Adriaan Korpershoek 

“Mijn vader. Ik was vijf toen hij overleed. De enige levendige herinneringen die ik aan hem heb, noem ik krassen op de plaat; ze zijn heftig. Hij heeft tien jaar kanker gehad en ik weet nog dat hij zijn balans verloor op de dijk. Stel je voor: een man van twee meter, niemand kan hem omhoog krijgen, mijn moeder in paniek en ik stond er als vijfjarige bij. Toch weet ik dat er ook mooie, veilige momenten zijn geweest. Want als ik ruimte maak om écht aan hem te denken, voel ik verdriet en gemis. Dat is voor mij een bewijs dat er ook veel liefde was tussen ons. Een tijdje geleden vond ik aantekeningen van hem die me raakten. Een daarvan was een boodschap aan zichzelf: ‘Korpershoek, denk eraan, je bent herstellende, rustig aan’. Dat is iets wat ik ook tegen mezelf zou kunnen zeggen. Ik voelde me toen gezien en dacht: wij komen van dezelfde planeet. Als jij er nog was geweest, was deze rit misschien minder eenzaam geweest.”

Illustreren 

“Tekenen helpt me om iets uit mijn hoofd te krijgen en een gevoel tastbaar te maken. Zoals bij mijn vader: ik wilde hem en mijn rouw concreet vormgeven. Door iets op papier te zetten en mijn gevoelens en gedachten de vrije loop te laten, kan ik ook nieuwe herinneringen maken. Het helpt me mijn vader meer in leven te houden. Afgelopen jaar heb ik een cursus over het maken van autobiografische strips gevolgd en daar is het idee ontstaan om een graphic novel over hem en ons gezin te maken. Daar ga ik dit jaar verder mee aan de slag, ik kijk ernaar uit en tegelijk is het confronterend. Er komt veel oude pijn los. Maar nu omhels ik het verdriet, omdat het betekent dat wat we hadden mooi en echt is.”

Op pad met Petra 

“Mijn moeder Petra heeft het best pittig gehad tijdens mijn vaders ziekte en overlijden. Ze spraken allebei niet over pijnlijke dingen en hebben dus ook nooit erkend dat mijn vader terminaal was en dus dood zou gaan. Toen dit gebeurde, was mijn moeder woedend en in de war. Ze kon het niet aan dat de zorg voor mij en mijn zus op haar schouders terechtkwam. Ik denk dat ze heeft gedaan wat ze kon op dat moment, maar het was oppervlakkig. Er was geen ruimte voor onze behoeftes. We dachten thuis best zwart-wit over wat goed en fout was, omdat mijn moeder emotioneel zo onbereikbaar was. Dat heeft me lang beperkt in mijn denken en is voeding voor veel werk dat ik doe.

Het mooiste cadeau dat ik mezelf heb gegeven is niets meer van haar verwachten. Eerst nam ik de rol van verzorger op me. Ik had het gevoel haar leven leuker te maken. Dat deed ik bijvoorbeeld met de YouTubeserie Op pad met Petra. In een aflevering ging ze moederen over Ronald Giphart omdat de zijne niet meer leeft. Het ging voor geen meter, ze was zo hulpeloos, dacht alleen aan zichzelf. Dat heeft mijn ogen geopend. Ik ben lang woedend geweest en heb hier veel therapie voor gehad. Van mijn therapeut kreeg ik oefeningen om mijn boosheid en verdriet eruit te schrijven. Sinds een paar jaar heb ik geaccepteerd dat ze nooit een moederrol voor mij zal vervullen en dat geeft rust. Nu kan ik gezellig met haar kletsen als ik daar de ruimte voor heb, en zie ik haar als een lieve, grappige, onhandige vrouw in mijn leven.”

Openheid 

“Die heb ik meegekregen van mijn moeder. Zij zegt altijd alles, voor mij is het daarom ook normaal. De laatste paar jaar openen gelukkig meer mensen hun mond op social media en in de media, dat is belangrijk, we hebben er niets aan om bepaalde thema’s in de taboesfeer te houden. Bij mij begon het publiekelijk uitspreken als eindtwintiger toen ik columns schreef voor Glamour over allerlei thema’s waarmee mijn generatiegenoten en ik te maken kregen. Van relatiesores tot grenzen leren stellen, de negatieve kant van modellenwerk en een negatief zelf- en lichaamsbeeld.

Nog steeds spreek ik me uit, vaak over maatschappelijke thema’s, maar dan wel met een persoonlijke insteek. Of het nu gaat over de borstimplantaten die ik liet verwijderen, rouw of seksualiteit. Voor anderen hangt er misschien meer angst of schaamte omheen, ik ervaar eigenlijk nooit weerstand. Daarom voel ik extra urgentie om me uit te spreken, ik merk dat anderen er iets aan hebben. Openheid zorgt vaak voor herkenning, troost en verbinding. Ik vind het zelf ook prettig als anderen zich open en kwetsbaar opstellen.”

Abortus 

“Recent schreef ik een column over mijn abortus van een tijd geleden. Daar kwamen veel reacties op. Vooral positieve, maar ook een hoop negatieve. Hoewel ik weinig schroom voel om dit soort thema’s bespreekbaar te maken, denk ik in het moment van schrijven of anderszins maken niet echt na over de mogelijke gevolgen. Ik heb de negatieve reacties expres geen podium gegeven, omdat ik veiligheid wilde creëren voor anderen die hiermee moeten dealen. Dus dat ga ik hier ook niet doen.

Het mooie aan alle ophef is dat de column waarschijnlijk vaker is terechtgekomen bij mensen die er steun uit halen. Als ik een slechte dag heb, raken dat soort berichten me heus, daar word ik verdrietig van, maar over het algemeen kan ik denken: het ligt bij de ander. Het raakte me vooral dat mensen zo heftig reageren op een persoonlijke keuze als abortus. Ik ervoer toen weer eens hoe veilig en warm mijn bubbel eigenlijk is, ook mijn eigen socialmediaplatform. Maar een deel van de wereld denkt heel anders en die lelijkheid, angst en bekrompenheid van anderen kan me zeker treurig en boos maken.”

Lees het volledige interview met Lize Korpershoek in het nieuwe meinummer van Vogue Nederland, dat nu in de winkel ligt en hier online te bestellen is.