GS: Ja, en ik heb mijn belofte gehouden. Zonder hem, zou ik daar gestopt zijn. Ik werkte als serveerster in Londen, wachtend op mijn visum voor India, waar ik een beurs had. Ik zou niet in staat zijn geweest om dat te doen. Mijn leven zou daar gestopt zijn.

Meghan, vrouwen die in de staten wonen waar de nieuwe wetten al in werking zijn getreden, zullen snel weten hoe het leven vóór Roe was.

MM: Dit heeft vanaf nu een zeer reële invloed op het lichaam en het leven van vrouwen. Vrouwen vertellen nu al verhalen over hoe hun fysieke veiligheid in gevaar wordt gebracht. Vrouwen met de middelen zullen reizen om een abortus te krijgen, degenen zonder middelen zullen misschien proberen er zelf een te krijgen met een enorm risico. Sommigen zullen abortuspillen moeten halen bij ongereguleerde apotheken. Anderen die zwanger zijn en in een medische noodsituatie verkeren, zullen overgeleverd zijn aan de genade van artsen en advocaten om te bepalen of een procedure die nodig is om haar leven te redden, überhaupt wel kan worden uitgevoerd. Wat zegt dit tegen vrouwen? Het zegt ons dat onze fysieke veiligheid er niet toe doet, en bijgevolg dat wij er niet toe doen. Maar dat doen we wel. Vrouwen zijn belangrijk. En dit is één van de redenen waarom ik Gloria onmiddellijk belde. Want in dit alles herinnert ze me eraan dat wanneer je boos bent, je die energie moet stoppen in iets dat een verschil maakt. Dat is wat activisme is. Het gaat erom hoe we ons laten zien.

GS: Een groot deel van het probleem is natuurlijk dat we een Hooggerechtshof hebben dat niet het land vertegenwoordigt. Misschien omdat ik hier al langer ben, wat betekent dat ik hier al eerder ben geweest, zeg ik dat we gaan doen wat we moeten en willen doen. Ongeveer één op de drie Amerikaanse vrouwen heeft een abortus ondergaan toen het nog illegaal was. De behoefte en het recht om over het eigen lichaam te beschikken, blijft bestaan. We moeten het omzetten in een politieke realiteit.

Veel van de staten die abortus verbieden, Meghan, zijn ook staten met de hoogste moeder- en kindersterfte, vooral onder zwarte vrouwen. In de VS hebben zwarte vrouwen bijna drie keer meer kans dan witte vrouwen om te sterven tijdens zwangerschap of bevalling, en het sterftecijfer van zwarte baby’s is twee keer zo hoog als dat van witte baby’s. In hoeverre ben je bezorgd dat deze uitspraak een buitenproportioneel effect zal hebben op deze vrouwen? En waar maak je je specifiek zorgen over?

MM: Deze problemen zijn systemisch, onderling verbonden en te voorkomen. Vrouwen van kleur en vooral zwarte vrouwen worden het hardst getroffen door deze beslissingen, omdat de meesten van ons niet dezelfde toegang hebben tot gezondheidszorg, economische kansen, geestelijke gezondheidszorg… de lijst is eindeloos. Het is moeilijk te overschatten wat deze beslissing voor deze gemeenschappen zal betekenen.

Rechter Clarence Thomas zei dat het hof haar “fouten moet corrigeren” wat betreft het toestaan van het homohuwelijk, relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht en zelfs anticonceptie. Juridische analisten stellen dat het homohuwelijk het meeste gevaar loopt bij dit hof. Meghan, ben jij bezorgd, niet alleen voor vrouwen, maar ook voor andere groepen die vochten om rechten te krijgen in de VS?

