Angststoornis

Karel: “Op mijn 22ste kreeg ik een angststoornis. Gevolg: ik werd bang voor alles. Voor op de fiets stappen, over het strand lopen, op de bank zitten. Ik deed het allemaal wel, maar voelde me overal onprettig bij. Die angsten stopten twee jaar later pas, nadat ik mijn familie bij elkaar had verzameld om te zeggen dat ik mentaal aan het instorten was. Ze steunden me meteen. De therapiesessies die ik na dat gesprek kreeg, hebben me tot op de dag van vandaag geholpen. Gelukkig maar: het was echt de naarste periode uit mijn leven. Toch wist ik de stoornis verborgen te houden voor anderen. Ik werd er dagelijks door gegrepen, kwam in een mentale rollercoaster terecht die steil naar beneden ging. 

Mijn lichaam reageerde op mijn negatieve gedachten, waardoor ik regelmatig paniekaanvallen kreeg. Dat alles begon toen ik ging blowen op een festival. De nacht ervoor had ik doorgehaald, en na één jointje kwam ik in een lange bad trip terecht. Ik krabbelde weer langzaam op, tot een van mijn goede vrienden niet veel later een zware psychose kreeg – ook door het blowen. Op het moment dat ik dat hoorde, ging het licht uit. Ik hoorde een piep in mijn oren, de wereld bewoog langzaam, ik zag even zwart. De maanden erna wilde ik alleen maar slapen. Want als ik sliep, voelde ik niets. Nu doet het me niet meer zoveel. Inmiddels kan ik mijn angsten een plek geven. Ik ken mezelf beter dan ooit. Ik gun niemand wat ik meemaakte, maar de stoornis heeft me ook gevormd.” 

Maan: “Ik was als kind heel angstig. Had extreme verlatingsangst toen ik vijf jaar werd en was altijd bang om mijn ouders niet om me heen te hebben. Als mijn moeder me afzette op school ging het al mis: ik moest zo huilen, iedere dag weer. Jaren later kreeg ik angst voor prikken, ziekenhuizen, ziektes. Ik werd een beetje hypochonder. Het zit in mij om snel bang te worden. Nu ik snap dat het deel van me uitmaakt, kijk ik er anders naar. Achteraf waren het allemaal irreële angsten. Nu kan ik beter relativeren en weet ik mezelf terug in de realiteit te trekken.”

Stiekem

Maan: “Toen we aan Stiekem werkten, ontstond onze liefde. In de studio keek Ka eerst de kat uit de boom en praatte hij niet veel met me. Dat triggerde me juist: ik wilde nog liever weten wie hij was. Na een opnamedag ging ik terug naar Amsterdam, waar hij destijds ook woonde. Ik bood hem een rit aan – ik moest toch dezelfde kant op. In de auto spraken we over onze vroegere levens, over het gekke werk in deze industrie. We voelden elkaar meteen aan.”

Karel: “Wat lief, je wordt rood als je erover praat. Het is inderdaad langzaam ontstaan tussen ons, ik was niet op slag verliefd. Ze is een lekker ding, dat zag ik echt wel. Maar ik begon haar pas leuk te vinden tijdens onze dates. Toen ontkwam ik er niet meer aan: we begrepen elkaar te goed. De eerste echte date was in een restaurantje in Den Haag. Daarna besloten we naar het strand te gaan. We wilden de zonsondergang zien, maar waren te laat. Uiteindelijk kwamen we in kutweer terecht: het regende hard, waarna we zaten te kloten met de paraplu. Heel romantisch allemaal.”

Maan: “Ik werd al snel verliefd op de manier waarop hij naar de wereld kijkt, met die bruine glinsterogen. Vol aandacht, ondeugend en zonder te oordelen. Ook zit hij vol liefde voor de mensen om hem heen en zorgt hij voor minderbedeelden. Echt, dit gevoel heb ik nooit eerder voor iemand gehad.” 

‘Fuck ‘em all’

Maan: “Het is heel fijn tussen ons. Zijn mentaliteit geeft me rust, hij staat onbevangener in het leven. Misschien ook omdat hij minder lang in de media zit. Ik ben de afgelopen jaren geslotener geworden. Mensen willen al zo veel van me weten, waaronder ook alles over mijn liefdesleven. Ik ben klaar met de hongerige haaien die zitten te happen naar nieuws. We willen onze liefde uitzoeken zoals iedere twintiger dat doet: samen. We doen nu lekker waar we zelf zin in hebben, wat mensen ook van ons vinden. Zolang wij maar weten hoe het zit.”

Karel: “Precies. Fuck ’em all.”

