Waarom is The Summer I Turned Pretty zo populair?

Tienerliefde, strandhuizen en een vleugje nostalgie: The Summer I Turned Pretty is onwijs populair officieel hét zomerfenomeen. Niet alleen onder Gen Z, maar ook bij een verrassende groep vrouwen rond de veertig die de serie massaal bingewatchen. Wat maakt deze young adult-romance zo onweerstaanbaar voor een publiek ver buiten de doelgroep?

The Summer I Turned Pretty is populair

Het geheim dat ik de hele zomer met me meedroeg, barstte twee weken geleden los op een verjaardagsfeestje. Tot dan toe had ik er maar met één iemand over gesproken: een vertrouwelijke vriendin die, zo ontdekte ik, mijn obsessie deelde. Ik noem haar hier niet bij naam, want ze heeft een carrière en reputatie hoog te houden. Genoeg om te zeggen dat we twee dingen gemeen hebben: we zijn beiden rond de veertig, en we begrijpen niet helemaal waarom we doen wat we doen. Maar we kunnen niet stoppen. Op dat feestje – een veertigste verjaardag – bevond ik me opnieuw in een vertrouwde kring. Toen de partners van mijn vriendinnen zich langzaam hadden teruggetrokken, gooide ik het eruit: “Kijkt iemand anders ook The Summer I Turned Pretty?”

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Ik zag meerdere ogen herkenbaar oplichten. Er zijn er meer, dacht ik. Meer vrouwen die, ondanks dat ze duidelijk niet tot de doelgroep behoren, diep in de greep zijn geraakt van de Amazon Prime-serie The Summer I Turned Pretty, die draait om een tiener-liefdesdriehoek. Dit is de zomer waarin ik negenendertig word, maar de serie (gebaseerd op de boeken van Jenny Han) heeft mijn popcultuurklok zo’n twintig jaar teruggezet. Als je nu mijn telefoon zou pakken en naar mijn Instagram Explore-pagina zou gaan, zou je denken dat ik hooguit negentien ben. Vol met tributes aan Belly. En Jeremiah en Conrad en Stephen en Taylor – en Staylor! (En als je niet weet wat dat betekent, zijn we waarschijnlijk leeftijdsgenoten.)

Draai je mijn telefoon dan om, dan zie je dat ik per ongeluk de zaklamp aan heb laten staan. Dan begrijp je met lichte afschuw dat er iets mis is. Fans van young adult-romantiek horen geen ‘zaklamp-staat-per-ongeluk-aan’-leeftijd te hebben.

LEES OOK

‘Ik keek de eerste aflevering van seizoen 3 van ‘The Summer I Turned Pretty’ en dit waren mijn gedachten’

Emma Specter

'The Summer I Turned Pretty' seizoen 3 prime

Van workout-serie naar obsessie

Laat ik even duidelijk zijn: ik bén geen fan van young adult-romantiek. In mijn twintiger jaren sloeg ik Twilight over. In mijn dertiger jaren liet ik The Fault in Our Stars en alle huilerige varianten over zieke tieners aan me voorbijgaan. Ik ben trots dat ik vrijwel niets weet van beroemde liefdesdriehoeken. Ik ben nooit Team Iemand geweest.

Toen ik The Summer I Turned Pretty opzette – waarin de tiener Belly verstrikt raakt tussen twee jongens die al haar hele leven familievrienden zijn – dacht ik: handig, een serie om te kijken tijdens het sporten. Tien minuten later voelde ik me beledigd door de aanwezigheid van mijn crosstrainer. De cast was prachtig. De muziek perfect. Het script scherp, spannend en diepgaand. Ik bleef ervan uitgaan dat de serie me op een gegeven moment zou afschrikken, met kinderlijkheid of onbegrijpelijk slang. Maar hier zijn we dan, drie seizoenen verder, en ik ben nog steeds volledig invested. Het is eind augustus, hét moment om eerlijk naar je onbezonnen zomercrushes te kijken. Dus vraag ik mezelf af: waarom?

De kracht van de moeders (of toch niet)

Het is verleidelijk om de moeders en de huizen de schuld te geven. Dat zou me bijna rationeel laten klinken. De moeders in de serie, Laurel en Susannah, Gen X’ers met schitterend vastgoed, een overtuigende stijl en een relaxte band met hun kinderen, zijn geweldig. Net als hun keukens en hun zomerse thuis Cousins Beach. Dit is een luchtig, Hamptons-achtig oord met boerderijkraampjes en een debutantenbal. De volwassen vrouwen nemen genoeg ruimte in dat ik af en toe naar het scherm kan wijzen en tegen mijn man kan zeggen: zie je wel? Er zit óók volwassen content in. Maar dat is het niet. Ik houd van de moeders die deze droomzonen hebben grootgebracht. Toch zijn het de jongeren die me boeien, zonder ironie.

Er zijn duidelijke redenen hoe ik hier terecht ben gekomen. Jenny Han, de maker, showrunner en auteur, is zelf 42. Ik neem aan dat zij verantwoordelijk is voor de af en toe diep nostalgische jaren negentig-muziek die doorsijpelen in de verder Taylor Swift-gedreven soundtrack. Zij begrijpt dat deze serie diep in de romantische psyche van vrouwen van een zekere leeftijd kruipt door ons twee liefdesinteresses te geven: de een die lijkt op een moody neef van Jordan Catalano uit My So-Called Life. De ander lijkt alsof hij rechtstreeks uit de millennial-tienerseries komt. Qua esthetiek had Jeremiah zó in Laguna Beach of The O.C. kunnen rondlopen.

