“Commercieel en hard, erg mannelijk.” Na zeven jaar vond ze het welletjes en ging haar dromen achterna. Ze stapte uit het bedrijf en ging op zoek naar een plek die haar hart raakte. In Zuid- Frankrijk, Nederland en op Ibiza vond ze het niet. Tot ze zich, als gast van een bruiloft in Zuid-Afrika, haar jeugdbelofte herinnerde. “Die week heb ik twee lokale makelaars uitgelegd wat ik zocht. Een estate, misschien een farm, waar het voelde als thuiskomen – een voorwaarde om een plek te creëren waar ik mensen wil ontvangen. Weer in Nederland vroeg ik een vriendin of ik de ideale plek ooit nog zou vinden. Net als een waanzinnige nieuwe liefde. ‘Lieverd, het komt allebei snel’, antwoordde ze.” Diezelfde avond kreeg Nicole de farm doorgemaild, een dag erna ontmoette ze Fleur.

In het diepe springen 

Fleur: “Ik was net terug in Nederland na zeven jaar in China te hebben gewoond. Vriendinnen van mij, een lesbisch stel, hebben kindjes gemaakt met mijn beste vriendje. Ik was dus ‘tante Fleur’ die eens in de zo veel tijd met cadeautjes langskwam. Nicole bleek ook bevriend met die vrouwen te zijn en herkende mij van foto’s. ‘Hé, ben jij die Fleur uit China?’ vroeg ze. Een halfjaar later, op een feestje van fashionweek, kwamen we elkaar opnieuw tegen en sloeg de vonk over.”

Fleur had nog wel iets uit te vogelen. “Ik had nooit eerder een relatie met een vrouw gehad, dus ik vroeg me wel af of ze mijn grote liefde was óf mijn nieuwe beste vriendin. Ze bleek beiden.” Verbaasd dat ze op een vrouw viel was ze niet. “Verliefd is verliefd, dit keer op een waanzinnige vrouw. Een week later vloog Col naar de farm om te kijken of het goed voelde en kwam insanely smitten terug. Na drie maanden daten vroeg ze me: hoe sta jij erin, want ik gá.”

“Ik wilde één ding van haar weten”, vult Nicole haar aan. “Sta je open voor een avontuur? Als je ja zegt, weet ik dat ik mijn hart verder voor je kan openen. Zeg je nee, dan stopt het hier, want ik voel heel sterk dat ik dit moet doen.” Het antwoord was ja, want ook Fleur houdt ervan om in het diepe te springen. “Vrienden vroegen: weet je het wel zeker; je specialisme is China, wat ga jij dan doen in Afrika?

Ik dacht: weet ik veel, we gaan het zien. Er komt vanzelf wel weer iets op mijn pad. Na kerst nam Nicole me mee naar Zuid-Afrika, drie weken the whole shebang inclusief safari, maar dat was helemaal niet nodig geweest. Als ik een vliegveld uitloop ruik ik meestal meteen of iets een fijne plek is, even snuffelen en ja hoor, het rook daar fantástisch. Toen we ’s avonds bij de farm aankwamen, wachtte ons zo’n schitterende sterrenhemel – nooit eerder gezien, zelfs niet in the middle of nowhere op eilandjes in de Filippijnen. Col en ik vullen elkaar goed aan, zij is echt een visionair en zeer creatief, ik ben meer operationeel, een academische nerd, we runnen Sterrekopje samen. Dat kan ook niet anders, het is een way of life. We live above the shop.”

Learning by doing

Die shop, dat is een boerderij op 55 hectare grond die stamt uit 1694, op een magische, vruchtbare plek op een uur rijden van Kaapstad. Een vallei waar, voor die bewoond werd, honderden olifanten bijeenkwamen. Na vijf generaties in het bezit te zijn geweest van één familie, werd het verkocht aan een koppel; Nicole en Fleur kochten de boerderij van hen. Ze gingen er wonen – de plek zou ze organisch wel gaan vertellen wat er de bedoeling was. Gaandeweg werd ook de naam geboren. Nicole: “Ik liep met een lid van de familie die er driehonderd jaar woonde over de farm en vroeg haar naar de naam van de berg die bij het landgoed behoort. Geen idee, antwoordde ze, maar wij noemen haar altijd Sterrekopje, wat the bright star above the little mountain betekent. Bijna elke avond wordt de farm verlicht door een zeer heldere ster.”

Nicole en Fleur hebben er inmiddels met bloed, zweet en tranen een paradijs gecreëerd. Het was al een lopend bedrijf met vijftien man personeel, inmiddels zijn dat er vijftig. Ze hebben er een biodiverse boerderij van gemaakt, met alleen al vijf hectare groenten- en kruidentuin. “Allemaal trial-and-error and learning by doing”, zegt Nicole niet zonder trots. Ze bouwden er een seed nursery, met als streven volledig zelfvoorzienend te worden. In 2026 komt de eerste Sterrekopje- wijn en -champagne op de markt.

Vijftienhonderd olijfbomen leveren jaarlijks vierduizend liter olie op. Ze maakten een eigen kaars met kleigrond van de boerderij, het servies lieten ze maken door een Nederlandse pottenbakker uit Kaapstad en ze ontwikkelden een eigen geur. Fleur: “We zeggen altijd: we don’t sell jobs. Als je een passie hebt en je voelt Sterrekopje, dan gaan we samen iets creëren. De parfumeur die de geur met ons ontwikkelde heeft eerst een maand op de farm gewoond. Alles draait hier om passie en community, om delen. Elke week komen we met het team samen in sharing circles, waar we onze persoonlijke verhalen, de highs and lows van de week, delen rondom een kampvuur. We zijn echt één grote familie.”

