In verlies schuilen lessen. Deze lijst met overleden mode-iconen uit 2025 biedt er een paar. Een daarvan is dat de reikwijdte van mode enorm is en zich uitstrekt van de catwalk tot het bedrijfsleven, van opnamestudio’s tot stranden. Voor sommigen in dit verhaal, zoals Diane Keaton en David Lynch, was mode — of stijl — een soort ‘tweede roem’, verbonden aan hun hoofdberoep. Daarnaast is er de les van veerkracht. De gepolijste buitenkant die mode (en het internet) vaak toont, verhult worstelingen en tragedies die een mensenleven nodig hadden om te overwinnen.
Overleden mode-iconen in 2025
Brigitte Bardot, actrice en model
Brigitte Bardot, het Franse icoon dat een tijdperk definieerde met haar nonchalante sensualiteit en ongeëvenaarde gevoel voor stijl, is in december 2025 91-jarige leeftijd overleden. Ze liet een onuitwisbare indruk achter op film, mode en cultuur, en groeide uit tot een symbool van vrijheid en vrouwelijke kracht.
Martin Parr, geboren in 1952 in Surrey, wist al op zijn veertiende wat hij wilde worden. Na zijn studie aan Manchester Polytechnic vestigde hij zich als documentairefotograaf die, vanaf de jaren tachtig, in briljante kleuren de invloed van politiek op de bevolking vastlegde. Onverschrokken en compromisloos zocht Parr niet naar schoonheid, maar naar waarheid, op een onderhoudende manier en soms met een scherp randje. Hij was de baas van Magnum Photos van 2014 tot 2017 en hield zich de afgelopen jaren steeds intensiever bezig met mode. Zo werkte hij samen met merken als Gucci (onder Alessandro Michele), Louis Vuitton en Jacquemus. Lees meer over Martin Parr hieronder.
Pam Hogg omschreef zichzelf ooit als een ‘fashion designer/musicus/filmmaker/Doctor of letters ’n broken hearts’. Geboren in Schotland trok ze naar Londen, waar ze arriveerde tijdens het New Romantic-tijdperk en al snel naam maakte in de clubscene. En vanaf 1981 ook op de catwalk. Op de runway stond ze bekend om haar met de hand genaaide latex creaties, studs en uitgesproken politieke statements. Ze verruilde mode een tijdlang voor muziek, maar keerde later terug, altijd trouw aan een New Wave-kleurenpalet en een punkmentaliteit.
Paul Costelloe, geboren in Dublin als zoon van een regenjassenfabrikant, vervolgde na zijn studies in Ierland zijn opleiding aan de Chambre Syndicale de la Haute Couture in Parijs. Hij werkte kort voor Jacques Esterel, voordat hij carrièremogelijkheden aangreep in Milaan en New York, waar hij een periode samenwerkte met Anne Fogarty. Enkele jaren na zijn terugkeer naar Ierland lanceerde hij in 1979 zijn eigen label, waarbij hij vaak gebruikmaakte van lokale stoffen. In 1983 werd hij aangesteld als persoonlijk ontwerper van prinses Diana. Sinds 1984 was Costelloe een vaste naam op de kalender van London Fashion Week, en via licenties bouwde hij zijn mode-imperium verder uit. Om die groei te ondersteunen, raakten ook zijn vrouw en meerdere van zijn zeven kinderen betrokken bij het bedrijf. In een van zijn laatste interviews sprak Costelloe zijn vroegere wens uit: “om de Ierse Ralph Lauren te worden.”
Wie had kunnen vermoeden dat een jeugdstage bij een lokale juwelier in New Jersey, geregeld via de Boy Scouts, Ward Landrigan uiteindelijk naar Sotheby’s, Elizabeth Taylor en nog veel verder zou brengen? Als student kunstgeschiedenis trad Landrigan in dienst bij Parke-Bernet/Sotheby’s, waar zijn carrière in een stroomversnelling kwam na het onverwachte overlijden van een collega. Op 24-jarige leeftijd werd hij hoofd van de juwelenafdeling van het veilinghuis in de Verenigde Staten en verantwoordelijk voor de verkoop van wereldberoemde juwelen.