Maan: “We hebben het gevoel dat we alles mogen delen met elkaar. Die kwetsbaarheid is heel mooi. En zijn gevoeligheid, ook naar mij toe, is bijzonder. Hij weet soms sneller hoe ik me voel dan ikzelf.”

Karel: “Ze is mijn maatje. Geloof me: haar karakter is het mooiste dat er is. Ze is puur en empathisch. Maan wil altijd iedereen helpen. En ondanks alles verandert ze niet. Ik zie dezelfde Maan, iedere dag weer. Ik ben smoorverliefd.”

Nachtvlinders

Karel: “Mijn sociale leven speelt zich af in de nacht. Ik maak de gekste dingen mee met mijn Haagse vrienden. Als we uitgaan zijn we een stel mafkezen. Niets is te gek. De nacht blijft speciaal voor me, maar ik pak steeds vaker mijn rustmomenten. Door shows kan ik alleen niet meer ieder weekend uit.”

Maan: “De nacht is fijn. De wereld slaapt, je hebt even geen verantwoordelijkheden en bent het leven aan het leven. Ik ben overigens niet zo’n nachtdier als Karel, hoor. Ik hou meer van de avond. Dan vind ik eindelijk wat rust en kan ik mijn telefoon wegleggen. Maar ik kan een nacht stappen ook heerlijk vinden, het is een van de weinige momenten dat ik écht even nergens aan hoef te denken.”

Verdoven

Karel: “Ja, lekker toch? Nee, geintje. Maar ik kan wel van drank en drugs genieten. Voor shows gebruiken de jongens en ik in principe niets meer. Ik drink ook niet meer als ik moet optreden: dat kost te veel energie. Maar in mijn vrije tijd doe ik wat ik wil. Als ik dronken ben of iets heb gebruikt, maakt alles me minder uit. Dan interesseert het me niet meer om herkend te worden of de meningen van anderen te horen.”

Maan: “Ik begrijp je. Maar ik ben me er toch ook van bewust dat ik niet wil dat mensen me super fucked up zien. Ik zoek naar een middenweg. Toch denk ik weleens: boeien, dit is ook mijn vrije tijd. Dan zien mensen het maar. Toch kan ik me niet meer zo laten gaan als toen ik een tiener was. Ik heb inmiddels altijd antennes aanstaan. Soms wil ik ze uitzetten: ik ben tenslotte ook jong.”

Karel: “Mensen maakten zich zorgen over onze groep, vooral na het zien van Milo’s filmpje (waarin de Goldband-zanger cocaïne snuift op het podium, red.) of na het luisteren van ons nummer Rommel. Maar dat hoeft helemaal niet. Tuurlijk, we geven geen goed voorbeeld, maar wij delen dat filmpje niet zelf. De media melken het uit. Echt, ons gebruik is niet extreem. Bovendien: iedereen doet het.”

De industrie

Karel: “De muziekindustrie heeft twee kanten. Het wereldje is niet altijd helder. Veel mensen gedragen zich onoprecht, misschien omdat het zo moeilijk is om binnen te komen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Ik hou niet van nep doen. De industrie is ook leuk, hoor. Ik vind optreden tof, mijn managers geweldig. Maar het radiowereldje is bijvoorbeeld niet mijn ding. Daar kun je alleen je muziek laten horen als je de juiste mensen kent. Vermoeiend.”

Maan: “Het is een ons-kent-onsverhaal. Als je net de goede connecties hebt, mag je sneller een nummer bij ze komen spelen.”

Karel: “Er wordt zo veel moois gemaakt, maar de kutste muziek wordt gedraaid. Met alle respect, hoor. Ik maak zelf ook kutmuziek. Maar het is jammer van al dat talent: er zijn zo veel alternatieve muzikanten die niet worden opgepikt. Drum-’n- bass of indie wordt weinig gespeeld omdat men denkt dat de massa het niet begrijpt, het te eigen is of niet pakkend. Maar door verschillende stijlen te horen, verbreed je je muziekkennis en -smaak. Nu is alles zo eentonig.”

Maan: “Dit werk kan zwaar zijn als ik overprikkeld ben of een mindere dag heb. ’s Avonds moet ik toch weer alles geven om een goede show neer te zetten, dat ben ik mijn publiek verplicht, vind ik. Dan moet ik de energie uit mijn tenen halen. Leven voor het oog van het publiek is weleens lastig. Tuurlijk, je maakt muziek en wil het laten horen, je hoopt dat mensen zich erin herkennen. En het is leuker om voor een volle zaal te staan dan voor niemand. Maar je moet ook veel inleveren voor roem. Soms voelt het alsof ik publiek bezit ben geworden.”

