6 films van vrouwelijke regisseurs die je moet zien in 2023

Helaas geen top score voor vrouwelijke regisseurs bij de Oscars van 2023. Nadat de afgelopen twee jaar twee vrouwelijke filmmakers de Academy Award voor beste regisseur mee naar huis namen – Chloé Zhao van Nomadland in 2021 en Jane Campion van The Power of the Dog in 2022 – zijn er voor de komende ceremonie op 12 maart maar liefst zes mannen in die prestigieuze categorie genomineerd: Daniel Kwan en Daniel Scheinert voor Everything Everywhere All at Once; Todd Field voor Tár; Martin McDonagh voor The Banshees of Inisherin; Ruben Östlund voor Triangle of Sadness; en Steven Spielberg voor The Fabelmans. Maar dat betekent niet dat er geen films van vrouwelijke regisseurs in 2023 zijn die erkenning verdienen – integendeel.

Hieronder lichten we de films van zes vrouwelijke regisseurs uit die je tijdens het awardseizoen van 2023 gezien moet hebben.

Films van vrouwelijke regisseurs in 2023

Woman Talking

Sarah Polley’s Woman Talking is een aangrijpende film over een groep vrouwen in een religieuze kolonie. Zij moeten beslissen of ze de mannen die tot nu toe hun leven beheersten achter zich zullen laten. Dit is de enige door een vrouw geregisseerde film op de tiendelige shortlist voor de beste film afgelopen jaar. In tegenstelling tot de regisseur is de auteur wel genomineerd voor het beste bewerkte scenario – wat het nog verbijsterender maakt dat de vaardige regie van Polley niet óók wordt beloond. Met precisie weeft ze onverwachte momenten van vreugde en humor door dit overwegend schrijnende verhaal. Ook lukt het haar om uitzonderlijke prestaties uit Claire Foy en Jessie Buckley te halen. Beide actrices werden helaas ook over het hoofd gezien in de categorie beste bijrol.

Aftersun

Aftersun is het lyrische speelfilmdebuut van Charlotte Wells over een jonge vader (Paul Mescal) en zijn vroegrijpe dochter (Frankie Corio) op vakantie in Turkije. De film is buitengewoon teder en intiem, en leverde Mescal een nominatie voor beste acteur op. Gezien de status van de film als kritische favoriet en indie-hit, had de film ook gemakkelijk nominaties voor beste regisseur en beste film kunnen bemachtigen – maar helaas. Alsnog is de film het bekijken waard vanwege de prachtige en uiteindelijk hartverscheurende weergave van ouderlijke liefde en onvoorstelbaar verlies.

The Woman King

Wie ook volledig genegeerd werd op de dag van de Oscar-nominaties? Gina Prince-Bythewood. Haar hartveroverende, zonovergoten epos speelt zich af in het negentiende-eeuwse West-Afrikaanse koninkrijk Dahomey, waar de generaal van een volledig vrouwelijke militaire eenheid zich op een oorlog voorbereidt. De afwezigheid van Viola Davis’ nominatie in de categorie beste actrices voor haar geweldige hoofdrol in de film haalde de krantenkoppen. Maar de afwezigheid van de film in de categorieën beste film en beste regisseur is even opmerkelijk te noemen. Al helemaal omdat zoveel andere actieblockbusters onder leiding van mannen (Top Gun: Maverick, All Quiet on the Western Front, Avatar: The Way of Water) wel voor de hoofdprijs in aanmerking komen.

Till

Chinonye Chukwu gaat moeilijke onderwerpen niet uit de weg. Nadat ze de eerste zwarte vrouw was die de Grand Jury Prize op het Sundance Film Festival won met haar beklemmende dramafilm Clemency, keerde ze terug met het gruwelijke – en aangrijpende – waargebeurde verhaal van Mamie Till. Zij werd een burgerrechtenicoon na een brute moord op haar veertienjarige zoon Emmett in Mississippi in de jaren vijftig. Het feit dat Danielle Deadwyler, ooit beschouwd als een frontrunner voor beste actrice, niet is genomineerd, is teleurstellend, maar dat geldt ook voor het gebrek aan erkenning voor Chukwu’s sterk aanwezige regie. Ze behandelt de opzwepende rechtbankscènes even meesterlijk als de rustigere momenten in de film. Ook duiken we in Emmetts leven vóór de aanval en maakt Chukwu de ethische keuze om zijn marteling en dood niet op het scherm te laten zien, zodat we hem als een echt mens zien en niet alleen als een symbool.

She Said

In She Said, een verfilming van het boek van Jodi Kantor en Megan Twohey over het Harvey Weinstein-schandaal, vermijdt Maria Schrader schreeuwerige monologen ten gunste van een bijna stille waakzaamheid die de spanning met gemak opvoert. We zien hoe Carey Mulligan’s Twohey en Zoe Kazan’s Kantor elkaar in de ogen kijken, hoe de hoeken van cruciale documenten uit tassen steken, en hoe de gezichten van Weinstein’s voormalige collega’s ineenkrimpen als ze zich herinneren wat hij heeft gedaan. Het resulteert in een zorgvuldig geregisseerde film die emotioneel aangrijpend is. Het is dan ook een wonder dat de Oscars de film volledig hebben genegeerd.

Saint Omer

De inzending van Frankrijk voor de Oscar voor de beste internationale film is werkelijk verbluffend. Helaas nomineerde de Academy in die categorie vijf door mannen geregisseerde films. Saint Omer is een hartverscheurende fictionalisering van een waargebeurd verhaal over een Senegalese filosofiestudente (Guslagie Malanda). De jonge vrouw wordt ervan beschuldigd haar dochtertje te hebben achtergelaten om te worden meegesleurd door de vloed op een strand in Noord-Frankrijk. Een Parijse schrijfster (Kayije Kagame) volgt haar op de voet, terwijl er ook het een en ander in haar eigen leven gebeurt naarmate ze zich in de zaak verdiept. De regisseur van de film, documentairemaakster Alice Diop, raakte geobsedeerd door het echte proces. Ze wist de complexiteit van de zaak op opmerkelijke wijze naar het witte doek te vertalen. Het resulteerde in (wij kunnen het ook niet geloven) haar eerste speelfilm. Ze zou zeker een waardige toevoeging zijn geweest aan de lijst van beste regisseurs.