MM: Absoluut. We zagen het in duidelijke bewoordingen van rechter Thomas. Dit is een blauwdruk voor het terugdraaien van rechten. De uitspraak is een signaal over de toekomst van het homohuwelijk, de toegang tot anticonceptie en vele fundamentele rechten op privacy. Het voelt als het topje van de ijsberg en is onderdeel van de reden waarom mensen zo bang zijn. We moeten die angst ombuigen in actie. We kunnen in november beginnen met de tussentijdse verkiezingen. Ik weet dat dit zo repetitief aanvoelt, maar we moeten stemmen, elke keer weer, van lokale verkiezingen tot staats- en nationale verkiezingen.

Dus, laten we praten over wat er gedaan kan worden. Mensen vragen waar ze achter kunnen staan, waar ze een verschil kunnen maken. Waar zouden mensen volgens jullie hun aandacht op moeten richten?

GS: Het hangt ervan af waar de persoon zich bevindt. Als ze in een anti-choice staat wonen of in een staat waar de meerderheid van de wetgevende macht anti-choice is, dan is politiek werk erg belangrijk. Als ze in een pro-choice staat zijn waar de klinieken worden bestookt of niet worden gesteund, dan is het belangrijk om die klinieken te beschermen en te steunen. Waar we ons ook bevinden, we kunnen duidelijk maken dat reproductieve vrijheid een fundamenteel recht is, net als vrijheid van meningsuiting.

MM: Het is een veel groter gesprek over waarom we al decennialang vechten om een grondwetswijziging erdoor te krijgen [het Equal Rights Amendment] die duidelijk maakt dat vrouwen gelijk kunnen worden behandeld. Het is volkomen absurd dat dit iets is waar we nog steeds voor vechten. En Gloria, weet je, we hebben gesproken over hoe we dat erdoor kunnen blijven drukken. Ik denk dat het nu meer dan ooit tijd is.

GS: Wij zijn de enige democratie ter wereld die vrouwen niet in haar grondwet heeft opgenomen. Ik vind dat we op elke luchthaven waar mensen uit andere landen aankomen, grote borden moeten ophangen met de tekst: ‘Welkom in de enige democratie ter wereld waar vrouwen niet worden inbegrepen’. Misschien zou dat mensen in verlegenheid brengen om actie te ondernemen. Alle benodigde staten hebben [de ERA] geratificeerd, en het moet alleen nog door het Congres worden aanvaard. Dus als de president er een prioriteit van maakt, zou het kunnen gebeuren. Het betekent dat we op dezelfde voet van inclusiviteit zouden staan als elke andere democratie in de wereld.

Er is zoveel stigma rond dit alles. Ik denk dat het belangrijk is om gesprekken over abortus en de gezondheid van vrouwen te normaliseren. Wat brengen die onderwerpen bij jullie naar boven?

MM: Ik denk aan hoe gelukkig ik me voelde dat ik mijn beide kinderen kon krijgen. Ik weet hoe het voelt om een band te hebben met wat er in je lichaam groeit. Wat er met ons lichaam gebeurt is zo diep persoonlijk. Dat kan ook leiden tot stilzwijgen en stigmatisering, ook al hebben zovelen van ons te maken met persoonlijke gezondheidscrises. Ik weet hoe een miskraam voelt, en ik heb er publiekelijk over gesproken. Hoe meer we het gesprek normaliseren over de dingen die ons leven en ons lichaam beïnvloeden, hoe meer mensen gaan begrijpen hoe noodzakelijk het is om beschermende maatregelen te nemen.

Dit gaat over de fysieke veiligheid van vrouwen. Het gaat ook over economische rechtvaardigheid, individuele autonomie, en wie we zijn als samenleving. Niemand zou gedwongen moeten worden een beslissing te nemen die hij niet wil nemen, of die onveilig is. Eerlijk gezegd, of het nu gaat om een vrouw die in een ondenkbare situatie wordt gebracht, een vrouw die nog niet klaar is om een gezin te stichten, of zelfs een stel dat het verdient om hun gezin te plannen op een manier die voor hen het meest logisch is, het gaat erom dat ze een keuze hebben.