Acht jaar later, in 1973, startte Landrigan een bedrijf in estate jewelry. In de loop der jaren ontwikkelde hij een bijzondere belangstelling voor het werk van Fulco di Verdura (wiens manchetarmbanden geliefd waren bij Coco Chanel) en Suzanne Belperron. Hij nam de bedrijven in respectievelijk 1984 en 1999 over en werd daarmee zowel bewaker als voortzetter van twee belangrijke artistieke nalatenschappen. Landrigan was een ware gentleman en wist bovendien de kunst van hoffelijkheid te bewaren.
De in het Verenigd Koninkrijk geboren Melanie Ward was de stille kracht achter talloze beelden en ontwerpen, die inmiddels iconisch zijn voor de jaren 90 en 00. Die Corinne Day-cover uit 1990 met een lachende Kate Moss? Ward stylede hem. De onvergetelijke Helmut Lang-collecties die vandaag de dag nog net zo relevant voelen als bij hun debuut? Ook daar was Ward bij betrokken.
Geboren in Londen studeerde ze politiek en talen; mode begon als een nevenproject, maar groeide uit tot haar roeping toen ze Central Saint Martins bezocht. Haar vernieuwende kijk op mode en smaak kreeg vorm in de late jaren 80 en bloeide op in de decennia die volgden. Aanvankelijk pro-grunge ontwikkelde ze zich tot minimalist, al sprak ze zelf liever van modernist, met ruimte voor uitbundigheid, bijvoorbeeld in de vorm van een veer of de glans van een reflecterende streep.
Marina Yee heeft een onuitwisbare stempel gedrukt op de internationale modewereld. Niet alleen door haar ontwerpen, maar ook door haar aangeboren gevoel voor stijl en haar grootse tekentalent. Haar eerste stappen in de modewereld zette ze bij modehuizen als Gruno & Chardin en Bassetti.
Tussen 1986 en 1990 werd ze bekend door het oprichten van haar eigen label, Marie. Maar uiteindelijk trok ze zichzelf hiervan terug om les te gaan geven in Gent. Echter verleerde Yee nooit de kunst van het ontwerpen en zette ze haar creativiteit voort in de privacy van haar atelier. In 2018 besloot ze terug te keren naar de modewereld en in 2021 lanceerde ze haar merk M.Y. Collection. Lees meer over Marina in het artikel hieronder.
De documentaire The Most Beautiful Boy in the World uit 2021 vertelt het verhaal van Björn Andrésen, voor wie roem eerder een last dan een zegen was. De Zweedse acteur was pas 15 jaar oud en droomde van een carrière als muzikant toen zijn grootmoeder hem aanmoedigde auditie te doen voor Death in Venice van Luchino Visconti. Hij kreeg de rol van Tadzio. Dirk Bogarde zei over hem: “Zodra je zijn blik vangt, houdt hij de jouwe vast — hij fixeert je als een python. Het is niet alsof je met een kindacteur speelt, hij is een echte acteur.”
Tegelijkertijd was Andrésen kwetsbaar voor de vele mensen die iets van hem wilden. Na de film verbleef hij een tijd in Japan, zijn schoonheid zou talloze animefiguren hebben geïnspireerd, waarna hij als een soort trofee door Parijs werd rondgevoerd. Terug in Zweden bleef hij acteren en kreeg hij een gezin, maar verloor zijn zoon aan wiegendood. Hij worstelde met alcoholisme en met het gevoel dat hij was uitgebuit en blootgesteld aan de duistere kant van schoonheid en roem. “Ik heb hard gewerkt om anonimiteit te bereiken”, zei hij ooit.
In 1994 brak D’Angelo door als co-auteur, producer en componist van de single U Will Know voor de R&B-groep Black Men United. D’Angelo bracht zijn debuutalbum Brown Sugar uit in 1995, gevolgd door zijn veelgeprezen tweede album Voodoo in 2000. Voodoo won in 2001 een Grammy Award voor beste R&B-album, en de derde single, Untitled (How Does It Feel), werd ook drie keer genomineerd voor de MTV Video Music Awards 2000. D’Angelo’s derde studioalbum, Black Messiah, kwam uit in 2014 en won ook de prijs voor beste R&B-album. Reacties op zijn overlijden lees je hieronder.
