Ze geniet van dit nieuwe deel van haar carrière. Zo deed ze modecampagnes voor Jacquemus en Heaven by Marc Jacobs en had ze vorig jaar haar Broadway-debuut als Roxie Hart in Chicago. (“Het is goed om met iets nieuws te beginnen als je vijftig bent”, benadrukte ze in de aanloop naar de openingsavond.) Na de release van Hulu’s Pam & Tommy – de documentaire die zonder haar toestemming werd gemaakt – is er voor Andersom een nieuw hoofdstuk aangebroken. Het is tijd om de controle weer over haar eigen leven te krijgen en de zaken recht te zetten.

Nooit meer iets missen van Vogue.nl? Meld je nu aan voor de nieuwsbrief en ontvang het laatste fashion- en beautynieuws.

Een interview met Pamela Anderson

Vogue: in de titel van jouw Netflix-docu draait het zowel om jouw memoires als om de liefde. Waarom wilde je van de liefde een rode draad maken in het vertellen van je verhaal?

Pamela Anderson: “Mijn boek was een soort liefdesbrief aan de wereld, en ik schrijf altijd: ‘Love, Pamela’, dus ik vond dat een mooie titel. Ik had geen idee hoe Netflix de documentaire wilde noemen. Ik had daar niet echt iets mee te maken. Maar ik denk dat ik een romanticus ben. Ik heb het altijd over liefde, romantiek, compassie en de sensuele revolutie. Dus ik denk dat alles wat ik doe altijd draait om liefde.”

Na het fictief portret dat zonder jouw toestemming werd gemaakt, horen we nu eindelijk rechtstreeks van jou over hoe jouw leven was in de aanloop naar en tijdens het uitbrengen van de gestolen sekstape. Hoe voelt het om jouw eigen waarheid te kunnen vertellen?

“Ik heb al die roddelverhalen, tv-shows, huwelijken en meningen van mensen proberen te omzeilen. Dit is de eerste keer dat ik kan zeggen: ‘Dit is hoe ik het gedaan heb. Ik weet niet hoe jij het gedaan zou hebben, maar zo heb ik het allemaal overleefd.’ En dat met een glimlach. Ook al zijn er moeilijke tijden geweest, het komt goed. Het is geen slachtoffer-verhaal; ik ben geen slachtoffer. Mijn leven is geweldig en ik heb de kans gekregen om zo’n geweldig leven te leiden als het gaat om liefde en romantiek en de wereld zien. Ik heb veel geluk gehad. Terugblikken op mijn leven op deze leeftijd is heel therapeutisch voor me geweest – en ik denk ook levensreddend.”

Veerkracht en hoop

Jouw veerkracht, vooral gezien het gebrek aan sympathie van het publiek, blijft inspirerend. Van een nieuwe moeder tijdens het uitlekken van de tape tot weer zwanger zijn tijdens die brute getuigenissen: hoe kon je boven dit alles uitstijgen?

“Nou, ik denk dat je niet op goedkeuring of troost van het publiek moet wachten. Je moet het echt van jezelf krijgen. Dus ik had altijd van die overlevingsmechanismen waardoor ik leerde dealen met wat er allemaal gebeurde. Maar toen ik zwanger was, wist ik dat het een keerpunt voor me was. Ik realiseerde me dat ik nergens heen kon rennen. Dat ik dus nergens heen kon. Ik dacht: ik heb kinderen, ik ben zwanger, hij voelt alles wat ik voel. Ik moet in deze situatie hoop voor hem vinden. Dat hield ons in leven.”

“Je kunt niet voor eeuwig met de duivel dansen. Ik had het gevoel dat ze gingen winnen. Niet dat ze de rechtszaak zouden winnen – het ging niet om winnen of verliezen. Het gaat om het behoud van je geestelijke gezondheid en kwaliteit van leven. Vasthouden aan hoop is de juiste beslissing gebleken, want ik heb een prachtig leven. Ik ben op een punt gekomen waar ik tevreden ben, en ik ben gelukkiger dan ik in lange tijd ben geweest. Je moet die goede beslissingen voor jezelf nemen. Zo voelt het misschien niet op dat moment, maar uiteindelijk, op de een of andere manier, zul je het begrijpen.”

