Samuel Levie 

Voedsel verbindt. Net als de verhalen die je alleen aan de eettafel met elkaar deelt. Chef, columnist en ondernemer Samuel Levie weet daar alles van.

Een zesjarig jongetje bakt, vroeg in de ochtend, een taart. Het recept staat op de achterkant van een doos Kellogg’s. Waar leeftijdsgenoten met poppen en autootjes speelden, stond Samuel Levie (40) het liefst in de keuken. Noem het puur toeval, kinderlijke verveling of instinct, hoe dan ook: het leek geschreven in de sterren dat hij chef zou worden. “Mijn ouders konden niet geloven dat ik die taart zelf had gemaakt. Het bakken in onze keuken – en de lovende reactie erna – was zo krachtig, dat ik vanaf dat moment kok wilde worden. Nu ik zelf vader ben, weet ik dat alles wat je kroost doet verrast. Misschien was de taart niet te eten en waren mijn ouders heel goede acteurs, maar door hun enthousiasme wist ik dat ik deze kant op moest.”

Thorn de Vries 

Soms is zijn wie je bent reden genoeg om te provoceren. Het deert acteur en filmmaker Thorn de Vries niet meer. Want die weet ook hoe belangrijk het is om jezelf uit te kunnen dragen. Al doet Thorn het alleen al voor diens jongere zelf. 

Huisje, boompje, beestje. Een fijne relatie en een kind. Velen zien dat als een onhaalbaar, heteronormatief beeld voor queers. Maar Thorn de Vries (28) bevindt zich inmiddels zelf in deze situatie, al had die dat nooit gedacht, opgroeiend in het hart van de Biblebelt. Net als dat Thorn niet had gedacht ooit volledig zichzelf te kunnen zijn. “Alleen al mijn bestaan is een daad van activisme. Als ik ’s ochtends besluit de deur uit te lopen, ben ik activistisch bezig. Ik maak mezelf, en mensen zoals ik, zichtbaar. Ik zie vaak genoeg mensen op straat staren of verbaasd omkijken. Mijn uiterlijk maakt ze in de war. Ik vind die verwarring inmiddels wel leuk. Die mindfuck van mensen die me graag in een hokje willen plaatsen, maar bij wie dat niet lukt.”

Akwasi Owusu Ansah 

Er zijn weinig Nederlanders die zo veel verschillende reacties oproepen als Akwasi. Hij is rapper, dichter, creatief directeur. Maar vooral nog die jongen uit Amsterdam, met dezelfde idealen en dromen. 

In 1898 zag Anton de Kom, een Surinaamse schrijver en een van de eerste zwarte verzetshelden in Nederland, het levenslicht. De Kom werd ‘oproerkraaier’ genoemd en bedreigd omdat hij als anti-koloniale schrijver racisme aan de kaak stelde. Precies negentig jaar na de geboorte van De Kom kwam Akwasi Owusu Ansah ter wereld, nu 36 jaar geleden. Hij ziet parallellen tussen zijn leven en dat van De Kom. “Daar schrijf ik een boek over, waarin ik brieven richt aan Anton. We lijken veel op elkaar. Ik zou mezelf geen verzetsheld kunnen noemen, maar ik verzet me wel tegen racisme. Ik word net als Anton ‘oproerkraaier’ genoemd, ik word ook bedreigd. Het is alsof de geschiedenis zich herhaalt.”

Dzifa Kusenuh 

Op de bres springen voor een groter goed: je moet het maar durven. Presentator, actrice en muzikant Dzifa Kusenuh doet niets liever.

Schoenmaker, blijf bij je leest. Dat gezegde gaat niet op voor Dzifa Kusenuh (29), aangezien ze acteert, presenteert en muziek maakt. “Het is mijn kracht, maar ook mijn zwakte om meerdere carrières tegelijkertijd te willen. Ik moet me soms focussen op één gebied, dat goed leren ontwikkelen om erna pas naar een ander gebied te gaan. Ik ben nu meer aan het presenteren en haal daar veel voldoening uit: het is een vette skill om beter in te worden. Acteren is mijn emotionele uitlaatklep, het voelt therapeutisch om te doen alsof ik iemand anders ben. En muziek maken voelt als mijn thuis. Het is mijn plek waar ik kan verwerken. Ik heb alle drie de richtingen nodig om in balans te blijven. Mijn ouders zijn van de generatie: leer een vak, wordt er goed in en verdien er geld mee. Ik vind het toffer om allerlei leuke dingen te doen. Anders ben ik vijftig jaar en heb ik spijt omdat ik niet al mijn dromen heb nagejaagd.”

Een van die dromen: een persoonlijke documentaire maken. Dat is gelukt. “Ik kom in september met een documentaire over voodoo. Het gaat over die religie, maar ook over de band die ik met mijn vader en Ghana, zijn moederland, heb. In de film volg je mijn eerste stappen in de wereld van voodoo: iets dat groot is in mijn familie. Ik vind het spannend, maar ook nodig om te delen.”

Zaïre Krieger

Ze schrijft, dicht, spreekt. In haar spoken word is ze goudeerlijk, met een microfoon of met haar geschreven woorden weet ze te raken, tot diep in je vezels. Taal is zeg maar echt Zaïre Kriegers ding. 

Een houten podium, met in het midden een rode stip. Een zaal vol genodigden staart naar een twintiger, die hun vertelt over haar ervaringen als vrouw van kleur in Nederland. Daar kwam de immer rijzende raket van Zaïre Krieger (28) van de grond. “Na die Ted Talk ging het ineens heel snel. Ik kreeg een agentschap, kreeg meer klussen om te spreken en te schrijven. Dat moment heeft tot veel moois geleid.”

Zo werd Zaïre in 2021 gevraagd om de bundel van Amanda Gorman – de Amerikaanse dichter en spokenwordartist die op de inauguratie van president Joe Biden sprak – te vertalen. Dat kwam na een rel op social media, waarin mensen uitgeverij Meulenhoff vroegen waarom ze kozen voor schrijver Lucas Rijneveld om het werk van Gorman te vertalen. Ze begrepen niet waarom de uitgever voor een witte auteur koos om het werk van een zwarte vrouw te vertalen. Immers: hoe zou hij ooit weten hoe het voelt om gediscrimineerd te worden, alleen al om zijn huidskleur? Zaïre was een van de mensen die opstonden en de blinde vlek aankaartte. Rijneveld besloot van de klus te stappen, waarna Zaïre werd gevraagd. 

Lees het volledige interview met de zes eigenzinnige makers in het nieuwe meinummer van Vogue Nederland, dat vanaf 18 april in de winkel ligt en hier online te bestellen is.