Liesbeth had Frans ook in de gaten, maar dacht dat hij Frans was. “Iemand zei iets over Frans, dus ik dacht dat hij een Fransman was. Frans ziet er ook best Frans uit, vind ik. Ik weet nog goed dat door mijn hoofd flitste: laat maar, hij is buitenlands, dat is onhandig. Maar ik vond hem kennelijk meteen zó leuk, dat ik daar toen al over nadacht.” Die avond trok Liesbeth met een vriendin naar de club waar Frans als manager werkte. “We hebben urenlang gepraat en gelachen”, vertelt ze.

Aan het einde van de avond toetste ze haar nummer in Frans’ telefoon. Toen hij een tijd later probeerde contact op te nemen, lukte dat niet. Frans: “Ik scrolde door de namenlijst van mijn oude Nokia en vond Liesbeth. Ik belde en een Deens meisje nam op: de verkeerde Liesbeth. Ik zocht verder, maar er waren geen Liesbeths meer. Toen stuitte ik op het woordje toekomst. Lies had haar nummer ingevoerd onder de naam toekomst.” Ze lacht: “Maf hè, ik herinner me niet dat ik dat gedaan heb.” En? Frans: “Toen belde ik de toekomst en de toekomst nam gelukkig op.” Levi, bungelend met zijn benen naast ons aan tafel, komt tussenbeide: “Jaaaa! En daardoor besta ik!”

Na zes maanden zwanger

“Smoorverliefd waren we”, vertelt Liesbeth. “We deden alles samen. In die bubbel was ik na zes maanden zwanger van Valentijn. Ik was toen 28, Frans een paar jaar jonger.” Levi, verrast: “Zó vroeg? Kreeg jij zo vroeg al een kind?” Liesbeth knikt: “Natuurlijk flitste door mijn hoofd dat ik niet zeker kon weten dat we voor altijd samen zouden blijven. We hebben er veel over gepraat en na die gesprekken voelde ik steeds de geruststelling dat we er sowieso zouden uitkomen.”

Liesbeth Kamerling timmerde aan de weg als actrice; Frans werkte nog een tijdlang in de horeca. Na een avontuur op Bonaire keerden ze terug naar Amsterdam. Het kriebelde bij Frans. Zijn horecawerk gaf niet langer voldoening, maar wat hij wilde, wist hij niet precies. Tot die sloopklus voor Liesbeths broer Kristiaan. “Ik hielp met pandjes slopen”, vertelt Frans.

“Elke dag was ik keukens in containers aan het flikkeren, stapels en stapels spaanplaat. Vreselijk, die verspilling. Als je een huis verbouwt, is de keuken vaak het eerste wat je wil vernieuwen. Per jaar worden in Nederland zo’n 350.000 keukens vernietigd, dat is tien keer de Eiffeltoren aan spaanplaat. Tien Eiffeltorens, dat is toch idioot!” Toen Frans niet heel lang daarna in de werkplaats van een interieurbouwer stond, viel alles op zijn plek. De houtgeur, hethandwerk, het rekenen en vooral: het creatieve. Frans: “Op dat moment besloot ik voor mezelf te beginnen. Eerst maakte ik keukens voor vrienden en familie, in 2013 startte ik met Eginstill.”

Duurzaam en origineel

Wat begon als een experimentele eenmanszaak is tien jaar later uitgegroeid tot een gerenommeerd bedrijf met dertig werknemers. Eginstill heeft naam gemaakt als high-end merk dat keukens creëert die de tand des tijds doorstaan. Frans: “De meeste keukenfabrikanten produceren goedkope rommel; ik wilde het ambacht en het handwerk terug in de keuken. Klanten die normaal tienduizenden euro’s zouden betalen voor een spaanplaat-troepkeuken, wil ik motiveren voor iets duurzamers en originelers te gaan.”