Een actrice met vier Oscarnominaties (en één overwinning) behoeft nauwelijks introductie. Maar de invloed van Diane Keaton reikte veel verder dan film alleen en strekte zich ook uit tot de modewereld. Met hulp van Ralph Lauren, die de kostuums voor Annie Hall verzorgde, en Giorgio Armani maakte Keaton van haar tomboy-stijl een levenslang handelsmerk. In strak maatwerk en zelden zonder hoed was haar unieke look een uitgesproken uiting van onafhankelijkheid.
Giorgio Armani begon zijn onderneming op veertigjarige leeftijd, met de opbrengst van de verkoop van zijn Volkswagen Kever. Hij bleef 51 jaar lang actief en aan het roer van wat zou uitgroeien tot een waar imperium. In die periode wist de ontwerper, die aanvankelijk studeerde voor arts, voordat hij ging werken bij het Milanese warenhuis La Rinascente en bij Nino Cerruti, de industrie te revolutioneren. Zijn eerste collectie bestond uit damesmode, maar het was Richard Gere, gekleed in Armani in American Gigolo, die zijn herenmode in de schijnwerpers zette. Al snel werd Armani hét uniform van A-listers op de rode loper. In 2001 kreeg de ontwerper een grote carrière-retrospectieve in het Guggenheim Museum. En in 2025 kon je het merk niet alleen dragen, maar er ook in leven en eten. In zijn hotels, residenties en restaurants.
Leonard Lauder werd geboren in een beautybedrijf dat door zijn ouders was mede-opgericht. Hij bracht Estée Lauder in richtingen die zij zich nooit hadden kunnen voorstellen. Hij bouwde het uit tot een conglomeraat waarin talloze beautymerken zijn ondergebracht. Tegelijkertijd veranderde hij de industrie ingrijpend, op zowel macro- als microniveau. “Leonard”, merkte Shirley Lord op, voormalig beautyredacteur van Vogue, “introduceerde briljante marketingideeën die we vandaag vanzelfsprekend vinden. ‘Gift with purchase’; speciale verpakkingen voor Kerstmis, Pasen, lente en zomer, evenals seizoensmake-up.”
Lauder werd geboren in 1933 en diende eerst bij de marine voordat hij zijn lotsbestemming volgde. Onderweg maakte hij de wereld een betere — en mooiere — plek door zijn steun aan onderzoek naar Alzheimer en borstkanker, en aan de kunsten.
Afa Ah Loo was een autodidactische ontwerper, geboren in Samoa. Zijn ontwerpen waren size-inclusive en vierden de cultuur van de Pacifische eilanden. Daarmee verdiende hij een plek in seizoen 17 van Project Runway, waar je hem misschien wel van kent. Maar ook buiten de camera’s was hij actief: Afa Ah Loo hielp anderen via workshops en met zijn non-profitorganisatie Creative Pacific Foundation. Als vader van twee jonge kinderen werd hij neergeschoten tijdens een No Kings-demonstratie. “Afa verliezen voelt als het verliezen van de zon”, aldus zijn vrouw Laura Ah Loo.
Regisseur David Lynch stond bekend om zijn eigenaardige, bijna rituele gewoontes. Zoals zeven jaar lang elke dag om 14.30 uur dezelfde milkshake drinken bij Bob’s Big Boy in Los Angeles. Zijn blik op de wereld was verwrongen, onheilspellend en open voor interpretatie, en zijn verkenningen van de absurditeit van het leven waren volstrekt eigenzinnig. Zó eigenzinnig zelfs, dat de Lynchian esthetiek doordrong tot allerlei creatieve disciplines, waaronder mode. De filmmaker was actief aan zowel de voor- als achterkant van de industrie: hij regisseerde de Obsession-campagnes voor Calvin Klein en zijn werk inspireerde collecties en shows van onder anderen Rei Kawakubo, Raf Simons en Jun Takahashi van Undercover.