GS: Dit is zo oud als de mensheid. Ik herinner me dat ik een paar decennia geleden met vrouwen in de Kalahari-woestijn zat en dat zij mij een plant lieten zien die zij gebruikten om de vruchtbaarheid te verhogen en een die zij gebruikten als abortusmiddel. Dit is nauwelijks iets nieuws, en ook in onze inheemse Amerikaanse culturen hier werd dit begrepen.

Dit moet niet alleen op vrouwen slaan. Er is nooit een abortus zonder sperma. Wat zou je zeggen tegen mannen die reproductieve rechten steunen?

MM: Mannen moeten nu en ook daarna hun stem laten horen, want dit zijn beslissingen die gevolgen hebben voor relaties, gezinnen en gemeenschappen in het algemeen. Ze zijn misschien tegen vrouwen gericht, maar de gevolgen treffen ons allemaal. Mijn man en ik hebben het daar de afgelopen dagen vaak over gehad. Hij is ook een feminist.

GS: Ja, dat kan ik beamen, want ik heb hem ontmoet voordat ik jou ontmoette. Hij was op een grote bijeenkomst die ik bijwoonde en hij pleitte voor de rechten van mensen.

MM: En zijn reactie vorige week was net als de mijne. Ik weet dat er op dit moment bij veel vrouwen een gevoel van wanhoop heerst. Maar nogmaals, we moeten ons verenigen en niet zwelgen. We moeten het werk doen.

GS: Jij en ik wonen in staten waar reproductieve vrijheid bestaat – New York en Californië. Het is dus een kwestie van staat tot staat, en helaas heeft het Hooggerechtshof toegestaan dat het een kwestie van staat tot staat blijft.

Gloria, ik luister naar dit gesprek en vraag me af of je het stokje doorgeeft aan een andere generatie en een nieuwe stem om het werk dat je hebt gedaan voort te zetten?

GS: Ja, hoewel ik van plan ben om 100 te worden.

We hopen het!

MM: Dat zul je. Mijn hemel, Gloria, ik hoop zelfs ouder dan 100. En dat je dan nog steeds die ongelooflijke leren broek draagt.

GS: Ik moet mijn eigen leeftijd erkennen, maar ik geef het stokje niet door. Ik houd het stokje, maar begrijp dat we allemaal een stokje hebben; er is er niet maar één.

Meghan, wat is er volgens jou nodig op dit moment?

MM: Dit moment vereist eenheid – echt luisteren naar mensen, begrijpen dat de grondwet werd geschreven in een tijd waarin vrouwen tweederangsburgers waren. Dat zijn we niet. Bepaalde dingen moeten veranderen. Ik denk dat het ook gaat om het eren van de mensen die dit werk al lang voor ons hebben gedaan, zoals Gloria. Ik ben dankbaar dat ik het stokje naast haar vasthoud en dat we dit werk samen blijven doen.

GS: Ja, we zijn elkaar gekozen familie. Ik ben Meghan net zo dankbaar dat ze het heden is en de toekomst. Dat ze risico’s van kritiek neemt door op te komen voor waar ze in gelooft en wat de meerderheid nodig heeft.

MM: Ik bekijk de dingen altijd met hoop. Als je iemand bent die echt gelooft dat het beter kan, als je iemand bent die onrechtvaardigheid ziet, dan heb je een keuze. Je kunt daar blijven zitten en zelfgenoegzaam toekijken, of je kunt zeggen: wat kan ik doen om ons aan de andere kant van dit alles te krijgen? Dat is nog een reden waarom ik Gloria belde, omdat ik wist waar ik naar op zoek was. Wat moeten we doen? Hoe steunen we elkaar? Hoe krijgen we de noodzakelijke veranderingen over de streep? Wat we nodig hebben, op dit moment, is te beginnen met hoop.

GS: Ik denk dat we moeten onthouden dat hoop een vorm van planning is. [Lacht.] Als je niet hoopvol bent, heb je het opgegeven.

Dit gesprek is bewerkt en ingekort. Extra verslaggeving door Thalia Halloran.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue US.