Ach en het ging zo goed, totdat Team Sensitivity zich met het scenario bemoeid leek te hebben. Was Sex Education drie seizoenen lang met stip de meest oprechte en leukste serie over seks en de liefde, met botsende ledematen in bed, grote verlangens, gefnuikte hoop en onuitgesproken verwachtingen – gewoon, zoals dat gaat in het leven en de liefde – met seizoen vier werd het tapijt onder het scenario weggetrokken en waren alle goede werken tenietgedaan. Toen zaten we opeens in een queer utopia. Alle letters van het lgbtqiap+-spectrum vertegenwoordigd, klein bubbeltje van louter begrip, weinig tot geen interpersoonlijke frictie, waar de kloterigheid van de echte wereld nog nauwelijks naar binnen sijpelde. En dat terwijl juist de realness en rauwheid van het leven de serie tot dan toe zo overweldigend mooi en emotioneel en grappig had gemaakt.
Woker dan woke
Zelfde verhaal bij Roald Dahl. Ik weet niet of er fans in de zaal zijn, maar een overwinning op megabully Agatha Bulstronk, het tirannieke schoolhoofd met haar ontzagwekkende postuur dat kinderen voor straf aan hun vlechten over het schoolplein slingert, voelt als een heerlijke en rechtvaardige triomf, omdat Bulstronk in Dahls beschrijving zo rotten to the core is, lelijk vanbinnen én vanbuiten. Hetzelfde geldt voor die nare heksen, met hun kromme neuzen, kale vleespet en gemene inborst. Dahl gebruikte stereotyperingen en zette de betreffende villains met grote pennenstreken op papier. Pennenstreken die mensen weleens voor het hoofd konden stoten en niet meer van deze tijd leken, dus werden woorden als ‘dik’ en ‘lelijk’ geschrapt, en kwam bij de kale, pruikdragende heksen de kanttekening dat er ‘een heleboel andere redenen zijn waarom vrouwen pruiken dragen en dat daar zeker niks mis mee is’. Guttegut.
Via deze link meld je je aan bij ons nieuwe Instagram Channel Before it’s in Vogue
‘Doorgeslagen bullshit’
Nog eentje in de irritatiezone: cancelcultuur, een hypercorrecte kramp die iedereen die een misstap begaat de maat neemt en uit de annalen der geschiedenis schrapt. En die kramp treft ook historische gebeurtenissen, kunstwerken en standbeelden, waarbij de blik van nu – vaak rücksichtslos – bepaalt wat ‘goed’ is of ‘fout’. Zwart-witdenken dat weinig ruimte voor het grijs laat, de nuance en context waarmee elk verhaal eigenlijk altijd ingekleurd is.
Woke: gaat dat even gigantisch op je wekker. Doorgeslagen bullshit – am I right?!
Eh, nee. Maar laat ik, voordat we verdergaan, eerst even afkaderen over welk ‘woke’ ik het in dit stuk heb. Ben je woke, dan betekent dat dat jij je bewust bent van ongelijkheid en onrecht in de samenleving, zoals racisme of discriminatie op basis van geslacht of gender. Probeer je actief iets aan die sociale ongelijkheid en dat onrecht te doen, dan kun je zeggen dat je deel uitmaakt van de wokebeweging. Ik weet niet of ik een kritische post belonen met een hartje zou definiëren als ‘actief’, maar je aansluiten bij een protestbeweging of je consequent op sociale media laten horen over een specifiek onderwerp wél.