Ze kunnen oneindig doorgaan op Sterrekopje, haar hoofd zit nog vol ideeën, zegt Nicole. “Zo hebben we net weer bijen, daar is Fleur nu druk mee. Binnenkort hebben we dus ook honing, en we zitten as we speak midden in een kruidencursus. Op het land groeien tweehonderdvijftig soorten, uiteindelijk moet er een apothecary komen en we willen een medicinale lijn opzetten.” Lachend: “We zijn hier voorlopig nog niet uitgespeeld. Na het opzetten van de groentetuin ging het even mis en hadden we een overschot aan veldmuizen. Toen zijn we uilenkasten gaan ophangen en kwam de natuur weer in evenwicht. Met onze fantastische landschapsarchitect en botanist Leon Kluge doen we onderzoek naar de meest natuurlijke oplossingen. Op de farm werken we alleen met de magie die Moeder Natuur ons biedt.”

De enige man in huis

So far het werkgedeelte, nu het mouth-watering interieur van de boerderij. Wat er zoal is verbouwd? “Alles!” roepen Nicole en Fleur in koor. Daarbij kregen ze hulp van interieurdesigner Gregory Mellor, maar het was vooral Nicole die haar waanzinnige smaak botvierde en daarbij niet op de centen lette. Allereerst werden de buitenmuren zachtroze geverfd, wat het idee versterkt van een veilige, warme baarmoeder, omarmd door een bergkom. Elf gastenkamers hebben ze gecreëerd, sanctuaries genaamd, waarvan er geen een hetzelfde is.

Nicole: “Ik heb veel gereisd; je vindt hier invloeden terug uit India, Marokko, Kenia, Parijs en ook wat Nederland. Zo neem ik je een beetje mee door mijn leven.” Meubels zijn van ver overgevlogen, waarbij de lockdown een flinke uitdaging betekende. Zo zijn de houten fourposter bedden gemaakt in Lamu, een eiland voor de kust van Kenia, en komen de kleden uit India en Marokko. Een moeder en dochter uit de buurt maakten de schitterende muurschilderingen: in de keuken lachen huge venkels, tomaten en courgettes je toe, in de badkamer zijn het granaatappels.

De mooiste en kostbaarste Ralph Lauren- en Pierre Frey-stoffen werden gebruikt – vrienden verklaarden Nicole voor gek. “Maar wat ik al dacht is waar: iedereen die hier verblijft behandelt alle spullen met respect. Ik heb één keer een gast gehad van wie ik bij binnenkomst al dacht: you don’t belong here. Prompt liet hij een vaas en een stoel kapot achter.”

Natuur en licht 

Labradoodle Frankie en Deense dog Winston – ‘de enige man in huis, huge maar optisch bedrog, een schatje en hij blaft zelden’ – lopen gemoedelijk tussen de kippen door. De jonge paarden zullen over een tijdje worden ingezet voor equitherapie. Koeien Frances en Georgetje luieren de ganse dag heerlijk in de zon, mini-ezels Alberto en Rosa-Maria zorgen voor gezelligheid, net als hangbuikzwijntjes Croissant en Frangipane. Fleur: “Als we er nog een paar nemen blijven we qua namen in de patisseriehoek.”

Ze leven er heel anders dan voorheen, veel meer met de natuur en het licht. “We hebben ook geen wekker”, zegt Nicole. “Ik ben eigenlijk een nachtbraker. In Amsterdam ging ik nooit voor één uur naar bed; hier lig ik er vaak al om tien uur in.” De hele dag buiten zijn maakt rozig. Na het werk nog even de berg op hiken of een duik nemen in het zoutwaterzwembad of de zwemvijver, een persoonlijke favoriet.

“Col duikt er gerust ook in de winter in, ik ben wat minder Wim Hof. Wat ik het mooist aan Nicole vind? Haar oneindige dromen, erin geloven en het ook gewoon waarmaken. Daarin zit ook weer dat kindse en speelse. Door haar sta ik een stuk losser in het leven. Nicole zwiert dagelijks in kimono’s en kaftans door de modder en blijft brandschoon, als ik ’s ochtends de deur uitga in spijkerbroek en T-shirt zit ik in no time onder de modderspatten.”

Wat Nicole op haar beurt het mooist vindt aan Fleur: “Haar oordeelloosheid. Ze benadert alles en iedereen neutraal en positief, dat is mooi om te observeren en om van te leren. Fleur gaat altijd uit van het goede in de mens. Daarbij is ze ook een rots, ze voelt heel veilig en we houden er allebei van om van alles een feestje te maken, het leven te vieren.”

Ruimte om te spelen 

Afgelopen winter hadden ze het hele team een maand vrijgegeven, zodat Sterrekopje echt even van hen alleen was. Fleur: “Als een soort Buurman en Buurman reden we met z’n tweetjes in een golfkarretje door de stromende regen om de dieren te voederen, haar in een staart, vuilniszakken over onze kleren heen. Hoewel we ook een paar lekkages moesten fiksen, was het superleuk en heb ik ook nog een kinderboek geschreven: Frankie’s Farm. En ja, daar kwam natuurlijk weer een project uit: we willen in het dorp een leeshuis creëren, waar kinderen in alle veiligheid kunnen dromen.”

Af en toe moeten ze even op de rem trappen, zeggen ze, want álles is leuk, maar het kan ook too much worden. “We moeten onszelf ook de ruimte blijven geven om te spelen”, zegt Nicole. “En om te genieten van wat we al hebben gecreëerd. Ik krijg vaak te horen: wát een mooie farm heb je. Maar het is niet mijn plek, ik mag er een tijdje voor zorgen. Dat voel ik zo, en daar ben ik heel dankbaar voor.”

Styling: Jetteke van Lexmond