Gwyneth Paltrow sierde de cover van de Britse Vogue voor het eerst in februari 1998 – in dezelfde periode waarin ze Alfonso Cuaróns verfilming van Great Expectations aan het promoten was. Hoewel critici gemengde gevoelens hadden over de manier waarop de regisseur de roman van Charles Dickens verfilmde, waren modeliefhebbers vooral jaloers op de kostuums van Donna Karan voor Paltrow – allemaal uitgevoerd in groentinten, op Cuaróns verzoek. (“Alfonso heeft een probleem met groen”, zei Paltrow destijds droogjes. “Ik denk dat hij klinisch gestoord is, maar op een heel charmante manier.”) We blikken terug op de ongeëvenaarde jaren negentig-stijl van Gwyneth Paltrow.
De jaren negentig-stijl van Gwyneth Paltrow
Gwyneth Paltrow is inmiddels uitgegroeid tot hét boegbeeld van de minimalistische jaren negentig, in invloed misschien alleen nog geëvenaard door Carolyn Bessette-Kennedy. Of zoals The New York Times het verwoordde in artikel over Milan Fashion Week in 1996: “Gwenyth Paltrow is de actrice die elke ontwerper wil kleden.”
Als we nu terugkijken op haar garderobe, dan voelt die aan als een stijlvol tijdsbeeld van het decennium. Ze droeg Calvin Klein-slipjurken in 1995; stukken van Gucci door Tom Ford in 1996; en Stella McCartneys Chloé-tailoring in 1997.
Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.
“Ze heeft iets weg van Grace Kelly en Audrey Hepburn”, zei Tom Ford begin jaren tachtig over Platrow tegen de Britse Vogue. “Een zekere afstandelijke elegantie, een chique uitstraling die we al lang niet meer gezien hebben.” Karl Lagerfeld verwoordde het anders: “Als er een moderne vrouw bestaat, dan is zij het.”
Modekeuzes
Het is echter Plum Sykes die de allure van Paltrows jaren negentig-stijl het best wist te vangen in een profiel, geschreven in maart 2002 voor de Amerikaanse Vogue. Het artikel begint met de kledingkast van Paltrow in haar huis in Manhattan. “De kast die de actrice naar de status van mode-icoon heeft gekatapulteerd is maar een meter lang en een meter breed. Het heeft een zacht vanilletapijt, crèmekleurige kasten en een grote spiegel aan één uiteinde. De kast lijkt in zekere zin veel op Gwyneth; de aantrekkelijke blonde buitenkant verbergt verborgen diepten… Hoe meer je graaft, hoe meer Gucci, Prada en Yves Saint Laurent er tevoorschijn lijkt te komen.”
Sykes beschreef Paltrow als een “typisch modekind van de jaren tachtig”. “Ze heeft op de een of andere manier de extreme verfijning en chique allure van het tijdperk eruitgehaald, en tegelijkertijd de opzichtigheid ervan vermeden. Ze waardeert een silhouet net zo veel als trends, afwerking net zo veel als sexappeal en verliest nooit het belang van een strakke lijn uit het oog.” Paltrow benadrukte zelf dat haar modekeuzes vooral spontaan zijn. “Ik denk echt niet na over mijn imago”, vertelde ze destijds aan Vogue. “Ik hou gewoon van kleding. Het is geen formule. Het is gewoon… ik.”