In 2012 vond Frans de garage waar we nu zitten en transformeerde die tot zijn eerste werkplaats. Een bescheiden showroom met legendarische koffie. Frans, lachend: “Ik wilde mijn klanten écht lekkere koffie aanbieden en ging op Marktplaats zoeken naar een goede machine. Op een gegeven moment kwam ik bij een Nederlandse koffiemachinebouwer, Kees van der Westen, die een van de beste ter wereld is; voor ik het wist, had ik een peperduur toestel gekocht dat een tiende van mijn totaalbudget voor Eginstill opslorpte.” Hoofdschuddend: “Maar dat ding heeft me zo veel lol en leuke gesprekken opgeleverd. Het maakt me blij, ik gebruik het nog elke ochtend.”

Meant to be

Bijzonder, hoe een toevallig baantje als sloper en een bezoek aan een werkplaats de toekomst van Frans hebben bepaald. “Toeval bestaat niet”, zegt Liesbeth kordaat. “Ik geloof niet dat ik toevallig zwanger werd of dat ik Frans zomaar ben tegengekomen. Het was allemaal meant to be. Ik geloof dat alles precies zo gaat zoals het hoort te gaan.” Dat klinkt positief en vol vertrouwen. “Ja, zo sta ik in het leven. Zelfs als ik in de file sta, gaat door mijn hoofd: wat ben ik blij dat ik niet bij het ongeluk betrokken ben.”

Frans: “Dat herken ik. Niets is onhaalbaar. Ik denk in mogelijkheden, niet in beren op de weg. Ik wil altijd nieuwe dingen ervaren, leren. Mijn ouders probeerden me te manoeuvreren naar een veilige plek: een diploma halen, het geijkte papiertje. Terwijl mijn tekenleraar me juist op de kunstacademie zag. Ik verwijt mijn ouders niets, maar een papiertje is niet mijn ding. Misschien heb ik hun weerstand zelfs nodig gehad om te komen waar ik nu ben. Het gaat erom de signalen die het leven je geeft te zien en te volgen.”

Life-changer 

Heeft Liesbeth ook ervaren dat het leven haar duidelijk een kant op stuurde? “Na de dood van mijn broer Antonie in 2010 wilde ik niet meer onder de mensen zijn. Ik had straatvrees, iedereen wist dat Antonie mijn broer was en ik werd er voortdurend op aangesproken. Toen besloot ik te stoppen met acteren. Ik twijfelde al eerder, maar op dat moment wist ik het zeker. Ik herinner me nog dat Frans me op een middag belde. Hij was op een opleiding gestuit die School of Life heet en vond dat echt iets voor mij.”

Ze kijkt Frans aan: “Jij belde op een dinsdag en vier dagen later bleek die opleiding te beginnen. Ik heb me ingeschreven en het bleek een life-changer. Geen toeval!” Geïnspireerd door haar opleiding heeft Liesbeth Kamerling inmiddels twee boeken geschreven over hoogsensitiviteit en omgaan met dips, Overprikkeld en Uit je dip gaan! “Alle levenstips waar ik zelf wat aan heb gehad, staan in die boeken. Ik noem het kleine handleidingen van de mens; toegankelijke informatie die helpt om te dealen met problemen waar we allemaal tegenaan lopen.”

Leenfiets van de keukens

Liesbeth groeide op in een gezin met een zus en twee broers, haar ouders waren de oprichters van Dille & Kamille. “Respect voor de natuur, eenvoud en schoonheid heb ik van thuis uit meegekregen. De geest en het gevoel van het merk neem ik al mijn hele leven mee.” De betaalbare eenvoud van Dille & Kamille wijkt echter flink af van de exclusiviteit van Eginstill.

Frans knikt: “Dat klopt, Eginstill is voor de lucky few. Maar diezelfde kwaliteit wil ik aan een breder publiek kunnen bieden, dat was van het begin af aan mijn insteek. Daarom zijn we vorig jaar het nieuwe merk Still begonnen, dat levert de kwaliteit van Eginstill op basis van een abonnement: je stelt zelf je keuken samen, huurt de keuken en geeft hem na afloop door. Als er iets hapert in de apparatuur, komen wij het meteen fiksen. Full service, zero waste. Dat is de toekomst. We moeten terug naar het tafeltje van oma dat honderd keer geschilderd wordt. Still is in feite de leenfiets van de keukens.”

