Als iemand het stempel coole chick verdient, is het model Tasha Tilberg. Dankzij haar krankzinnig goede Fins-Zweedse genen van vaders kant werkt ze al dertig jaar voor alle coole modehuizen, maar ze bleef altijd een beetje een anti-model. Vindt ze die term oké? “Oh for sure, zo zou ik mezelf ook noemen.” Sinds haar achttiende heeft ze een septumpiercing (door het neustussenschot) en liet ze vele hand-poked tatoeages zetten. “Behalve modehuis Moschino die me voor een campagne boekte, vonden klanten mijn neuspiercing maar niks. ‘Oh no, no, no, uit dat ding’, heb ik zo vaak gehoord. Wat ik destijds braaf deed. De laatste jaren mag-ie echter steeds vaker in blijven. Piercings en tatoeages zijn nu eenmaal meer genormaliseerd.”

Na een vijf jaar-break van modelling, waarin ze thuisbleef tot haar tweeling naar school ging, maakte ze in 2018 haar comeback. Merken als Victoria Beckham, Balenciaga, Stella McCartney, Marni, Acne Studios en Alexander McQueen ontvingen haar met open armen. Haar boeken draait niet om een ouder model voor een campagne inhuren, maar gaat meer over een nieuw tijdperk, waarin vrouwen niet aan allerlei kwalificaties dienen te voldoen. Mede dankzij haar karakterlijntjes projecteert ze een onweerstaanbaar gevoel van tevredenheid. Misschien is tevredenheid en blij zijn met je leven wel de ultieme aspiratie, stelde haar Canadese agent Liz Bell eerder in de Amerikaanse Vogue.

Sterke connectie

Tilberg heeft nog steeds veel vrienden in de modewereld, maar is altijd redelijk op zichzelf gebleven, niet geïnteresseerd in glamourfeestjes. Daarin schuilde een oppervlakkigheid waarmee ze zich niet kon vereenzelvigen, zegt ze. “Ik gaf mezelf en anderen echter ook niet de kans om het tegendeel te bewijzen of me de leuke kanten ervan in te laten zien. Op mijn zestiende kocht ik mijn eerste boerderij, na elke job ging ik direct naar huis. Nooit naar een afterparty. Never, gewoon niet mijn ding. In de jaren negentig was je populairder bij fotografen als je alle feestjes afliep, maar ik kon het gewoon niet. Ik was te verlegen en wilde mezelf beschermen.”

Fotograaf Kate Davis-Macleod, die de foto’s bij dit verhaal maakte, was ook model in die tijd. “We hebben veel gezamenlijke vrienden. Maar je doet als model toch vooral je individuele job en gaat daarna naar de volgende. Je krijgt niet zoveel kans om een band op te bouwen met collega’s, tenzij je er zelf veel moeite voor doet.”

Ze werd geboren in Chilliwack, na een jaar verhuisde het gezin richting Vancouver, maar dat was van korte duur. “Mijn leven lang ben ik elke twee jaar verhuisd, we just moved and moved and moved. Om diverse redenen, vaak omdat mijn moeder op een andere universiteit ging lesgeven. Voor mijn zesde was ik al drie keer verhuisd, daarna gingen we naar Ontario, dicht bij mijn moeders broer, zus en mijn oma. Mijn voorouders van vaders kant waren allemaal boeren, gelukszoekers die naar Canada emigreerden. Mijn vader had de boerderij die hij met mijn moeder runde helaas al verkocht voordat ik geboren werd. Daarna verdiende hij zijn geld als vrachtwagenchauffeur. Ze zijn jammer genoeg gescheiden toen ik drie was. Ik groeide met mijn broer en zus op bij mijn moeder; mijn vader kreeg nog vier kinderen bij een andere vrouw. Ik ben niet met ze opgegroeid, maar we zijn close. Toen ik ze voor het eerst ontmoette, voelden we meteen een sterke connectie.”