In verband met de onophoudelijke vragen over jouw lichaam in interviews, sprak je over hoe er een lijn getrokken moet worden met betrekking tot het vragen naar het lichaam van vrouwen. Kun je dit toelichten?

“Ik vond altijd dat als iemand je iets vroeg, je moest antwoorden. Ik had toen nog geen mensen om me te begeleiden of te helpen. Je realiseert je niet eens als je met iemand praat dat dat interview over de hele wereld wordt gelezen. Het is alsof je met iemand aan de telefoon praat. Al deze dingen leerde ik in real time. Je moet dingen privé kunnen houden. Maar helaas, in mijn geval, liep dat een beetje uit de hand.”

Je bent altijd zo ongefilterd en ongegeneerd jezelf geweest. Nu haalt de cultuur je eindelijk in. Voel je je zo?

“Niet dat ik een pionier ben, maar soms is het grappig als ik Halloweenkostuums van mij zie, of mensen die mij gebruiken op moodboards bij fotoshoots enzo. Dan heb ik zoiets van: oh, mijn god. In die tijd maakte iedereen me belachelijk en ik had gewoon plezier. Ik had geen stylist, ik had niemand.”

“Ik sprak Simon (Porte Jacquemus, red.) toen ik een paar weken geleden in Parijs was, en hij zei: ‘Vertel me alsjeblieft wie je gestyled heeft toen je naar de MTV VMA’s ging.’ ‘Mij gestyled?’, vroeg ik. ‘Een stylist zou me me zo het huis niet uit laten lopen. Ik zette gewoon die roze hoed op, trok die sprankelende broek en een korset aan. Het kostte me vijf minuten. Tommy deed mijn make-up, en ik ging de deur uit. Dit was gewoon puur plezier.’ En Simon zegt: ‘Oh mijn god, ik ga huilen. Ik kan niet geloven dat je dat helemaal zelf hebt samengesteld. Het was zo inspirerend voor mij.’ Ik had zoiets van: meen je dat nou?”

Samenwerking met Jacquemus

Jouw Jacquemus-optreden en -campagne hebben het internet in lichterlaaie gezet. Hoe is dit allemaal tot stand gekomen en hoe was het om met Simon te werken?

“Het was zo leuk. Simon is zo’n lieverd. Ik was geobsedeerd door die grote, mooie hoed. Dus toen Jacquemus me belde voor zijn campagne, zei ik: ‘Is dat de man met die hoed?’ En ik kreeg te horen: ‘Ja, dat is hem. Ik dacht alleen maar: ‘Oh, mijn god’. Ik wist niet dat zijn kledinglijn zo prachtig was – al het wit en die beige kleuren. Alles was zo dromerig. Het was gewoon ongelooflijk. En ik vond het grappig dat hij een ode wilde brengen aan de gekke hoeden die ik droeg.”

Toen die Jacquemus-campagne uitkwam, werd er geroepen dat je volgend seizoen in ‘The White Lotus’ zou spelen. Heb je de show gezien?

“Het is erg populair, dat week ik, maar nee… Ik blijf het ‘Wild Orchid’ noemen, maar dat is iets anders. Ik denk dat het gewoon een gerucht is, maar mensen hebben het inderdaad ook aan mij gevraagd. Vrienden uit Europa zeiden: ‘Ga je meedoen?!’ Het klinkt leuk, maar nogmaals: ik weet niet wat er gaat gebeuren. Ik wil achteroverleunen en op adem komen nadat dit allemaal naar buiten is gekomen. Een beetje rustig blijven en zien wat er gebeurt. Een paar mensen zijn naar me toe gekomen met een heleboel verschillende tv- en filmideeën, maar ik weet niet wat ik nu ga doen.”

Lachend: “Misschien blijf ik wel gewoon thuis en ga ik truien breien.”