Verspilschaamte 

Een nieuw systeem dat een nieuwe mindset van de consument vereist. Is de wereld al toe aan leenkeukens? Frans: “Ik moet vaak uitleggen hoe het precies werkt, dat hoort erbij. Maar de consument went. In het begin geloofde niemand dat Spotify zou werken, nu kun je de streamingdienst niet meer wegdenken uit de muziekindustrie.” Liesbeth: “Duurzaamheid is de enige weg. Bijna alle producten kunnen in theorie veel langer mee dan nu het geval is. De reden dat die kwaliteit niet wordt geproduceerd, is dat er geen verdienmodel voor is. Bedrijven willen dat dingen stukgaan zodat we ze opnieuw aanschaffen. Zo ontstaat een supergiftige consumptiemaatschappij. Ik denk dat steeds meer mensen zich dat realiseren en zie om me heen zelfs een soort verspilschaamte ontstaan.”

Frans: “Het wordt cool om dingen opnieuw te gebruiken. Duurzaamheid is de spil.” Liesbeth glimlacht: “De spil van Still! Mooie slogan. Maar serieus, ik zit natuurlijk helemaal niet in het bedrijf …” Frans kijkt haar aan. “Hoezo niet? Jij zit hartstikke in het bedrijf. Je bent mijn sparringpartner en mijn coach. Alle ideeën gaan eerst langs jou. Jij hoort bij het bedrijf, honderd procent!”

Laterdozen

Hun huis met zijn ruime, lichte kamers voelt lush en gul, een plek waar volop en met plezier geleefd wordt. Op de planken van de boekenkast staan zwart- witfoto’s van David Bowie en de Rolling Stones. Twee gitaren leunen tegen elkaar op een gemakkelijke stoel. Naast de piano staat een schaaktafel speelklaar. Liesbeth bekent dat ze heel wat kleine spullen heeft weggehaald en opgeborgen voor de shoot en dat ze het eigenlijk fijner vindt zonder al die prullaria op de plank. Frans: “Lies is doorgaans van de schelpen, boeken en frutsels in huis.”

Vindt ze het moeilijk om dingen weg te gooien? Liesbeth: “Ik kan het wel, maar heb een tussenfase nodig. Als ik opruim, doe ik de overbodige spullen eerst in een doos die een jaar of zo blijft staan – een doos voor later. Uiteindelijk dringt het tot me door dat ik die doos een jaar lang niet geopend heb en dat de spullen dus prima weg kunnen. Die laterdozen heb ik nodig om los te kunnen laten.” Over loslaten gesproken: is Frans na tien jaar nog niet uitgekeken op keukens ontwerpen? “Soms”, bekent hij. “Lies en ik houden van nieuwe uitdagingen.” Liesbeth: “Dat is zelfs onze valkuil. Zodra ons tempo ook maar één minuut valt bij te houden, gebeurt er ineens iets spectaculairs. Dan word ik weer zwanger, of we nemen een hond, of we gaan verhuizen. Blijkbaar zoeken we die onrust op.”

Stiekem denkt het gezin aan een volgend hoofdstuk op een andere plek ergens in Nederland of daarbuiten. Spelen met die gedachte, is al een genot op zich. Liesbeth: “Alles wat we zijn, is het resultaat van alles wat we denken. Negatief denken levert negatieve energie en ontwikkelingen op. Als je je gedachten niet verandert, zal niets in je leven ooit wijzigen. Maar als je het aandurft om positief te denken, is alles mogelijk. Dat geloof ik écht.”

Styling: Charissa Hoogerheijde.

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het september/oktobernummer van Vogue Living 2022.