Bleu en onwetend

Op zesjarige leeftijd liep Tasha al met haar moeder mee in protestmarsen. “Ze was een uitgesproken anti-war activist en nam ons overal mee naartoe. Ik herinner me nog goed de verschillende leuzen die we riepen of zongen, en dat ik bij vreemden op hun schouders zat.” Thuis hadden ze het niet breed en als veertienjarige was Tasha op zoek naar een zomerbaantje om haar moeder financieel te helpen.

“Mijn oudere zus zei dat modellenwerk mogelijk iets voor me was. Ik was zo bleu en onwetend, ik had geen idee wat dat inhield. Mijn moeder vond een bureau dat goed stond aangeschreven. We gingen erheen en ze boden me meteen een contract aan. Een jaar lang deed ik testshoots in Toronto en Montreal, op mijn vijftiende was ik klaar voor New York. Het was een andere tijd. Mijn moeder vond het prima, ze vertrouwde erop dat ik niet in zeven sloten tegelijk zou lopen, haha. Ik heb er de eerste twee jaar uiteraard wel een, eh, laten we het rebellerende periode noemen, doorgemaakt. Ik heb er veel geleerd, zeg maar, en niet alleen maar goede ervaringen opgedaan. Leeftijden werden destijds in New Yorkse clubs nooit gecontroleerd. De eerste keer dat ik in een drankenwinkel mijn ID moest tonen, was op mijn 22ste.”

Jaar lang naar gestaard

Haar werk leidde er niet onder, op haar zestiende had ze genoeg gespaard voor een eigen farm. Een jaar later was ze wel klaar met dat wilde leven in New York. “Als je zo veel werkt, heb je behoefte aan een eigen plek, en mijn farm met een vierkante kilometer grond, op twee uur rijden ten oosten van Toronto, was een magische plek. In plaats van een auto kopen, zoals veel collega’s deden, voelde voor mij het bezit van een stuk land als zo’n grote vrijheid. Als iets tastbaars waaraan ik me kon vasthouden en waarin ik kon groeien. Het was iets wat ik altijd heb gewild. Ik ben opgegroeid met zulke spannende en romantische boerderijverhalen van mijn ouders en grootouders, dat heeft een groot verlangen in mij aangewakkerd.”

Toen ze met haar moeder een roadtrip dwars door Canada maakte, stuitte ze op het kleine Savary Island, in de Straat van Georgia, een zeestraat tussen Vancouvereiland en de continentale Pacifische kust van Brits- Columbia. “We zijn er gaan kayakken en ik werd op slag verliefd op de omgeving. Ik wilde alleen nog maar in een kayak tussen de orka’s en bultrugwalvissen dobberen en er eindeloze wandelingen maken, het stikt er van de trails, met een schitterend uitzicht op de oceaan. Weer thuis begon ik obsessief online naar boerderijen te zoeken en vond een stuk grond, off-grid, niet ver van zee. Ik heb er een jaar lang online naar gestaard, toen ben ik erheen gevlogen en heb het gekocht.”

Eenzaam

Het is haar eigen hideaway in Powell River. Tasha woont aan de rand van de stad, niet al te groot, twaalf acres, een halve vierkante kilometer, ‘big enough to handle’. “Het huis is best klein, maar honderdzestig vierkante meter, drie slaapkamers boven, een kantoortje, cosy woonkamer en kleine keuken. Ik heb net de schuur omgebouwd tot extra woning, it’s a work in progress. Ik ben aan het nadenken wat ik ermee wil. De boerderij ligt vrij afgelegen, tegen het bos aan, soms is het er een beetje eenzaam. Niet echt griezelig, maar ik heb er wel dingen meegemaakt waarvan ik later dacht, oké, het was best fijn geweest als ik buren in de nabijheid zou hebben.”