LEES OOK

Nieuw op Netflix en andere streamingdiensten: deze series en films wil je zien

Vogue

Nostalgie, maar anders

Er zit duidelijk een nostalgische factor in deze serie, precies op tijd voor mijn leeftijd en die van mijn vriendinnen. Maar nostalgie zou eigenlijk moeten komen van cultuur die je eigen jeugd weerspiegelt: je kleding, je muziek, je referenties. Gek genoeg maakt The Summer I Turned Pretty me emotioneler dan alles wat direct mijn echte jonge volwassenheid oproept. (Toen ik die andere fans vond op dat veertigste verjaardagsfeest, realiseerde ik me pas thuis, terwijl ik mijn schoenen uitschopte: niemand heeft And Just Like That zelfs maar genoemd.)

Toch zou ik The Summer I Turned Pretty ook niet bestempelen als een typisch Gen Z-verhaal. De tieners hebben telefoons, maar zijn er niet door geobsedeerd. Ik kan me geen verhaallijn herinneren die draaide om social media. De jongeren zijn bovendien een stuk volwassener dan de tieners in mijn tijd, op tv of in het echt. Toen werden de meiden uit The Hills, zelfs al hingen ze levensgroot op billboards, klein gemaakt door de meningen van jongens. Lola Tungs Belly kan verward en onzeker zijn, maar ze weet altijd wie ze is, en ze praat zo veel als ze wil.

Ook de jongens in The Summer I Turned Pretty drukken zich verrassend genuanceerd uit. We zijn lichtjaren verwijderd van de iconische zin ‘Welcome to the O.C., bitch’. Iedere personage houdt zichzelf aan standaarden van respect en menselijkheid. De jongens vinden het belangrijk dat de meisjes zich op hun gemak voelen. De meisjes vinden het belangrijk dat de jongens verdrietig zijn. En vanzelfsprekend zijn niet alle personages jongen óf meisje. Dat was allemaal ondenkbaar in de series die voor míjn generatie werden gemaakt. The Summer I Turned Pretty doet alles wat die series goed deden, maar dan honderd keer beter. Misschien verlies ik mezelf erin omdat het voelt als een tijdperk dat ik ken – maar dan zonder de slechte kanten. Misschien ben ik, eerlijk gezegd, gewoon een beetje verdrietig dat het toen niet zo was.

LEES OOK

‘And Just Like That’ is gestopt: blik terug op de beste modemomenten van de serie

Daniel Rodgers en Marjolein van den Brand

Carrie Bradshaw in And Just Like That seizoen 3

Hoop in fictie

Als ik kijk naar wat me het meest blij maakt in popcultuur op dit moment, zie ik veel dat past bij dit sentiment. Ik wéét dat Olivia Rodrigo, Ice Spice, Harry Styles en Timothée Chalamet niet van mijn generatie zijn. Ik weet dat Taylor Swifts tijdloze verlangen niet alleen voor mij bedoeld is. Maar ik geniet van het idee dat liefde en verlangen in deze tijd lichter, eerlijker en diverser worden beleefd.

Ik groeide op in de hoogtijdagen van frosted tips en cargobroeken – en als die twee termen je niet meteen vertellen dat iedereen wit was, laat ik het verduidelijken: ze wáren allemaal wit. En hetero. En tegelijkertijd enorm kneedbaar. De popsterren die ik adoreerde, zoals Britney Spears, werden live voor onze ogen kapotgemaakt. Onze versie van een female centric verhaal was Charlie’s Angels, die naast films als American Pie en Varsity Blues draaide. Als ik terugkijk op de tienercultuur van mijn generatie, is er altijd affectie. Maar er is ook een ongemakkelijkheid over wat we niet wisten dat eraan kwam. En spijt over alles wat we toen al verkeerd deden.

Voor vrouwen rond de veertig betekende aspirerende tv vroeger: vrouwen van je eigen leeftijd zien met betere schoenen, betere seks en betere appartementen. Maar ook die series bleken uiteindelijk een hol toekomstbeeld. Tegenwoordig, voor pure escapisme, wil ik een vleugje van hoe het voelde om geen antwoorden te hebben. En om de vragen weerspiegeld te zien in de gezichten van jongeren die het al veel beter doorhebben dan ik toen deed. The Summer I Turned Pretty geeft me, op een kleine manier, hoop voor de toekomst. Achter de kaaklijnen, kustlijnen en perfecte pre-kus-dialogen schuilt dat als reden waarom ik niet kan stoppen met kijken. De lucht in deze serie is blauw met het potentieel van een nieuwe generatie.

Dus als je me retinol ziet kopen in een Cousins Beach-hoodie, oordeel dan niet te snel. Tenminste niet voordat je zelf hebt geprobeerd je te verzetten tegen de tijdloze charmes van The Summer I Turned Pretty.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue US.

LEES OOK

Lola Tung en ‘The Summer I Turned Pretty’-cast teasen ‘schokkende’ einde van de hitserie

Paul Chi