Burning Man

Normaal gesproken werkt Morgan eerst aan een huis of hotel, en eindigt ze met het uitzoeken van passende kunst. Hier ging het andersom. “Ik wilde iets bijzonders doen met het land, een vierkante kilometer groot. Ik ben diverse malen naar Burning Man geweest en de spirituele sfeer van dat festival spreekt me zeer aan.” Uiteindelijk vroeg ze de Zuid-Afrikaanse kunstenaar Daniel Popper, bekend van zijn grootschalige sculpturen, een installatie te maken.

“Na mijn telefoontje vloog hij meteen naar Joshua Tree. We hebben het weekeinde samen doorgebracht. Ideeën over en weer geschoven en het landschap, de aarde en de geschiedenis van deze plek bestudeerd. Negen maanden na die eerste meeting werd Transmission geboren. Een negen meter hoge installatie van een vrouwenhoofd plus handen. Gebouwd in Zuid-Afrika en verscheept. Dat had nogal wat voeten in de aarde. Midden in lockdown waren beide havens van Los Angeles gesloten. Uiteindelijk was een deel van haar uitgeladen, maar moesten we nog twee maanden wachten tot het andere kon worden uitgeladen.

Divine intervention

Ik heb gesmeekt en geschreeuwd, maar kreeg het niet voor elkaar. En toen was daar ineens iemand op de scheepswerf die fan bleek van Daniel. Die drukte het erdoor. Daar heb ik maar één verklaring voor: divine intervention.” Waar staat Transmission voor? “Ze herinnert ons eraan dat we allemaal geworteld zijn in liefde, eenheid en Moeder Natuur. Ze is ontstaan uit de aarde, onze ware moeder – zo denk ik erover. Je voelt de energie tussen haar handpalmen. Er komt nog een lichtbundel tussen die de band moet representeren die we op deze wereld allemaal met elkaar hebben. Ik ben niet gelovig, maar wel gefascineerd door het universum. Er gebeurt werkelijk iets met je als je dicht bij haar staat en ze hoog boven je uit torent. Een vriendin was hier recent en barstte in huilen uit.”

De installatie is zo’n overweldigend succes, dat Morgan borden heeft moeten ophangen die aangeven dat er een boete van 20.000 dollar staat op betreding van haar terrein. ‘Toen Transmission op Google Maps stond, liep het de spuigaten uit. Ik werd overspoeld door hordes selfiefanaten. Dagelijks vlogen er tig drones over om beelden te maken. Mensen klommen in haar en lieten vuilnis achter; ik moest hekken opzetten en beveiliging inhuren. Ik ben uiteraard ontroerd dat zo veel mensen zich door haar aangetrokken voelen, maar ze is nooit bedoeld als grote publiekstrekker. Ze is gecreëerd voor de Mojave Moon Ranch. Noodgedwongen heb ik een parkeerplek gecreëerd. En een plek van waar een Instagramshot is te nemen. Dicht bij haar komen is alleen nog gereserveerd voor gasten van de ranch.”

Hollywoodroyalty

Morgan stamt uit een familie van Hollywoodroyalty. Haar vader was de succesvolle screenwriter en later real estate-tycoon Harry ‘Coco’ Brown. Haar moeder actrice en model Karen Somerville. Oma Sally Eilers was een silent moviestar, opa de beroemde producer en regisseur Joe Brown. “We hebben altijd een geruchtmakende familie gehad. Oma was een klassieke schoonheid en trouwde maar liefst vier keer. Een wilde vrouw, zeker voor die tijd. Helaas is ze niet oud geworden. Ik heb haar niet gekend, maar onze voorouders hebben hoe dan ook een plekje in onze ziel.” In Morgans jeugd kwamen er dagelijks acteurs over de vloer. Maar haar vaders kunstenaarsvrienden in New York maakten destijds meer indruk op haar. “Hij was dik met Dennis Hopper en Keith Haring, op mijn tiende kwam ik wekelijks in Basquiats studio. Ik heb een bevoorrechte opvoeding genoten, maar mijn jeugd was verre van gelukkig.

