Wat hopen we te zien in de musical?

1. Een knipoog naar de originele soundtrack

We hebben veel om naar uit te kijken op het gebied van muziek, want Elton John componeert de muziek van de nieuwe musical. Toch zou het in onze ogen zonde zijn als er niet op zijn minst een paar keer wordt gelinkt naar de soundtrack van de film. Het kost het productieteam misschien een paar centen om de liedjes te licenseren, maar kun je je voorstellen dat The Devil Wears Prada opent zónder de iconische basnoten van KT Tunstall’s Suddenly I See? Of dat Andy Sachs’ couturetransformatie voorbijgaat zónder de speelse beat van Madonna’s Vogue?

2. Veel haute couture-wisselingen

Een van de iconische scènes in de originele film (en daar zijn er veel van) is ongetwijfeld Andy’s transformatie in de straten van New York. Anne Hathaway loopt door de stad en verandert continu van look; de ene verbazingwekkende outfit verandert in de andere. Dit soort scènes zijn misschien moeilijk na te maken op het toneel, maar tegelijkertijd moet je nooit twijfelen aan de talenten van theatertechnici. Om deze scène op een goede manier na te maken, is de allerbeste wisseltechniek nodig.

3. Een iconische actrice als Miranda Priestly

De actrice die gekozen wordt om Miranda Priestly te spelen has big shoes to fill: ze stapt in de stiletto’s van Meryl Streep, die talloze acteerprijzen heeft gewonnen en waarschijnlijk een trofeekamer ter grootte van een klein land heeft. Wij weten al iemand die perfect is voor de rol: Emmy Award-winnaar, Eurovisie co-host, bezitter van een vier octaven vocaal bereik, Hannah Waddingham.

4. Een diepgaande, emotionele solo voor Nigel

Laten we eerlijk zijn: The Devil Wears Prada staat synoniem met Meryl Streep die Emily Blunt en Anne Hathaway constant de les leest, maar ons hart ligt eigenlijk bij Nigel, gespeeld door Stanley Tucci. Hij is de enige persoon die Miranda respecteert. Maar wat we toch wel het meest aan hem bewonderen, is zijn liefde voor zijn werk en de mode-industrie. Een belangrijk moment in de film: Andy vraagt Nigel om sympathie en hij geeft haar een broodnodige realitycheck (na de iconische makeoverscène in de fashion closet van het tijdschrift). Als het aan mij ligt, wordt Nigels speech in deze scène bewerkt tot een diepgaande, emotionele solo, die benadrukt hoe belangrijk Runway was voor de jonge, eenzame Nigel die meer geïnteresseerd was in mode dan in sport.

5. Mode uit de zeroes

De originele film, die in juni 2006 op het witte doek verscheen, was een ode aan de mode van die tijd. De film bevatte een verbazingwekkend aantal iconische looks, van de sensationele Dior by John Galliano-jurk die Andy draagt op het gala, tot haar head to toe post-makeover Chanel-look. (We kennen allemaal die iconische zin: “Are you wearing the Ch–?“. Waarop Andy zegt: “The Chanel boots? Yeah, I am.”)

Als deze musical echt de titel The Devil Wears Prada wil verdienen, zal het op het gebied van mode wat moeite moeten doen – dat zijn de makers van de musical de kostuumontwerper van de film, Patricia Field, verschuldigd. Als er op dit moment níet een legioen kostuumontwerpers bezig is om archiefstukken van alle grote modehuizen uit die tijd na te maken, dan kun je de musical wat ons betreft net zo goed cancellen.

6. De ‘cerulean sweater’-speech

Er is absoluut geen versie mogelijk waarin dé ‘cerulian sweater-speech’ níet in voorkomt. Het zou ons niet verbazen als Elton John er al een nummer over heeft gemaakt. Al zou deze scène ook perfect zijn als een monoloog, net zoals in de film. I think we need a monologue here. Als je die zin herkent en je daar de stem van Meryl Streep bij inbeeldt, dan weet je waarom die monoloog in de musical moet komen.