Chirurgische ingrepen 

Het einde van die heerschappij is een opluchting voor vrouwen die niet gebouwd zijn zoals Nicki Minaj. Of die niet bereid zijn de beruchte chirurgische ingrepen te ondergaan. Er is veel onderzoek gedaan naar de gevaren van de BBL. Een medisch rapport uit 2017 concludeerde een sterftecijfer van 1 op 3.000 patiënten, waarmee het een van de meest dodelijke cosmetische ingrepen ter wereld is.

‘Sommige vrouwen zijn blij met het ‘einde’ van de BBL-trend. Zij hadden het voorrecht dat vooral slanke lichamen gewenst waren’, twitterde journaliste Chloe Sih onlangs. ‘Het vieren van curvy lichamen nam die macht weg. Nu de macht terugkomt wordt hun idee dat slanke lichamen respectabel en tijdloos zijn bevestigd.’

Hoewel er een kern van waarheid in de tweet zit, is het omgekeerde natuurlijk ook waar: BBL-lichamen als trend versterkten ook het idee dat dunne lichamen niet gewenst waren. Probleem is dat deze lichaamstypen tegen elkaar worden opgezet; het hele punt van het tot trend maken van vrouwenlichamen is dat vrouwen het met elkaar moeten uitvechten.

En terwijl BBL’s rondingen vieren, zijn het wel alleen rondingen op de juiste plaatsen. Vet is welkom op de billen, niet zo op de buik. Dit was niet inclusiever, omdat standaarden per definitie uitsluiten. Het ene lichaamstype moet uit de mode raken voor het andere in de mode komt; de enorme borsten in de jaren 90 werden vervangen door enorme billen in het afgelopen decennium. Alsof vrouwenlichamen in staat zijn zich te vormen naar maatschappelijke grillen.

Bodyshaming 

Bovendien was de opkomst van BBL’s een vreemde gewaarwording voor de vrouwen wier lichaam werd nagebootst. Een groot deel van de patiënten voor de operatie zijn zwarte vrouwen. In een artikel voor Refinery 29, over de teloorgang van de trend, vertelde een zwarte vrouw hoe ze het gevoel had dat als ze geen BBL had gehad, niet eens in staat was zichzelf als zwarte vrouw te zien.

De terugkeer van dun maakt het er voor slanke zwarte vrouwen niet beter op. Jarenlang was er bij de discussie van dun als lichaamsnorm sprake van het uitvlakken van de manier waarop deze normen binnen sommige culturen gezien worden. Het BBL-lichaamstype is en blijft waarschijnlijk de norm binnen de zwarte gemeenschap.

Hierdoor vallen zwarte, slanke vrouwen vaak buiten de schoonheidsnormen. Zowel binnen de mainstream omdat ze zwart zijn, als binnen hun eigen gemeenschap vanwege hun lichaamstype. Toen ik Jourdan Dunn interviewde voor de cover van Vogue in 2019, stipte ze dit aan. “Omdat ik Caribisch ben, heeft iedereen in mijn familie rondingen,” legde ze uit. “Mijn moeder is curvy, mijn neven en nichten… Toen ik jonger was, dacht ik er zelfs over om kuitimplantaten te nemen.”

Geen winnaars 

Haar verhaal was herkenbaar voor mij. Als tiener vonden witte leeftijdgenoten dat ik geluk had omdat ik heel dun was en tegelijkertijd een E-cup had. ‘Mager met grote tieten’, was wat ze nastreefden. Ondertussen kocht ik proteïneshakes om aan te komen en zo de rondingen te krijgen die ik zag in rap- en r&b video’s. Mijn maat was een constante bron van onzekerheid. De uiteindelijke vertraging van mijn stofwisseling en de gewichtstoename waar zoveel mensen bang voor zijn als ze ouder worden, werd door mij met open armen ontvangen.

Als vrouwenlichamen worden gezien als trends en dezelfde behandeling krijgen als kleding, zijn er geen winnaars. Behalve diëtisten en plastisch chirurgen. Vrouwen riskeerden hun gezondheid in korsetten in de 16e eeuw, hongerden zichzelf uit in het heroïne chic-tijdperk en in de afgelopen decennia op de operatietafel om rondingen te krijgen. En dat zullen ze ook doen als de volgende trend zich aandient.

Voorlopig worden dunne vrouwen op een voetstuk geplaatst tot het volgende lichaamstype het overneemt. Vervolgens worden de vrouwen die zich aanpassen aan hoe ze eruit zouden ‘moeten’ zien, door mannen beschaamd omdat ze niet ‘van hun lichaam houden’. Hetzelfde lichaam waarvan ze dagelijks te horen krijgen dat het tekortschiet. Én dat tegelijkertijd het enige is dat telt.

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.