‘The Voice’

Maan: “Ik snap dat je het erover wil hebben. Kijk, ik heb een heel fijne tijd gehad. Ik vind het naar dat er kandidaten zijn die het anders hebben meegemaakt. Voor mij was het een droom om mee te mogen doen: ik had gewild dat dat voor iedereen zo was. Op mijn achttiende werd ik gescout voor het programma. Ik was net klaar met de middelbare school en dacht: let’s give it a try. Ik zou nooit willen dat ik spijt zou krijgen als ik iets niet heb geprobeerd. Dit kwam op mijn pad, terwijl ik eigenlijk het plan had om psychologie of geneeskunde te studeren.”

Karel: “Zoals iedereen in Bergen, bedoel je?”

Maan: “Haha! Ja, oké. Toch had ik vroeger nooit kunnen dromen dat er zo veel moois zou gaan gebeuren. Als klein meisje zong ik al voor de webcam, ik was gefascineerd door Beyoncé en liep op hakjes door het huis. Maar zangeres worden leek onbereikbaar, een megadroom die te onwerkelijk voelde. The Voice was de springplank die ik nodig had.”

Sarcasme

Karel: “De jongens en ik zijn ook in het dagelijks leven zo sarcastisch. We zijn altijd hetzelfde, zowel op als naast het podium. Dat is geen masker. Het kost te veel moeite om niet oprecht te zijn. Dat droge, sarcastische randje zit gewoon in ons.”

Maan: “Dat sarcasme, hun oprechtheid en lol tijdens shows maken ze zo geliefd. Goldband is een act geworden waarvan je trots bent er fan van te zijn. Dat gebeurt niet zo vaak: fan zijn van iets wordt al gauw als cringe gezien. Toch wil je onderdeel zijn van de club.”

Elke week onze beste artikelen in je inbox? Schrijf je hier in voor de Vogue-nieuwsbrief.

Karel: “Nou, niet altijd. Zo hebben we eens een zak stuc in het publiek gegooid tijdens onze show. De bedoeling was dat we de dichte zak lieten crowd- surfen, maar dat begreep Boaz niet helemaal. Hij pakte een sleutel, sneed het plastic open en gooide het stuc over het publiek. De zaal liep meteen leeg: mensen kregen last van hun ogen, ademden de stof in en gingen naar de huisarts. We moesten de schoonmaakkosten voor de dj-apparatuur zelf betalen na afloop. Kostte drieduizend euro. Voor dat bedrag wilde ik zelf wel poetsen. Maar goed, het is opgelost.”

Applaus

Karel: “Ik heb nooit zo over applaus nagedacht, of over wat het met me doet. Ik merk wel dat ik anders ben geworden door dit werk: ik zoek steeds vaker de rust op in plaats van de drukte. Het is al ontzettend hectisch om me heen. Ik kan me voorstellen dat ik ooit een ander beroep zou willen hebben, maar nu nog niet. Daarvoor is de hectiek nog te lekker.”

Maan: “Ik ben niet meer afhankelijk van het applaus. Ik wil op avontuur gaan. Voelen dat ik leef: dat is nu belangrijker voor me. Vroeger wilde ik gezien worden, vond ik de waardering fijn. Tuurlijk, het is heel tof dat ik dit alles mag meemaken, maar het is gezond om niet alleen voor het applaus te leven. Want hoe zou het zijn als alles ineens wegvalt: roem, fans? Dat wordt wennen. Toch droom ik ook weleens van een bestaan tussen de weilanden en koeien, hoor. Een leven in volledige anonimiteit. En dat ik dan kan terugkijken op al het moois dat er is gebeurd.”

Groot dromen

Maan: “Tuurlijk, het is mooi om te blijven verlangen naar iets nieuws. Daardoor push je jezelf naar een hoger niveau. Maar er ligt ook een kracht in kijken naar wat er al is. Ik zou nog graag eens op Lowlands willen staan met een eigen show. En Amerika? Ik wil het niet uitsluiten, het kan interessant zijn om het ooit internationaal te proberen, maar ik focus me er nog niet op. Dat zou ook betekenen dat ik ineens in het Engels moet zingen. En zou moeten verhuizen.”

Karel: “Doe dat maar niet, alsjeblieft. Mijn goal is om dit werk de komende tijd te blijven doen met plezier. In alle gezondheid, met de jongens bij elkaar en fucking gelukkig. Ik leef momenteel mijn droom. Het is echt speciaal wat we meemaken, daar kunnen nog weinig doelen tegenop. Hoewel, het zou best leuk zijn om eens in een uitverkochte Arena te staan.”

Dit interview is oorspronkelijk gepubliceerd in het nieuwe juli/augustusnummer van Vogue Nederland met Maan en Karel op de cover, dat vanaf 29 juni in de winkel ligt en hier online te bestellen is.