Achteraf gezien was dit een fijn moment voor mijzelf. Ik liep naar ons houten hutje in het bos, nam fotoalbums mee van mijn jeugd en zette keiharde muziek op. Vervolgens bekeek ik alle foto’s in rust. Die van Schiphol toen wij aankwamen in Nederland, de eerste tripjes die we in Nederland maakten en ook de zware tijden kwamen voorbij. Ik besefte dat ik mijn verleden en grote gebeurtenissen voor me had gehouden omdat ik bang was dat het andere mensen te zwaar zou vallen. Terwijl dat nou juist de momenten zijn die mij hebben gevormd als mens. Het was tijd om het niet langer voor me te houden en juist mijn verhaal te gaan delen.

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Het mooiste en spannendste aan dit programma was dat mijn familie en vrienden erbij betrokken waren. In de periode van de opnames heb ik urenlange gesprekken gehad over onze herinneringen samen. Ook sprak ik mensen die ik al bijna twintig jaar niet had gezien. Vriendinnen van de basisschool bijvoorbeeld. We leiden nu allemaal een eigen leven en iedereen op zijn of haar eigen manier. Maar het was mooi om verschillende perspectieven te horen over zij mij zagen in bepaalde periodes. Tegelijkertijd was het intens omdat mijn hele leven weer naar boven werd gehaald. Ik had diepe gesprekken met mijn moeder over hoe bepaalde periodes voor haar waren. Iets wat we eigenlijk nooit eerder hadden gedaan. Het voelde fijn dat we een punt in ons leven hadden bereikt waarin zij open en kwetsbaar kon zijn. Zich niet meer groot hoefde te houden voor mij.

Buitenbioscoop in het bos

Zo leerde ik mijn geschiedenis beter kennen en kwam ik erachter dat ik eigenlijk heel hard ben geweest voor mezelf. Het was nooit goed genoeg. Ik was niet Nederlands genoeg. Ik moest nog meer van mezelf verbergen en verbloemen om beter in de maatschappij te passen. Het was confronterend om te zien wat ik allemaal heb gedaan. En dat het nooit voor mezelf was, maar altijd voor de buitenwereld.

Het anders zijn en een turbulente jeugd brachten me op veel plekken en uiteindelijk bij de rust en ruimte in het bos. Cliché misschien, maar ik zou niks veranderen aan mijn verleden. Het heeft allemaal zo moeten zijn. Afgelopen maandag werd Het Mooiste Meisje van de Klas uitgezonden, een bijzonder moment.”Rudmer had met een laken een buitenbioscoop gemaakt. Alle vrienden en familie die in het programma te zien zijn waren er om te kijken naar de uitzending. We hebben gegeten, gelachen en gehuild.”

Deze ervaring heeft me geleerd dat mijn leven op deze manier had moeten lopen en dat ik niks zou willen veranderen. Ik zag het anders zijn altijd als mijn zwakte, maar na deze ervaring besef ik dat het juist mijn kracht is. Ik kan voor het eerst zeggen dat ik oprecht trots ben op mezelf.

Meer lezen van Gisele? Lees hier haar column over de soloreis die ze onlangs maakte.