waarom-deze-vogue-redacteur-hoopt-dat-y2k-weer-zo-snel-mogelijk-verdwijnt-248101
©Getty Images

Weinig zo oncharmant als een bouwvakkersdecolleté. Je weet wel, de bilspleet die tevoorschijn komt vanonder de veel te laag hangende spijkerbroek van een diep hurkende bouwvakker, terwijl hij of zij je lekkende afvoer repareert. De bilspleet hoort bij de bouwvakker, zoals een zwarte coltrui bij Steve Jobs, of Rachel bij Ross. De bilspleet van de bouwvakker is cult en vooruit, eigenlijk best vertederend. Prima dus, maar aantrekkelijk? Nee. Het is dan ook moeilijk voor te stellen dat jonge vrouwen rond het jaar 2000 massaal vrijwillig hun bilspleet lieten zien in het openbaar, in de veronderstelling dat dat reuze sexy was. Nóg moeilijker voor te stellen, is dat anno 2023 de bilspleet wederom omarmd wordt door ontwerpers en modieuze jongeren. Y2K – ‘year two thousand’ – is namelijk terug in het modebeeld. 

It’s Britney bitch

Het is even slikken, maar redacteuren en stylisten wisten al langer dat het onvermijdelijk was. Want na verloop van tijd steekt elke modetrend, hoe afzichtelijk ook, onherroepelijk weer de kop op. Ook de bilspleetbroek, ook de naveltrui, ook de (inmiddels nep)bontlaars. Stuk voor stuk hoogtepunten uit de modestroming die het straatbeeld rond het jaar 2000 bepaalde. Het was de tijd waarin Al Gore het aflegde tegen George Bush, Willem-Alexander trouwde met zijn Máxima en Pim Fortuyn de dood vond op een parkeerterrein in Hilversum. De tijd van mobiele telefoons die plots niet alleen toebehoorden aan zakenmannen, maar aan iedereen. De tijd van Hyves, MySpace en sms. Van Say My Name van Destiny’s Child en Thong Song van Sisqo.

Nooit meer iets missen van Vogue.nl? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief en ontvang het laatste fashion- en beautynieuws.

Britney, Lindsay en Paris rolden in dit eerste decennium van de nieuwe eeuw, ook wel de aughts of noughties genoemd, zonder onderbroek starnakel uit de auto en de modewereld verwonderde zich over een nieuw fenomeen: de bumster. Een broek bedacht in 1993 door Alexander McQueen, zó laag in de taille, dat de bilspleet er net wel/net niet bovenuit kwam. Tom Ford (destijds hoofdontwerper van Gucci) nam het idee over en voegde hier een hooggedragen string met Gucci-logo aan toe. Daarna veroverde de lage taille gestaag de gehele modewereld. Het was het begin van een nieuw tijdperk, waarin alto en grunge verruild werden voor glitter en glam. En het vrouwbeeld verschoof van rebels en androgyn, naar meisjesachtig, gladgeschoren en wortelkleurig, dankzij een iets te enthousiaste spray-tan. 

Paris en Nicky Hilton en Britney Spears en Justin Timberlake in typische Y2K looks
©Getty Images, ANP
Paris en Nicky Hilton (links) en Britney Spears en Justin Timberlake (recht) in typische Y2K-looks.

Y2K is terug

Dit modebeeld is sinds de lente van 2022 terug, onder de noemer Y2K. Het begon met een aantal grote shows die onmiskenbaar geïnspireerd waren op de 2000’s. Zo presenteerde Miu Miu miniplooirokken met extreem lage taille, een knipoog naar Britney’s Baby One More Time uit 1998. Maar er waren ook cargobroeken à la Fergie van The Black Eyed Peas, vetertopjes zoals Christina Aguilera ze droeg ten tijde van haar hit What a Girl Wants, gebleekte en bewerkte denim (zoals Britney en Justin in denim on denim in 2001), strakke jurken met uitsneden, cowboyhoeden, tops met ruches, blote navels en vooral broeken met extreem laag kruis. Dit alles bij onder meer Tom Ford, Knwls, Chanel, Gucci, Diesel, Masha Popova, Fendi en Versace.

Apotheose was de show van modehuis Blumarine, dat het niet liet bij een knipoog naar de aughts, maar een letterlijke vertaling de catwalk opstuurde. In de vorm van extreem lage jeans met uitlopende pijpen, zeemeerminnenhaar en minuscule tops in de vorm van een vlinder, bijna precies zoals Mariah Carey droeg in 2000. Hun show voor deze lente borduurt op dit modebeeld voort, net als de shows van Vivienne Westwood (geplukte wenkbrauwen), Versace (superglad haar in laagjes) en zelfs Acne Studios, dat plots hun stoere imago verruilt voor een pastelroze catwalk gevuld met jongens en meisjes in kant, bloemetjes, strikken en ruches. Het maakt één ding duidelijk: Y2K gaat voorlopig nergens heen. 

Blumarine lente/zomer 2023
©Spotlight
Een look van Blumarine lente/zomer 2023.

