om te weten: hier zijn vonken in het spel. Dat was het geval, haha. Vanaf dat moment was alle twijfel weg en waren we samen.”

Omarm imperfectie

Dan is het één minuut voor vijf, Matthijs staat op en excuseert zich: de fysio wacht. “Maak je geen zorgen”, zegt hij, “An weet al mijn antwoorden.” Annekee vertelt verder. Uitvoeriger nu – het praat nu eenmaal makkelijker als je alleen voor jezelf spreekt: “Ik ken niemand met meer verantwoordelijkheidsgevoel, ambitie en discipline dan Matthijs. Zelf ben ik ook iemand die alles wat ik doe, goed wil doen. Dit leven – in een voorheen vreemd land, met hoge verwachtingen en druk – maakt dat we heel snel opgroeien. We zijn pas 22, maar voelen ons volwassener dan veel van onze leeftijdgenoten. Ik merk dat andere mensen zich soms ook vergissen. Dan vragen ze: gaan jullie al trouwen, wanneer komen er kinderen? Hallo, denk ik dan, we zijn echt nog heel jong, hoor!”

Matthijs en Annekee hebben samen ruim zes miljoen online volgers – elke stap die ze zetten wordt gevolgd door het equivalent van het aantal inwoners van heel Luxemburg. Dat besef maakt Annekee steeds terughoudender in wat ze deelt over hun gezamenlijke leven. “Wat daarin meespeelt, is dat ik steeds vaker hoorde van jonge vrouwen die ik ontmoette: ‘O, wat ben jij eigenlijk lief!’ Pardon? dacht ik dan.

Blijkbaar bestaat er een bepaald beeld van me: ijskonijn, prinses. Dat raakt me. Mede om die reden ben ik een halfjaar geleden gestopt met modellenwerk. Ik deed dat al sinds mijn zestiende en heb er heus van genoten, maar het ging me tegenstaan dat alles om mijn uiterlijk draaide. Het wordt jonge meisjes in dat wereldje knap lastig gemaakt van zichzelf te leren houden, gewoon zoals ze zijn, met imperfecties en al. Ik vind het ook nu nog niet fijn als jonge meisjes me DM’en: ‘Jij bent perfect.’ Ik wil meisjes niet het gevoel geven dat ze moeten voldoen aan een bepaald ideaalbeeld. Nee, ik ben niet perfect en het leven dat ik leid, is dat ook niet. En dat hoeft ook niet.”

Niet jezelf verliezen

De welbekende vooroordelen over voetbalvrouwen zijn, zo vertelt Annekee, minder geworden. “Vroeger zei men: voetbalvrouwen teren op de zak van hun man en shoppen de hele dag. Tegenwoordig worden we meer gezien als zelfstandige wezens met een eigen carrière. Maar al met al heeft het begrip ‘voetbalvrouw’ nog steeds een negatieve lading. In Nederland dan hè, hier in Italië ligt dat heel anders. Hier heeft men familie hoog in het vaandel en hebben voetbalvrouwen juist aanzien. Ze zorgen immers voor hun gezin, bouwen elke keer weer een nieuw bestaan op in een nieuw land, leren de taal, zorgen voor het hele huishouden en het onderwijs van hun kinderen, terwijl hun man nooit thuis is.

Je moet je voorstellen: voetballers op het niveau van Matthijs wordt álles uit handen genomen. Als ze op reis gaan hoeven ze alleen hun paspoort bij zich te dragen, that’s it. Zelfs hun tas wordt nog voor ze ingepakt, vanuit het idee dat ze het beste presteren als ze nergens aan hoeven denken. Thuis zijn ze daardoor vaak vervreemd van wat het inhoudt een huishouden te bestieren. Dat allemaal als partner moeten dragen – in Italië wordt begrepen dat dat een baan op zich is, en dan niet nine to five, maar 24/7. Maar goed, de cultuur is hier sowieso heel anders dan in Nederland; als Matthijs hier in een Ferrari door de straten zou rijden zouden de mensen dat geweldig vinden, terwijl je dat in Amsterdam echt niet hoeft te proberen.”

Ook hier komt de ervaring van Annekees ouders van pas. “Vooral mijn moeder zegt regelmatig tegen me: ‘Je gaat nog wel een master doen hè, An.’ Omdat ze het leuk zou vinden als ik haar opvolg in haar advocatenmaatschap. Maar ook omdat ze het belangrijk vindt dat ik me niet verlies in dit leven, dat ik bij mezelf blijf. Dat ik niet klakkeloos ga waar Matthijs gaat. Ik begrijp best dat ze daar soms bezorgd om is, maar zij voelt niet wat ik voel. Namelijk: de liefde tussen Matthijs en mij is rotsvast en voor altijd.”

Dan, met een nauwelijks hoorbare zucht: “Weet je, mensen denken misschien dat ik voor Matthijs naar Turijn gekomen ben, maar dat is niet zo. Ik ben hier voor mezelf. Voor mijn eigen ontwikkeling en plezier. En ja, ook voor de liefde van mijn leven. Wat mij betreft is dat alleen maar iets heel moois.”

Styling: Jetteke van Lexmond