In de toekomst zou ze er graag met meerdere vrienden wonen. “Een kleine community op mijn eigen boerderij heb ik altijd een aantrekkelijk leefmodel gevonden. Duurzaam, delen, gezamenlijk het werk verrichten, plezier maken, af en toe samen koken en voor de kinderen zorgen. Wel je eigen plek hebben, maar mooie uren en bronnen delen.” Alleen vrouwen of ook heterokoppels? “Geen idee, dat hangt af van hoe iedereen het met elkaar zou kunnen vinden. Wie weet, bouw ik er ooit een paar gebouwtjes bij, ik zie wel.”

Verbonden met de wereld

Over de uitleg van het interieur kan ze vrij kort zijn. “Op dit moment zeer rustig. Ik zou het niet basic noemen, maar er staat gewoon weinig in. Mijn partner heeft na onze breuk al haar spullen meegenomen en nu ben ik aan het herevalueren wat ik met de ruimte wil. Ik heb geen haast, working on it, maar ik probeer het in ieder geval minimalistisch te houden.”

Ach, zij en de kinders leven toch voornamelijk buiten. “De zomers hier zijn zo heerlijk, met z’n allen in de tuin hangen en aan het einde van de middag naar het strand, eerder op de dag is het namelijk te warm. Ik heb mijn gitaar ook weer opgepakt, mijn zoon vindt het heel leuk om samen muziek te maken. De jongste is dol op meezingen en, zo schattig, hij kan urenlang in zijn eigen wereld leven. Mijn dochter Gray is een sterk meisje, zo leuk om te zien hoe ze zich ontwikkelt tot een sterke persoonlijkheid. Ze is nu erg into haar, make-up en nagels, zo anders dan ik op die leeftijd, maar ze zal gelukkig ook andere dingen gaan ontdekken naarmate ze ouder wordt. Ze helpt me graag bij de oogst, maar als ik haar roep voor hulp bij planten, zaaien en schoffelen, geeft ze niet thuis.”

Grounding

Leven met de seizoenen, wat doet dat met je? “Het is een pure connectie met de natuur waarover we moeten nadenken of we daar niet aan vast zouden moeten houden. Het gemak waarmee we alles maar op elk moment vanuit elke plek op aarde kunnen bemachtigen is fijn, maar laten we ook nadenken over hoeveel fossiele brandstof hiervoor gebruikt wordt. Gedurende de zomer probeer ik zoveel mogelijk groenten en fruit in te maken. Broccoli, sla, biet, wortels, aardappels, ik haal alles zo uit de tuin, so so yummy.

Met je handen in de aarde wroeten, I love it, it’s so grounding. Daarna voel ik me helemaal in balans en verbonden met de wereld. Planten, oogsten, de boerderij winterklaar maken, het is een slowdown proces. Hier in LA gisteren snakte ik er echt naar om thuis in de tuin aan de slag te gaan, met mijn voeten door de blubber te lopen. Vrienden vinden het ook heerlijk om hier te komen, iedereen geniet hier, de lucht is zo schoon, je voelt echt het verschil als je diep inademt. De afgelopen maanden heb ik veel gewerkt, dus heb ik fulltime een vrouw ingehuurd die helpt, zodat ik desnoods vanachter de laptop op een hotelkamer in LA kan zaaien en oogsten.”

Geen issues meer

Door de modepers wordt Tilberg weleens eco warrior of sustainability activist genoemd. ‘I know, interesting. Waarschijnlijk omdat ik geen ‘normaal modeleven in de stad’ leid. Op Instagram laat ik vooral dingen zien die ik doe, niet vanuit activistisch oogmerk, maar om mensen te tonen dat je van alles met je leven kunt doen, dat er niet slechts een manier is om het in te vullen.”

De tweeling is geboren in LA, waar ze een huis had met haar ex-partner. Drie maanden later vertrok het gezin naar de boerderij, toen weer terug naar LA om uiteindelijk weer op de boerderij te settelen. “Tot ze naar school gingen, ben ik met ze thuisgebleven en heb ik sporadisch gewerkt, maar op de dag dat ze naar school gingen, heb ik wel een vreugdedansje gedaan: oh time to go, ik ga nu weer een tijdje andere dingen doen. Het is fijn voor de balans om het moederschap te combineren met werk, ik pik er nu het beste van beide uit. Ik heb sowieso meer plezier in mijn modellenwerk. Vroeger nam ik elke afkeurende blik persoonlijk, maar ik heb geen issues meer. Dat komt met ouder worden, je maakt je gewoon minder druk om wat mensen van je vinden.”