Schikken en slikken

Al met al waren de early 2000’s een tijd van afzien. Niet alleen omdat van vrouwen verwacht werd dat ze akkoord gingen met dagelijks fysiek ongemak door hun kleding, maar ook omdat we überhaupt geacht werden te slikken en schikken. In dit tijdperk voor #MeToo bewogen vrouwen zich als gladgeschoren kindvrouwtjes door de wereld. Ruim voorzien van liploss en metallic oogschaduw, nauwelijks in staat om te bewegen, laat staan stevig door te fietsen naar een zakelijke afspraak zonder hierbij uit hun outfit te vallen. Onderwijl immer vriendelijk glimlachend, want dat was in die tijd nog heel gewoon. Dat meisjes en vrouwen altijd maar moesten lachen. Hoezeer het leven ook tegenzat. Hoe hoog je string ook in je naad gekropen was. 

Het liedje dat ik neurie als ik aan die tijd denk, is Butterfly van Crazy Town, uit 1999. In de clip bewegen getatoeëerde rockmuzikanten zich door een sprookjesbos. ‘Such a sexy, sexy, pretty little thing, come my lady, you’re my butterfly, sugar baby’ zingt de leadzanger, terwijl een halfnaakte vrouw door een bloemenveld krioelt. Ondergoed draagt ze, roze nepwimpers en er zijn glimsteentjes op haar gezicht geplakt. Ze knabbelt suggestief aan de duim van een van de bandleden (vergeet niet dat onlineporno in die tijd nieuw en immens populair was) en danst sensueel met andere sprookjesmeisjes. Aan het einde van de clip krijgt de jonge vrouw plots – sexy verrassing! – vleugels en blijkt ze een elfje te zijn. Het is precies hoe vrouwen destijds veelal in beeld gebracht werden: naamloos, onderdanig, dienend. Als schattige vlindertjes, bijrollen in het leven van een mannelijke hoofdpersoon. 

Al met al een onhaalbaar ideaal en een keurslijf waar ik – na de geëmancipeerde mode van ontwerpers als Phoebe Philo, Christophe Lemaire en The Row, plus een persoonlijk feministisch ontwaken – nooit meer mee akkoord zal gaan. Waarom, for fuck’s sake, proberen ontwerpers ons dan nu terug te lokken naar die tijd? En, misschien een betere vraag: waarom stemmen al die jonge vrouwen uit Gen Z, toch een zeer geëmancipeerde en woke generatie, daar zo enthousiast mee in? 

Bella, Dua, Portia

Het antwoord ligt natuurlijk, hoe kan het ook anders, bij Bella Hadid. En Dua Lipa, Katie Holmes, Emily Ratajkowski en Portia uit de magistrale HBO-serie The White Lotus. Hun kledingstijl, die onmiskenbaar Y2K is, oefent aantrekkingskracht uit op modeminnende jonge vrouwen en eerlijk is eerlijk, ik snap waarom.

Ze zijn namelijk allesbehalve kopieën van Paris Hilton in naveltrui of Britney in bilspleetbroek, maar een geraffineerde mix van noughties en elementen uit de rebelse jaren negentig. Zo draagt Bella Hadid wel degelijk een laaghangende broek, maar dan een comfortabel wijd exemplaar van parachutestof. Of ze combineert een minuscuul vetertopje met lekkere gympen, een zichtbare string met grote jas en bontmuts. Katie Holmes droeg recent op de rode loper een jurk-over-jeanscombinatie die, hoewel een knipoog naar Y2K, toch weer fris aanvoelde. En Portia uit The White Lotus draagt vintagestukken uit de vroege aughts waar het plezier vanaf spat.

Bella Hadid is een van de redenen waarom Y2K terug is
©Getty Images
Bella Hadid is een van de redenen waarom Y2K terug is.

Feministische versie van Y2K

Het is Y2K waar een bepaald comfort in is geslopen. Dare I say een meer feministische versie, die pasteltinten mijdt en draait om fun in plaats van afzien. Raven met je vrienden in plaats van pruilen als een Barbie. (Hierbij kan niet onvermeld blijven dat met name Hadid en Ratajkowski maatje nul dragen en bloedmooi zijn dankzij verregaande plastische chirurgie. Inderdaad, ook ruim twintig jaar na het nieuwe millennium zijn vrouwen nog steeds niet af van een dwingend en onhaalbaar schoonheidsideaal.) 

Wie zich graag zo’n zelfde look aanmeet kan uiteraard terecht op Vinted en soortgelijke tweedehandsshops (je scoort hier al een Indian Rose-spijkerbroek voor vijf euro). Maar ook Instagram biedt solaas. Scrol bijvoorbeeld eens langs @NhoGirl van Amy Pham Thi, of bezoek haar showroom aan de Amsterdamse Oudeschans voor originele lowrider jeans uit de 00’s, Prada Linea Rossa, transparante tops en cargobroeken. Zelfs ik ging vorige week voor de bijl en kocht een cargobroek, bijna precies zoals ik droeg toen ik achttien was. Ik vond hem bij vintage platform @RoskiYard van Freya Roski en Debbie Yard, die zich specialiseren in vintage- en tweedehandskleding van merken als Issey Miyake en Yves Saint Laurent, maar ook in workwear. Maar let op, deze broek is warm, comfortabel en heeft een taille tot boven mijn navel. Want met geen tien paarden krijg je mij ooit nog in een bumster. 

Dit is een ingekorte versie van het oorspronkelijke artikel, dat je kunt vinden in Vogue’s Legendary Issue met Alek Wek op de cover. Het aprilnummer van Vogue Nederland ligt nu in de winkels en is hier online te bestellen.