Het resultaat is dat Cowboy Carter net zo goed een luisterervaring is als een vraag over wie wel en wie niet mag deelnemen aan een muzikaal genre. Zo inspireerde Rapper Lil Nas X een paar jaar geleden tot een soortgelijke discussie met zijn virale hit Old Town Road. De sfeer van inclusiviteit is een van de sterkste punten van het album: veel namen, zowel gevestigde als opkomende, zwart en wit, zijn uitgenodigd voor Queen Bey’s feest. Post Malone, Miley Cyrus, countryzanger Willie Jones, de Nigeriaans-Amerikaanse artiest Shaboozey en anderen zijn van de partij.

Niet de eerste die het zadel bestijgt

Het yee-haw thema is de laatste jaren natuurlijk weer populairder geworden. Iedereen – van Lady Gaga tot Dua Lipa en Troye Sivan – heeft countrynummers uitgebracht. En zowel op straat als op de catwalk heersen Western dresscodes; denk maar aan de herfst/winter 2024-collectie van Pharrell Williams voor Louis Vuitton Men.

Beyoncé’s nieuwste album ‘Cowboy Carter’

Cowboy Carter is gepositioneerd als een vervolg – of ’tweede act’ – op Renaissance uit 2022, een alom populair album met inventieve en gedurfde verkenningen van house- en dansmuziek. De opbouw van haar nieuwste album richt zich op herkenbaardere stijlfiguren en motieven. Dit blijkt al uit een van de eerste nummers van het album: Blackbiird, een cover van The Beatles, dreunt op een laars tappende beat, zinderende akoestische gitaar en begeleiding door een groep zwarte vrouwelijke countryzangeressen (Brittney Spencer, Tiera Kennedy en Reyna Roberts).

Dat nummer is, net als het album in het algemeen, zowel een eerbetoon aan het verleden (elders op Cowboy Carter zijn er bijdragen van grootheden uit de country zoals Willie Nelson en Dolly Parton) als een gedurfde viering van de vaak ondergewaardeerde bijdragen van zwarte artiesten aan het genre. The Linda Martell Show zet bijvoorbeeld een zwarte pionier in de schijnwerpers die door de country navigeerde tijdens segregerende Jim Crow-wetten in de Verenigde Staten.

Maar Beyoncé’s meer bekende hiphop- en popgerichte invloeden zijn ook aanwezig, wat zorgt voor een wijdvertakt en ambitieus album dat van alles aansnijdt. Van overspel tot familiebanden tot vogelvrije tortelduifjes. Het album bestaat uit 27 tracks en duurt maar liefst 78 minuten. En toch past het allemaal verbazingwekkend goed bij elkaar.

Een kwetsbare kant van Beyoncé

Een van de meest aangrijpende elementen van de plaat is een zoekende innerlijkheid – vooral in nummers als Just For Fun, 16 Carriages en Oh Louisiana. Hier leunt Beyoncé op de kunst van het vertellen van verhalen die zo centraal staat in countrymuziek, waarbij ze nadenkt over authenticiteit, wortels, nalatenschap en doel. Dit soort thema’s zijn een scherp contrast met het onaantastbare karakter dat we meestal van de zangeres zien.

De wonden van een eenzaam sterrenleven zijn duidelijk zichtbaar. Zo zingt ze in 16 Carriages: “Ik heb geen tijd te verliezen, ik heb kunst te maken.” Het thema van vergankelijkheid keert terug in het refrein van Just for Fun: “Want tijd heelt alles, ik heb niks nodig, hallelujah, ik bid tot haar.” De jongste dochter van Beyoncé, Rumi Carter, is een bijgeschreven artiest op de ballade Protector; een lied over het aanmoedigen en versterken van iemand anders, al is het maar voor even.

Een heerlijke mix van muzikale invloeden

Op andere momenten op het album klinkt het alsof we Texas te horen krijgen via ondergrondse clubs in Londen of Berlijn. In Riverdance horen we een banjo op een betoverende wijze gecombineerd worden met een EDM-beat, die naadloos overgaat in het op trance gebaseerde II Hands II Heaven, dat in de loop van vier minuten uitloopt in een verrukkelijke, gospelachtige zang. Vanaf daar mixt de zangeres trap, rap en een geweldige fiddle in Tyrant, waarin ze zingt: “I don’t like to sit up in the saddle, boy, I like to ride it.”

Miley Cyrus

In het door Miley Cryus geassisteerde II Most Wanted vormt Cyrus met haar kenmerkende lagere stem een aantrekkelijk contrast met de scherpe falsetstem van Beyoncé. Hier verankert ze het nummer bijna zoals een mannelijke zanger dat zou doen in een meer traditioneel countryduet. Net als Renaissance is Cowboy Carter een groot succes als de melodieën en arrangementen de ruimte krijgen om uit te waaieren tot heerlijke en onvoorspelbare eindes.

Het album past in Beyoncé’s artistieke oeuvre, waarin ze vaak tegen de conventies ingaat. Net als op andere momenten in haar carrière verzet ze zich ook hier tegen denken in hokjes van een zwarte vrouwelijke artiest door niet alleen alles te proberen, maar er ook in uit te blinken. Voor de release stond Beyoncé erop dat Cowboy Carter “geen countryalbum is. Dit is een ‘Beyoncé’ album.” Maar in feite slaagt het erin om beide tevredenstellend te zijn.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue US.