Foto’s van Nicole en Friso die het huis bezichtigen in coronatijd, met mondkapjes om en plastic handschoenen aan. De verkopers, oudere mensen die er al sinds de jaren tachtig woonden, waren doodsbang om besmet te raken. Nicole: “Er hing een beetje een raar sfeertje, er liepen mensen rond die negatief waren en alles afkraakten. Het was ook gedateerd, en overal kasten, maar we waren op slag verliefd. We zagen allebei meteen de mogelijkheden van dit huis.”

Friso: “We woonden toen in De Pijp, maar we wilden graag naar Amsterdam-Noord. Een karakteristiek huis in een buurt met een rauw randje – dat was wat we graag wilden. We hadden al een paar keer op panden geboden, maar elke keer grepen we mis. De huizenmarkt in Amsterdam was toen zo overspannen dat de moed ons al een beetje in de schoenen was gezakt. Maar nu was het raak.”

Samen met een bevriende architect maakten ze een verbouwingsplan. Er werd een budget vastgesteld en een bouwdepot bij de bank aangevraagd. Daaruit kon ook een grote uitbouw worden betaald, dachten ze. Friso: “Maar een paar maanden later, toen we de sleutel kregen, bleek er uiteindelijk minder mogelijk dan gedacht. Die uitbouw kon financieel niet uit.” Nicole: “We hadden nog nooit verbouwd. Dat dit een klus zou worden wisten we wel, maar wij dachten, een beetje Pippi Langkous- achtig, dat gaan we wel fiksen. Dat viel dus vies tegen. Het liep ook vreselijk uit en het werd allemaal veel duurder dan gepland door corona en tekorten aan van alles en nog wat. Ach je kent het, de gebruikelijke verbouwingshorror.”

Friso: “Het was een ontzettend stressvolle tijd. Gelukkig konden we het samen goed aan. Als ik er even doorheen zat, hield Nicole de moed erin en vice versa.” Nicole: “We probeerden de verbouwing ook als fun te zien. We dachten: we hóéven ook helemaal geen uitbouw, het is zo al een hartstikke leuk huis. We wilden de oorspronkelijke kamers en suite behouden en niet, zoals iedereen ons adviseerde, er één grote ruimte van maken. Daar waren we juist op gevallen, op het oude karakter en die indeling, waarom zou je die dan veranderen? Het is juist zo gezellig om hier in het eetkamertje te zitten. En we wilden ook niet de geijkte stalen kozijnen en het visgraatparket dat je overal ziet. Dit is gewoon de ondervloer die tevoorschijn kwam en die we helemaal oké vonden.”

Ze lacht. “Dat maakt het wel een beetje gehorig – als ik beneden in bad zit kan ik met Friso praten als hij boven in de eetkamer is. Dat niet alles in één keer kan worden aangepakt – ach, daar sparen we nu voor. Dat heeft ook zijn charme.”

Toedeloe Friso

Sinds tien jaar zijn ze een setje, maar als vijftienjarigen hadden ze al een paar weken verkering. Het was toen even uit met het vriendje van Nicole en door een klasgenoot werd ze gekoppeld aan Friso. “Ik woonde in Zeist, hij in Utrecht. Ik weet nog hoe stoer ik het vond om met hem in de stad naar de film te gaan, ik achterop bij hem. Het voelde zó Turks Fruit.”

Maar het vriendje van Nicole zocht weer toenadering en Friso had het nakijken. In de jaren erna zagen ze elkaar soms op feestjes of festivals en dat was altijd leuk. Toen ging haar relatie definitief uit. Nicole: “Daar was ik verdrietig van, en in de war. Het was ook de tijd dat het op mijn werk rommelig was. Ik dacht: straks heb ik geen baan, geen relatie én geen huis meer. Maar op een gegeven moment ging er weer een lichtje aan en realiseerde ik me: ik ben vrij! Ik kan doen wat ik wil! Toen heb ik Friso een berichtje gestuurd.” Friso: “Ik weet nog waar ik dat las, op het terras van café Het Paardje in De Pijp waarboven ik toen woonde. Wow, dacht ik, dit is serieus interessant.”

