Toch was het vooral business as usual, op enkele symbolische gebaren na. Wat is er gebeurd met al die toezeggingen om de koolstofuitstoot te verminderen? Hoeveel van de gebruikte materialen zijn eigenlijk duurzaam ingekocht? Het antwoord is moeilijk te vinden – behalve bij de zeldzame merken die milieu-informatie in hun shownotities opnemen. Als er achter de schermen inderdaad echte vooruitgang qua duurzaamheid wordt geboekt, is de modemaand dan niet het perfecte moment om dat van de daken te schreeuwen?

Olifant in de kamer

Je zou kunnen zeggen dat fashion month in zekere zin gaat over escapisme, maar het gaat ook over creativiteit. Nu de klimaatcrisis zo urgent is, kan de industrie het zich niet veroorloven de olifant in de kamer te negeren. Dankzij de opkomst van Instagram weten we dat er miljoenen ogen op deze merken gericht zijn tijdens de modemaand. Waarom niet het platform gebruiken om de urgentie van de klimaatcrisis te benadrukken? Of nog beter: hoop te bieden voor de aanpak ervan? Welke boodschap zou er zijn uitgegaan als Dolce & Gabbana bijvoorbeeld originele stukken uit hun archief hadden laten zien in plaats van heruitgaven? Of als Balenciaga items uit zijn nieuwe wederverkoopinitiatief had geshowd, in plaats van opzettelijk verkleurde ontwerpen?

Zolang merken niet actief laten zien wat ze doen op het gebied van duurzaamheid, zal de vooruitgang langzaam gaan. Mode is van nature een concurrerende industrie; hoe meer bedrijven het werk dat ze doen onder de aandacht brengen, hoe groter de kans dat anderen dat voorbeeld zullen volgen. Dat wil niet zeggen dat samenwerking niet nodig is. Daarvoor moeten deze gesprekken echter in het openbaar worden gevoerd, in plaats van in moeilijk te ontcijferen duurzaamheidsrapporten.

Gebrek aan lichaamsdiversiteit

Afgezien van de milieuproblemen is er dit seizoen een ander belangrijk punt van zorg, namelijk het opvallende gebrek aan lichaamsdiversiteit. Ja, we hebben de opkomst van modellen met een ‘maatje meer’ gezien, zoals Paloma Elsesser en Alva Claire. Helaas gaat het al te vaak om een symbolische benadering (en dan hebben we het er nog niet eens over dat veel merken hun kleding niet eens in grotere maten verkopen). Zoals duurzaamheidsadviseur Aja Barber in het verleden heeft opgemerkt, kunnen we geen duurzame mode-industrie tot stand brengen als deze niet echt inclusief is. Dit is een ander probleem dat dringend aandacht nodig heeft.

Er is veel gesproken over de vraag of de modemaand ooit duurzaam kan zijn. Gezien het feit dat elk seizoen honderden redacteuren, inkopers en influencers (om nog maar te zwijgen van de modellen, visagisten en hairstylisten) naar New York, Londen, Milaan en Parijs vliegen. Maar de ecologische voetafdruk van shows is minuscuul in vergelijking met die van de hele industrie. De modemaand moet dringend worden heroverwogen, maar kan worden gebruikt als een kracht voor het goede. (Neem bijvoorbeeld Copenhagen Fashion Week, die buiten de reguliere fashion month plaatsvindt en minimale duurzaamheidseisen voor merken invoert.) Laten we hopen dat het ontmoedigende gebrek aan vooruitgang dit seizoen iedereen wakker schudt.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd door Vogue UK.