Kate Moss maakte een spraakmakende entree

De show begon met het luiden van de Big Ben. Vervolgens zagen we backstagebeelden van John Galliano die Kate Moss aankleedde in een op maat gemaakte look van Maison Margiela. Daarna verzorgde operazangeres Hongni Wu, een van de jonge sterren van het Royal Opera House, een ontroerende vertolking van When I Am Laid In Earth uit Henry Purcells Dido and Aeneas, begeleid door de Southbank Sinfonia. Dido’s hartverscheurende klaagzang, gezongen terwijl ze door haar minnaar in de steek wordt gelaten en zich klaarmaakt om op een brandstapel te stappen, is een pleidooi om nooit te vergeten. Ook sluit het aan bij het overkoepelende thema van het eerste bedrijf van de show: namelijk de vergankelijkheid van het leven en van schoonheid, maar ook van catwalkshows en theaterproducties. Terwijl ze doorging met zingen, kregen we nog een glimp te zien van Moss die danste onder een laag tule en uiteindelijk met Wu op het podium verscheen. De jurk van het supermodel, nu in het volle zicht, was passend etherisch en delicaat, maar ook een jurk die niemand kon vergeten.

FKA Twigs en Rambert waren de belichaming van punk

Het tweede bedrijf vormde op opwindende wijze een schril contrast met het eerste. FKA Twigs bestormde het podium met dansers van Rambert om een betoverend origineel stuk uit te voeren. Het optreden werd bedacht door artistiek directeur van het dansgezelschap, Benoit Swan Pouffer. De stemming? Losbandig en punkachtig, net zoals de ensembles die werden gedragen door de modellen die toen door het theater liepen. Onder hen was Cara Delevingne, die een kus op Twigs plantte.

Stormzy en Sophie Okonedo brachten Shakespeare weer tot leven

Een van de grootste kippenvelmomenten in de hele show werd bezorgd door Stormzy. Samen met zijn koor zong hij Crown van zijn tweede studioalbum Heavy Is the Head. Alsof dat nog niet genoeg was, verscheen Sophie Okonedo op het podium, die gekleed was in een met de hand geschilderde couture van Vivienne Westwood. De look was geïnspireerd op de herfst/wintercollectie van 1997 van de overleden ontwerper. De jurk verwees naar Tudor-portretten en, in het bijzonder, Elizabeth I. Vervolgens voerde Okonedo de monoloog uit van Henry IV Deel II. Ze eindigde met de regel: “Uneasy lies the head that wears a crown”, en kroonde zichzelf. De reeks vormde een krachtige botsing van verleden en heden. De actrice en muzikant brachten hulde aan een mede-Londenaar, Shakespeare, ondanks dat ze vier eeuwen van elkaar verwijderd waren.

Er was een ode aan de romantiek – en nieuwe romantische mode

De gemeenschap met Shakespeare ging verder in het vierde bedrijf, waarbij Tom Sturridge van The Sandman de rol van Romeo op zich nam. Theateractrice Helena Wilson speelde Juliet. Dit deed zij in een witte jurk van Alberta Ferretti en Loewe-vleugels die doen denken aan het nu iconische ensemble van Claire Danes uit Baz Luhrmanns Romeo + Juliet uit 1996. (De regisseur zelf trad op als creatief adviseur voor Vogue World Londen.) De andere bekende gezichten die tijdens dit optreden opdoken? Taylor Zakhar Perez van Red, White & Royal Blue, model en activist Kai Isaiah Jamal en Max Harwood van Everybody’s Talking About Jamie. De acteurs citeerden Persuasion en Pride & Prejudice. Deze ode aan de romantiek ging gepaard met ook een ode aan de nieuwe romantische mode, met een parade van modellen met opvallende looks. Vervolgens verschenen de solisten van het Royal Ballet, Fumi Kaneko en William Bracewell, om Herrera Codes te debuteren, een heerlijk vloeiend nieuw werk van de legendarische choreograaf Wayne McGregor.

De ‘zaalwachters’ van het theater waren een stel sterren

Vóór het vijfde bedrijf leek het even alsof de show voorbij was, toen een reeks zaalwachters met rode jassen het theater gingen schoonmaken. Dit bleken helemaal geen echte zaalwachters te zijn, maar beroemdheden: Sienna Miller, Cush Jumbo, James Corden, Damian Lewis en James McAvoy. Samen voerden zij een originele komische sketch uit, geschreven voor de gelegenheid door toneelschrijver James Graham. Het was een reflectie op de droom en de veel hardere realiteit van werken in West End en het proberen te maken als artiest. Maar ook was het een blijk van de kracht van theater en wat mensen tegen alle verwachtingen in op de been houdt.

Er was een glorieus eerbetoon aan ‘My Fair Lady’

Deze scène ging over in een spectaculaire lofzang op de musical My Fair Lady, later aangepast in de gelijknamige film uit 1964. Dit verhaal maakte zijn Britse podiumdebuut in Theatre Royal Drury Lane. Ook werd het de langstlopende musical in de geschiedenis van deze locatie. Het was het grootste modemoment van de avond tot nu toe, met talloze modellen in monochrome ensembles die het podium vulden met een knipoog naar de elegante Ascot-scene. Zo was Lila Moss te zien in de rol van Eliza Doolittle.

Annie Lennox zorgde voor de stormachtige finale

Dit optreden werd verzorgd door het London Community Gospel Choir en muzieklegende Annie Lennox. Zij ging gekleed in een op maat gemaakt Richard Quinn-pak dat hulde bracht aan Pearly Kings and Queens, terwijl ze Sweet Dreams (Are Made of This) zong. Het was op zijn zachtst gezegd verbluffend.

De supers sloten de show zoals alleen zij dat kunnen

Dit verrassingsoptreden zou op zichzelf een indrukwekkende slotact hebben opgeleverd, maar de organisatoren van Vogue World London hadden nóg een verrassing in petto. De originele supermodellen en de huidige coversterren van de Britse Vogue, Naomi Campbell, Cindy Crawford, Linda Evangelista en Christy Turlington, verschenen op het podium voor een grote modefinale. Bravo.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.