Nicole: “Op de eerste date gingen we heel suf overdag een icetea drinken. Maar het was meteen leuk. Na een paar maanden vroeg hij al of ik met hem meeging naar Limburg waar zijn familie kerst zou vieren. Dat was rap, maar het voelde gewoon van meet af aan goed. Met mijn vorige vriend was het huisje-boompje-beestje, veel thuis chillen. In die tijd werd mijn moeder ziek, ze kreeg longkanker. Na anderhalf jaar stierf ze, ik was 21. Mijn toenmalige vriend was een enorme steun, maar we zijn uiteindelijk toch uit elkaar gegroeid. Met Friso is het anders: hij is ondernemend, altijd in voor leuke dingen, heeft een enorm sociaal netwerk, door hem heb ik superleuke mensen ontmoet.”

Alles komt altijd goed

En dan komt er een doos met foto’s op tafel, met het seventieslogo van Willie van Boggelen, de opa van Nicole, een portretfotograaf die in Jakarta verliefd werd op een Indonesische vrouw. Hij trouwde met haar en samen kregen ze een dochter en een zoon. Nicole pakt een portret van een beeldschone vrouw met aan haar hand een meisje met wilde krullen. “Mijn oma en mijn moeder. Mijn opa kleurde de zwart-witfoto’s met de hand in. Zie je hoe prachtig hij dat deed? Moet je die kleuren zien! En die elegante jurk van mijn oma! Die zou ik zo kunnen dragen.” Friso: ‘Dat gevoel voor kleur heeft Nicole van haar opa.”

Nicole vertelt over haar moeders familie. “Op haar zesde is mijn moeder met het gezin naar Nederland verhuisd. Ze had niet zo’n goeie herinnering aan haar oma die bij hen inwoonde en daardoor had ze niet echt behoefte om te praten over Indonesië. Ze trouwde met mijn Nederlandse vader en mijn zusje en ik werden honderd procent Nederlands opgevoed. Ergens voel ik wel dat sprankje dat ik anders ben, dat ik ergens anders vandaan kom, maar ik heb dat nog niet onderzocht. Misschien komt dat later, als ik wat ouder ben. Ik heb het in ieder geval nooit als vervelend ervaren dat ik een ander kleurtje had dan de kinderen in mijn klas.”

Ze droomde van de balletacademie, maar dat werd haar uit het hoofd gepraat door haar moeder die voorzag dat dat een moeizame carrière zou opleveren. “Daarna wilde ik graag mode gaan studeren, hoewel ik niet wist hoe of wat. Mijn vader heeft later weleens gezegd dat hij zijn hart vasthield, hij vreesde dat ik als eenzame kunstenaar op een zolder zou eindigen. Maar toen hij met me meeging naar de open dag op het Amfi (Amsterdam Fashion Institute,red.) zag hij meteen dat het klopte. Ik was als kind altijd bezig met verkleden, met make-up, met kleren vermaken.

Gevoel voor styling 

Mijn vriendinnetje en ik hadden geen geld, maar in outlets vonden we altijd wel leftovers van merken die hot waren in die tijd, Fornarina en Fiorucci en zo, veel te grote kleren die we dan vermaakten. En ik had echt zo’n clichétienerkamer met uitgeknipte modefoto’s aan de muur. Mijn zusje en ik hadden een verkleedkist vol kleren van mijn moeder. Ze had datzelfde gevoel voor styling als ik, zij het wat minder extreem. Ze vond het leuk om dat bij mij aan te wakkeren. Ging ik naar school met twee kleuren oogschaduw. Hoe gekker, hoe beter. Het ging niet zozeer over schoonheid, als wel over spelen met kleuren.”

Friso, trots: “Ik ken je niet anders dan superautonoom.” Is hij nooit overdonderd door zijn vriendin, die alles aan durft te trekken en die zo’n uitgesproken smaak en stijlgevoel heeft? “Soms wel. Bijna altijd vind ik het leuk, wat ze aanheeft. Maar soms denk ik: ráár. Dan draagt ze bijvoorbeeld van die heel grote schoenen en een heel wijde broek en daarop een heel groot colbert. Dan zeg ik tegen haar: nu lijk je wel ontzettend op Flippie Floep. Soms probeert Nicole ook mij uit te dossen in bloemen en kleuren en zo, maar mijn stijl is minder kleurrijk. Ik vind het vooral leuk dat zij zich zo uitdrukt.”