Mijn ouders scheidden toen ik één was. Mijn vader was een enorme playboy die elke avond in Studio 54 vertoefde, mijn moeder trouwens ook. Later verhuisde ik met haar naar Ierland, waar ze verliefd werd op acteur Peter O’Toole. Wereldberoemd als Lawrence of Arabia. Met mijn moeder en Peter woonde ik een tijdje in het Plaza Hotel in New York. Op straat moesten we regelmatig rennen, omdat we achtervolgd werden door fans en fotografen. Ik herinner me dat ik vaak angstig was. Toen mijn moeder en Peter uit elkaar gingen, raakten ze verwikkeld in een voogdijgevecht over mijn halfbroer en stonden er elke dag tientallen paparazzi voor mijn school. Het was heftig, maar Peter was een briljante man. Hij heeft me nog leren lezen.

Lang ben ik weggelopen voor mezelf, eenmaal ouder heb ik me overgegeven aan alles waarmee ik diep in mezelf kon duiken. You name it, ik heb elke vorm van therapie achter de rug. De Mojave Moon Ranch – een project van pakweg vijf jaar – moet uiteindelijk een retreat worden, een bootcamp voor de ziel. Ik heb veel werk verricht om mezelf geestelijk te helen en compassie te hebben voor mijn jonge ik. Ik wil anderen de beste therapieën bieden die voor mij ook gewerkt hebben, in een prachtige omgeving.”

Morgan Brown: de vrouwelijke Ralph Lauren 

Vanaf haar veertiende werkte Morgan als model. “Een te gekke tijd, ik ben op zo veel plekken geweest, maar de industrie was toen erg hard. Er gebeuren nog steeds slechte dingen, maar inmiddels zijn modellen wettelijk wel beter beschermd. In mijn tijd moest je er op je veertiende uitzien als 25 en werd je verteld sexy voor de camera te poseren, wat ik nogal verwarrend vond. Uiteindelijk heb ik het tien jaar volgehouden, maar vanaf mijn achttiende werkte ik ook bij mijn vader. Hij zat inmiddels in het vastgoed en wilde me klaarstomen om zijn bedrijf over te nemen. Daar vond ik mijn bestemming.”

Op haar 27ste bouwde ze haar eerste huis. “Een uitdagende tijd. Mijn vader was stervende, mijn zoon – die ik alleen opvoedde – was acht maanden oud. Ik vloog continu heen en weer tussen New York en LA om bij mijn vader te zijn, ondertussen bouwde ik ook nog een huis in LA, from scratch. It was definitely a learning curve, but also really magic. Als ontwerper heb je een plaatje in je hoofd, om dat tot leven te zien komen is geweldig.”

Er zouden nog zeven indrukwekkende huizen volgen, en met haar bedrijf Morgan Brown Designs koopt ze tegenwoordig historical trophy properties nabij Los Angeles “om de geschiedenis en al die schitterende details en het vakwerk te bewaren.” Soms gaat ze er zelf een tijdje in wonen, soms verhuurt ze het voordat er wordt verbouwd en doorverkocht. De vrouwelijke Ralph Lauren, wordt ze wel genoemd. “Dat is natuurlijk een groot compliment, en ik snap het wel. Net als Ralph heb ik een grote passie voor paarden. Tot een paar jaar geleden was ik springruiter, ik heb mijn hele leven aan wedstrijden meegedaan. Ik zat zelfs al op een paard voordat ik kon lopen; mijn moeder bezat twintig racepaarden.”

One hell of a lucky guy

Zo open als ze is over haar zielenroerselen, zo zwijgzaam is Morgan over haar privéleven. Er is weinig over bekend. De naam van haar achttienjarige zoon is nergens te vinden, ook niet wie zijn vader is. Wel dat ze al tien jaar haar leven deelt met de Schotse acteur Gerard Butler. Ze zijn niet getrouwd, want ze hebben het heerlijk samen en ze wil “het niet verpesten.” “Mijn liefdesleven probeer ik zo privé mogelijk te houden. Er heerst veel negativiteit in de wereld, mensen kunnen hard oordelen. Relaties zijn al moeilijk genoeg, die bemoeienis wil je er niet bij hebben.”

De weekenden brengt het stel graag door met vrienden in hun strandhuis in Malibu. Beetje wandelen, paardrijden en paddleboarden. “Mijn zoon lacht me altijd uit, laatst zei hij: ‘You’re such a Malibu mum.’ Ik vroeg hem wat dat betekende. Het antwoord: Somebody that’s dressed super chic, but is barefoot all the time. En dat klopt ook, haha.”