Joy for everyone

Er zijn veel belangrijker dingen en dagenlang met je kinderen doorbrengen, is ook heel grounding, zegt ze. “Mijn zoon Bowie is zeer creatief, hij helpt graag in de tuin waar hij vooral hele verhalen tegen zichzelf vertelt. Er spelen zich complete films af in zijn hoofd. Hij helpt me ook vaak met de dieren – twaalf schapen, veertig kippen en een paar hanen – en met de druiven. Ik heb heel lekkere wijndruiven, ik maak ook eigen wijn, maar vooralsnog alleen voor vrienden en familie. De kleine is het meest van allen dol op de tuin. Hij kent ook geen andere plek, hij is de enige die er vanaf zijn geboorte is opgegroeid. Hij heeft zo veel energie en is zo’n joy for everyone.”

De kinderen willen dolgraag een telefoon, vertelt ze, maar ze vindt ze nog te jong. “Ze hebben wel een iPad, maar we proberen de tijd die ze erop zitten te limiteren. Zelf heb ik geen tv, mijn ex wel, er moet een balans zijn. Ik wil ze niet nérgens aan introduceren, ze moeten niet wereldvreemd worden.” Vaak is ze te vinden op Gibsons Beach, haar favoriete plek op vijf minuten rijden van haar huis. Ook in de winter is het er heerlijk wandelen op prachtige lange trails met zicht op de oceaan. “Aan de hele Sunshine Coast kun je urenlang wandelen en dan rozig in een van de vele kleine chalets in je slaapzak bij het haarvuur dommelen.”

Twintig jaar oude Balenciaga-jasjes

“Het leven is zo mooi als je van simpele dingen kunt genieten. Op dit moment heb ik niets voor mezelf nodig, ben tevreden met mijn leven. Soms heb ik behoefte om even de pauzeknop in te drukken en tijdelijk uit de routine te ontsnappen, in een andere omgeving te verblijven. Zolang ik altijd maar weer terug kan naar de farm. Ik leef zo duurzaam mogelijk, de hele community van twintigduizend inwoners hier is basically zero waste, iedereen is zich hier bewust van zijn impact op de aarde. Bijna alle events die worden georganiseerd zijn zero waste.

Op de school van mijn kinderen doen vrijwilligers onder andere de afwas met de hand. Zelf ben ik minimalistischer dan ooit en wil ik juist dingen wegdoen. Ik ben in redelijke armoede opgegroeid en verlangde als kind altijd naar kleine dingen die schitterden. Nu kijk ik naar mijn moeders sieradendoos, word er nog steeds blij van, maar ik hoef niets voor mezelf.”

Haar garderobe is pretty basic, zegt ze. “Op de boerderij draag ik dingen die vies mogen worden, ruige kleren, naar mijn werk het liefst een pak, of een jeans met T-shirt. Mijn kast puilt wel uit, moet ik eerlijk zeggen. Ik kan moeilijk kleren weggooien, veel bewaar ik voor mijn kinderen. Twintig jaar oude Balenciaga-jasjes bijvoorbeeld, die ik van Nicolas Ghesquière kreeg toen ik zijn shows liep. Die jasjes passen haar na twee decennia nog steeds als een handschoen, hoe doet ze dat? “Haha, ik ben zó fysiek ingesteld, altijd bezig op de boerderij, ik loop dagelijks kilometers, rij paard, hou van hardlopen en ik heb een hometrainer, perfect ’s avonds tijdens het tv-kijken. Daarnaast doe ik elke dag yoga en soms mediteer ik. I love to be super fit, dat is goed voor mijn geestelijke gezondheid, it makes me feel alive.”

Styling: Linda Gümüs Gerritsen