Het was zo leuk om je in de docu door kasten met archiefkleding te zien gaan. Toen we elkaar laatst spraken, had je het erover dat je jezelf het beste voelt als je jezelf stylet. Maar mensen blijven geobsedeerd door jouw jaren negentig-looks. Hoe zou je jouw persoonlijke stijl nu omschrijven?

“Nu is mijn stijl echt jeans en T-shirts. Ik ben heel eenvoudig, en als ik kan, loop ik gewoon op blote voeten. Dus ik loop hier nu ook rond als een klein kind. Maar ik ga graag door mijn kledingkast heen en zie al die leuke stukken die ik in de loop der jaren heb verzameld. Ik neem veel ervan mee op reis. Ik ben gewoon vastbesloten om mezelf te stylen en dingen bij elkaar te matchen. Het hoeft niet logisch te zijn.”

“Een trendvolger ben ik niet. Ik heb geen social media op mijn telefoon. Ik volg niets. Er is dat E.E. Cummings citaat: ‘Om niemand anders dan jezelf te zijn in een wereld die dag en nacht zijn best doet om van jou iedereen te maken, is de moeilijkste strijd die een mens kan voeren.'”

“Ik heb veel respect voor Vogue, dat iedereen vertelt wat in de mode is. Maar ik denk niet dat ik ooit in de mode ben geweest. Zelfs Andreas Kronthaler, de man van Vivienne Westwood, heeft altijd gezegd dat ik een moeilijk persoon was om te kleden. Alsof ik de kleren afstootte. Maar hij zei ook dat Vivienne een moeilijke vrouw was om aan te kleden. Maar Vivienne had haar eigen stijl.”

Vriendschap met Vivienne Westwood

Gecondoleerd met het verlies. Nu we stilstaan bij het leven en het nalatenschap van Vivienne, wil ik je vragen naar jullie speciale vriendschap. Waarom geloof je dat ze zo’n belangrijk figuur was in de mode, de klimaatcrisis en daarbuiten?

“Vivienne zag iets in mij dat aan haarzelf deed denken. We waren geestverwanten. We wilden allebei onze gaven gebruiken om de wereld te helpen. Onze liefde voor mensen en de planeet is hetzelfde. En natuurlijk was ze ook heel moedig. Ik hou ervan dat ze gewoon zei waar het op staat. Als je naar haar shows gaat, heeft ze show notes over de klimaatverandering, maar ook over poëzie en sprookjes. Ze vond sprookjes belangrijk, en zo heeft mijn grootvader mij ook opgevoed.”

“Toen ik haar ontmoette, begon ik te praten over haar manifest. Ze sloeg haar armen om me heen en zei: ‘Ik hoef jou niks uit te leggen. Jij snapt het.” Ik grapte altijd dat als Vivienne Westwood me leuk vindt, het niet meer uitmaakt of de rest van de wereld me leuk vindt. Ze is gewoon een fantastisch, uniek persoon. In een wereld waar iedereen zo bang is om iets te zeggen en het zo politiek correct is geworden dat het verlammend werkt, liet zij de mensen gewoon hun gang gaan. Ter ere van haar moeten we blijven vechten.”

Het afgelopen jaar was voor jou een nieuw begin. Naast een hoofdrol in Chicago en het uitbrengen van je memoires en de documentaire: hoe richt je je nog meer op jezelf, persoonlijk en professioneel? Hoe ziet jouw, zoals je het in de documentaire zegt,  liefdesrelatie met jezelf eruit?

“Ik weet niet wat er volgt, maar ik wil 100 procent van mezelf geven. Hopelijk inspireert dat mensen; ik hoop dat het iemand helpt, en dat is het dan waard.”

“Op dit moment ben ik precies waar ik wil zijn. Ik voel me vrij en open. Alsof er iets op me wacht, maar ik heb geen idee wat het is. Het is een groot mysterie. Maar ja, ik hou ervan om in een mysterie te leven en niet te weten wat er komt. Ik denk dat dit zo’n moment is.”

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue US.