Zeegroene wastafel en chocoladebruine tegels

Nicole: “En als jij het niks vindt wat ik aan heb, is het ook goed. We houden allebei van stijl en mooie dingen, maar het is niet waar jij dagelijks mee bezig bent, dat vind ik ook wel zo verfrissend. Je kunt me ook een beetje intomen als ik uit de bocht vlieg. Dan heb ik krankzinnige ideeën voor de badkamer en zegt Friso: maar je wil daar toch ook tot rust komen? Moet het niet wat serener?’ Friso: “Meestal vind ik alles wat je verzint leuk, ook al denk ik soms: al die kleuren bij elkaar, wat gaat dat worden? Maar ik wéét: het zal wel weer goed komen. Het komt namelijk altijd goed wat Nicole in haar hoofd heeft.”

En dan is het tijd voor een rondleiding. De tuinkamer met vele tinten groen en met dat on-Amsterdamse uitzicht op de polders. De tuin met zijn knalroze zonsondergangen en een watertje waar ze van de winter op hebben geschaatst. Nicole: “Deze plek is een eerbetoon aan mijn moeder, zij had groene vingers en werkte graag in de tuin. Toen ze overleed, had ik nog niks met tuinieren. Nu probeer ik dat te leren, elke keer doen we een stukje. Gelukkig is de stiefvader van Friso handig met snoeien en zo. Zo leren we stap voor stap. Ik vind het mooi dat ik in de voetsporen van mijn moeder treed. Mijn vader vindt het ook zo grappig als hij me bezig ziet.”

De trap af, de keuken door, naar de badkamer met de zeegroene wastafel die voor een paar tientjes op Marktplaats werd gevonden, de chocoladebruine tegeltjes en het ligbad. “Onze eigen spa”, zegt Nicole. De kastenwand van Nicole, met daarin een zee van verrukkelijke kleren in alle mogelijke kleuren. “Ik hou vooral van mijn zomerkleren. In de winter moet je altijd zo praktisch zijn, je kleden op kou en regen.”

Fertiliteitstraject

Dan weer omhoog, via de tuinkamer en de gang de knalblauwe trap op naar de eerste verdieping, met aan de achterkant het werkkamertje van Friso en de slaapkamer. Aan de voorkant nóg een badkamer, met een knalroze wasbak in de vorm van een trog. Daarnaast de logeerkamer annex stylingatelier, dat hopelijk op een dag getransformeerd wordt in een kinderkamer.

Ze vertellen over het fertiliteitstraject waarin ze al een tijdje zitten. Over de kliniek in Nederland die hen zo nonchalant en slordig behandelde waarna ze terechtkwamen in een ziekenhuis in België. Het zaad van Friso bleek niet helemaal in orde, bij Nicole werd een schildklierafwijking vastgesteld. “Gelukkig zijn daar goede medicijnen voor. Daarnaast had ik een afwijking aan mijn baarmoeder, die moest eerst operatief worden gecorrigeerd. En ik had een verdikte baarmoederspier, daardoor kon het eitje niet goed innestelen. Die werd behandeld met hormonen. Maandenlang zat ik in de overgang.”

Friso: “Dat was heel gezellig.” Nicole: “Was het zo erg?” Friso: “Je voelde je rot, dat was duidelijk te merken.” Nicole: “En ik kreeg opvliegers …” Friso: “Daarbovenop het verdriet dat het allemaal niet werkt. Door die hormonen werd je extra wiebelig. En dan roepen mensen weer: je bent gestrest door de verhuizing, daardoor lukt het niet.” Nicole: “En intussen tikt de tijd maar door. Maar er zitten ook positieve kanten aan: ik was altijd zo bang voor naalden, bij de coronavaccinatie viel ik zelfs flauw. Die angst heb ik helemaal overwonnen. En ik voel: we zijn in goede handen. Eergisteren zijn we nog naar België gereden, waar een eitje is teruggeplaatst. Nu kunnen we niet anders dan wachten.” Friso: “We durven weer te dromen en te hopen.” Nicole: “En ondertussen niet vergeten te genieten – van ons huis, van elkaar, van het leven.”