Haar woonhuis in West-Hollywood heeft een zoutwaterzwembad en een skatepark voor haar zoon, one hell of a lucky guy. “Eigenlijk wilde ik op die plek een vijver aanleggen, maar toen hij dertien werd, wilde hij zó graag een eigen skatepark. Het is ontzettend gezellig, een hang-out voor al zijn vrienden, en ik maar hamburgers bakken, soms midden in de nacht. Dat moet de Joodse moeder in me zijn; ik ben half-Joods. Mijn zoon en ik zijn heel close. Ik ben er om hem te steunen, niet om te oordelen. Kids moeten kunnen experimenteren, ik wil een veilige haven zijn. Voor hem, maar ook voor zijn vrienden.”

‘Geiten zijn onweerstaanbaar’ 

Na de zomer verhuizen ze samen naar New York. “Mijn zoon, qua uiterlijk een mini me, gaat er naar de kunstacademie. Hij schildert abstract; als kind was hij groot fan van animatie, dat zie je terug in zijn werk. Op zijn dertiende schilderde hij al en luisterde hij graag naar jazzmuziek. Hij heeft een oude ziel, maar wel een die ook van hiphop houdt.” Morgan heeft haar zinnen gezet op een cool appartement aan Gramercy Park op Manhattan. “Een soort townhouse in de lucht, drie verdiepingen met een fantastische roof space.” Op de verlanglijst staat daarnaast een boerderij vol rescue animals in New York State. “Zo heerlijk om ’s ochtends wakker te worden, met een koffie naar buiten te lopen en de geur van hooi op te snuiven.”

Een paradijs moet het worden voor haar vier rescue-honden: chihuahua Jake, pitbull Lola, Whisky, een vreemde mix van een jack russell met een pitbull, en de Slowaakse bloedhond Shuka, Bulgaars voor ‘schatje’. “Mijn vriend vond haar tijdens het draaien van een film in Bulgarije. Straks op de boerderij is elk dier dat ik kan helpen welkom. Ik voelde me als kind erg eenzaam, dieren hebben me altijd gezelschap gehouden. Paarden zijn mijn grote liefde, maar geiten vind ik ook onweerstaanbaar. Voor mijn verjaardag in maart kreeg ik van mijn assistent een Goat-A-Gram. Er werd op de deur geklopt en daar stond een vrouw met twee geiten om te knuffelen. Er is iets met die beesten – als je ze ziet springen kun je niet anders dan glimlachen, hoe slecht je dag ook is begonnen.”

Emotionele capsule

Weer een jaartje ouder, daar zegt ze geen problemen mee te hebben, maar ‘er is wel een dingetje’. “Ik ben 46, maar als je me googelt, lees je overal dat ik 52 ben. Mensen verwarren me met een mannelijke acteur met dezelfde naam. Je ziet míjn foto, maar met zíjn geboortedatum en een opsomming van alle horrorfilms waarin hij heeft gespeeld. Ik moet er nog eens achteraan om dit recht te zetten. Voor LA standards ben je namelijk met 46 al een dinosaurus, laat staan met 52. Er ligt hier veel druk op vrouwen om er goed uit te blijven zien. Ik heb de plastische-chirurgieroute nog niet bewandeld, maar zeg nooit nooit. Alleen: iedereen gaat er in LA hetzelfde uitzien en ik wil ook waarderen waar ik vandaan kom. You don’t wanna look like you don’t have much history.”

Hoe lang gaat ze hier nog mee door, huizen kopen zoals een ander kunst of een tosti koopt? “Haha, geen idee, we zullen het zien. Ik red graag geweldige architectuur en er kleeft iets moois aan het creëren van fijne plekken waar bewoners mijlpalen gaan beleven. Een huis is toch een emotionele capsule. Een plek waar je kinderen hun eerste stapjes zetten, maar ook waar je te horen krijgt dat je ouders stervende zijn. Dus ja, ik ga zeker nog door met ontwerpen en ik blijf bijzondere huizen kopen, wie weet waar dat nog eens toe zal leiden. I’m open to wherever the wind blows.”

Dit interview werd eerder gepubliceerd in het mei/juninummer van Vogue Living 2023.